Over de grens en toch nabij

Al zou de bloem reeds
knakken bij het eerste
beetje wind
toch blijf zij zich bloem benoemen
daar zij jou de schoonste vindt

als in t ver aan de gilde wordt getornd
blijft toch de bloem ontloken
ook al is het door een angel gestoken

is jouw zicht niet een wond
dat niet geheeld doch gedragen
door een pijn zo diep in je hart
dan is vergeving de moed
die in jouw een verbondenheid vond

Elza van de Pieter

over de grens

liggend wat te slapen

kruipt de vermoeidheid voort

woelen en draaien

zo de dag maar door

je stappen gaan heel moeizaam

je lijkt wel tachtig jaar

alles gaat zo langzaam

vond je de fut nu maar

je hoofd lijkt wel beton

ogen zwaar en moe

je voelt je niet gezond

zo met dat gedoe

dan ga je maar weer slapen

lusteloos naar bed

zin om niet de praten

het is echt geen pret

Pieter Ria

Gratis mooie gedichten hier verkrijgbaar.