Het is niet te geloven! Ik ben met stomheid te verslagen. Ze hebben een plan… een echt haalbaar plan om me hier weg te krijgen! Alles kan in het water vallen, maar toch…

Het plan gaat als volgt: Ik moet naar Schiaparelli waar de MAV (die vooruit gestuurd was voor de volgende Ares-missie) op me staat te wachten. Dan verbouw ik de MAV. In tussentijd pikt de Hermes een nieuwe bevoorradingssonde gestuurd door NASA, op. (Mijn collega’s van Ares 3 zitten in de Hermes. Zij hebben ervoor gekozen om hun reis met 533 te verlengen zodat ze mij kunnen redden. Hoe edelmoedig is dat niet?) Nadat de Hermes de bevoorradigssonde bemachtigd heeft, verandert hij zijn koers en keert hij terug naar Mars. Daar zal hij enkel een baan rond Mars maken aangezien hij niet over genoeg brandstof beschikt om te landen. Ten slotte lanceert de MAV, wordt hij naar de Hermes geleid en haalt de bemanning mij aan boord. Klinkt goed toch?

Maar ik ga nu snel aan de slag. Er moeten een aantal cruciale voorbereidingen getroffen worden en ik heb niet veel tijd. Bovendien mag ik niet te vroeg juichen want er kan nog altijd iets mislukken.

Maar toch blijft het gevoel dat ik niet ga sterven, knagen.

Ik zal niet sterven op deze planeet.

Mark Watney

Ik ga dood. Ik zal kort even samenvatten waarom ik tot die stelling kom.

Ik herinnerde me nog dat ik in Luchtsluis 1 stond, toen ik plots als een kanonskogel weggeschoten werd. De luchtsluis was losgekomen van de Hab waardoor de Hab als een schroothoop achterbleef. Maar zoals ik al zei, ben ik een overlever en ondernam meteen actie. Eerst loste ik de problemen met mijn ruimtepak op en daarna plakte ik de Hab weer aaneen. Vervolgens bracht ik het onder druk. Maar tegen de tijd dat ik de Hab weer tot een leefbare ruimte omtoverde, waren mijn aardappelplantjes al verdord. Met andere woorden: mijn voedsvoorraad was sterk geslonken en ik zou het maar volhouden tot sol 584. Gelukkig stond ik nog altijd in contact met NASA en kon ik mijn hoop op hun vestigen. Ze werkten zich de klok rond om en oplossing te vinden voor het voedselprobleem. Uiteindelijk hadden ze besloten om een onbemande sonde de ruimte in te sturen. De tijd drong: ze hadden maar 470 dagen om het voedselpakket voor te bereiden en het op de startraket te plaatsen. De controles lieten ze achterwege. Het was immers niet haalbaar om deze uit te voeren.

En natuurlijk ging het de mist in: de raket ontplofte bij de lancering (haast en spoed is zelden goed)... Die voedingssonde zal ik dus nooit te zien krijgen. 

Kortom, ik ga dood. Het is compleet uitzichtloos.

Mark Watney

Het is me gelukt! Ik heb de Pathfinder en de Sojourner kunnen oplappen! Ik sprong een gat in de lucht toen NASA me liet weten dat ze mijn boodschap ontvangen hadden. Hoewel het er eerst nogal moeizaam aan toe ging aangezien NASA enkel de camera van de Sojourner kon bewegen en eigenlijk niet in staat was om een getypte boodschap over te brengen. Bovendien duurde het een eeuwigheid (32 minuten om precies te zijn) om een signaal te versturen en te ontvangen. Maar daar vonden de meesterbreinen van NASA gelukkig iets op. Ik moest gewoon de Rover hacken, de software updaten en klaar was kees. De rest kon NASA op afstand regelen.

Nu ik met NASA kan communiceren, laten ze me geen seconde met rust. Ze willen constant weten wat de status van alle Hab-systemen is en hebben zelf mensen ingehuurd om mijn gewassen onder de loep te nemen. Ik wil niet arrogant klinken, maar ze heb hier wel te maken met de beste botanicus op deze planeet!

Hoe dan ook, ik begin steeds meer te geloven dat ik het toch zal overleven. NASA broedt dag en nacht op een reddingsplan en bereidt eveneens een bevoorradigsmissie voor. Dit kan toch niet mislopen?

Mark Watney

Ik had dus het geweldig idee gekregen om de Mars Pathfinder en de Sojourner op te sporen. Als ik deze kan vinden en herstellen, kan ik contact maken met NASA! Om deze apparatuur echter te bereiken, zal ik zo’n honderd kilometer moeten afleggen. En daar stootte ik weer op een probleem: de Rover – een marsvoertuig met een topsnelheid van 25 kilometer per uur- was er echter niet op voorzien om grote afstanden te overbruggen. Gelukkig ben ik naast een fervente botanicus, ook een uitstekende werktuigbouwkundige! Ik had Rover 2 volledig aangepast en uitgerust met een extra batterij die ik uit Rover 1 had gesloopt. Bovendien had ik een grote (dodelijke) radioactieve isotoop, de RTG, in de Rover geplaatst om me warm te houden. Ik kon niet anders: de ingebouwde verwarming van de Rover verbruikte te veel energie en mijn vingers zouden er letterlijk afvriezen indien er geen verwarming aanwezig was. 

Ik had enkele proefritten achter de rug en alles lijkt naar behoren te werken.

Er stond me een ellenlange tocht te wachten, maar dit was nog niets vergeleken met de 3.200 kilometers die ik later zal moeten afleggen om Ares 4 te bereiken. Het was alvast een goede voorbereiding op het echte werk!

Mark Watney

Hoewel ik met de gebakken peren zit, blijf ik niet bij de pakken neerzitten. Ik ben een overlever! Daarom dacht ik een aantal sols na over hoe ik mijn voedsel-en drinkvoorraad kon vergroten. En ik kwam op –al zeg ik het zelf- een briljant idee namelijk: een eigen aardappelproductie starten op Mars. Aangezien ik botanicus ben, weet ik perfect hoe ik plantjes moet kweken. Ik verbouwde 126 m² grond van de Hab (een kunstmatige habitat). Vervolgens haalde ik onvruchtbare grond van buiten en strooide er wat vruchtbare grond die ik meegenomen had van de Aarde, overheen. Daarna bemestte ik het met mijn uitwerpselen. Ten slotte snuffelde ik in de voedselverraden en vond daar allerlei dingen om te planten zoals erwten, bonen en aardappelen. Maar toen dook het volgende probleem op: hoe kon ik ze in godsnaam voldoende water geven? Daarop vond ik snel een effectieve, maar gevaarlijke oplossing. Ik kon hydrazine verbranden om aan genoeg water te komen. Hoewel mijn voedsel-en watervoorraad nu sterk zal toenemen (ik heb het berekend), zal het niet voldoende zijn om 4 jaar rond te komen. Het duurt immers 4 jaar wanneer Ares 4 voet op Mars zal zetten en zij zijn voorlopig mijn enige hoop op redding. Ik zou er alles voorover hebben om nu te kunnen communiceren met NASA. Op die manier kan ik hen laten weten dat ik nog leef en dat ze mij voeding moeten toesturen. Maar aangezien de communicatieschotel van zijn voet was gerukt en meegesleurd was geweest door de storm, bestaat die mogelijkheid niet. Tenzij ik de Mars Pathfinder kan vinden en aan de praat krijg…

Ik zit flink in de nesten. Beter kan ik het niet omschrijven. Het zouden de mooiste 2 maanden van mijn leven moeten worden… Maar aan elk mooi liedje komt er een einde. 6 dagen duurde het, voordat ik in een ware nachtmerrie belandde. Ik zal kort even schetsen wat er gebeurd is.

Ik – Mark Watney- was een van de geselecteerden om de ruimteprogramma Ares 3 bij te wonen. NASA had zijn zinnen namelijk op Mars gezet en hadden ons – bemanningsleden van Ares 3- gestuurd om Mars te verkennen. Op die manier verruimt de menselijke horizon…

We maakten een veilige landing op Mars. 6 dagen na de landing liep alles nog op rolletjes, toen plots een onstuimige zandstorm daar verandering in bracht. Windstoten van 175 kilometer per uur kregen we om de oren. NASA gaf ons meteen de opdracht om de missie af te breken en te evacueren. We gehoorzaamden en langzaam trokken we door de zandstorm naar de MAV hopend dat de wind ons niet zou meesleuren. Maar tijdens deze evacuatie liep het echter grondig mis: een antenne doorboorde mij. Het sneed door mijn pak als een mes door boter. De bemanningsleden gingen er vanuit dat ik op slag dood was en lieten mij achter. Wat normaal was: als iemand stierf op Mars, dan bleef hij op Mars. Maar wonder boven wonder: ik was niet dood. Ik had het overleefd! En dat is nu net het probleem. Ik had het overleefd en ik ben gestrand op Mars. Helemaal alleen. Zonder contact met de Aarde of de Hermes en een beperkte voorraad voedsel, water en zuurstof. Bovendien denkt de hele wereld dat ik dood ben.

Ik zit dus flink in de nesten.

Mark Watney