Ik heb een beetje de indruk dat iedereen wel wil weten hoe de kamers er zullen uitzien. Ik kan jullie al wel enkele zaken vertellen: Er zijn gewone bedden, kingsize bedden, stapelbedden, babybedden. In elke kamer is een lavabo, maar er zijn natuurlijk ook douches en een ligbad, er zijn kastjes waar je al je spullen in kwijt kan...Er zijn kinderen die zullen slapen op -1 en op +1. Is dit allemaal een beetje te geheimzinnig voor jullie? Ik beloof op mijn plechtige communiezieltje dat jullie maandag de echte foto's van het huis te zien zullen krijgen. Ondertussen ben ik de centjes nog aan 't tellen (ik ben al bezig van vrijdagavond) van onze reuze-mini-maxi-onderneming. Nogmaals allemaal een dikke pluim en een dikke merci voor al het werk en al de tijd die jullie in onze onderneming hebben gestoken. Het was de moeite waard!! Ik kan jullie nu al zeggen dat de La Roche-klassen hysterisch, euhm, historisch gaan worden... Groetjes, meester Wilfried
Voor het oog van
de aanwezige ridders en dames ving toen een ongelijke strijd
aan.
De graaf van
Montaigue spoorde zijn strijdros aan tot een snelle galop en onder een immens
gekletter van ijzer stortte hij zich op zijn zwakke tegenstander. Die was
slechts gewapend met een licht harnas en geen enkele uitrusting bood bescherming
aan zijn paard. Met een wonderbaarlijke handigheid en geleid door een vlugge
hand kon het rijdier de hevige stoot van de graaf
ontwijken.
De graaf draaide
zich vliegensvlug om en stormde opnieuw, iets trager nu en wat bedachtzamer, op
zijn handige rivaal af. Maar hoeveel slagen hij ook uitdeelde, enig resultaat
bleef uit en hij kreeg het nu toch wel erg warm. De kleine ridder toomde
vervolgens zijn springende paard in, stopte en nam een afwachtende, rechte en
uitdagende houding aan.
De graaf maakte
gebruik van dit moment en kwam toegesneld. Het zwaard van de kolos draaide in de
lucht en, in een stalen flits, kwam het met een fluitend geluid neer op de
onvoorzichtige knaap...
Maar de kleine
ridder was al verdwenen, terwijl het zware gewicht van de graaf, meegesleurd
door zijn vaart, het evenwicht verloor en uit het zadel werd gelicht. Onder een
kletterend lawaai van brekend ijzer, stortte de graaf neer op de grond.
De kleine ridder
stak het smalle lemmet van zijn lichte zwaard onder de helm van de gevaarlijke
graaf en sneed in een ruk zijn keel over.
Een ogenblik later
zag men de gelukkige vader bovenaan de slottoren het nieuwe paar begeleiden naar
de bruidskamer.
De volgende dag,
zeer vroeg, was de vader ongeduldig om het geluk van het jonge koppel te
aanschouwen, en hij wachtte hen op in het hof van het kasteel. Maar de zon kwam
steeds hoger te staan aan de hemel en nog steeds zag de vader hen niet
verschijnen. Toen hij het lange en vergeefse wachten uiteindelijk moe was,
beklom hij de treden van de toren, liep naar de deur van de bruidskamer en
klopte aan. Het antwoord bleef uit...
Hij kon zijn
bezorgdheid niet langer onderdrukken en duwde de deur open; nadat
deze was bezweken zag hij dat de kamer leeg was en het raam openstond. De
radeloze vader haastte zich met een sprong naar het raam en keek met afgrijzen
naar de lege diepte: in de afgrond, op de rots aan de oever van de Ourthe, staken twee
stippen af: de ene was zwart, de andere wit.
De mysterieuze
ridder was niemand minder dan de vermomde gravin Alix de Salm, die een verbond
had gesloten met de duivel om zich te wreken op de graaf van Montaigu en de
mooie Berthe van La Roche.
En nog steeds verschijnt Berthe op het kasteel ... als spook...
Misschien bezoeken we wel het kasteel in La Roche. Ik moet jullie wel vooraf waarschuwen voor een spook dat er nog steeds ronddoolt. Het betreft Berthe.
Maar wie is
Berthe eigenlijk ?
Een edelman van La
Roche had als enige erfgename voor zijn fortuin slechts zijn uitzonderlijk mooie dochter Berthe en
organiseerde een groot tornooi in zijn kasteel. De hand van de rijke erfgename
zou toebehoren aan de ridder die in een eerlijke strijd al zijn rivalen zou
overwinnen.
De eerste ridder die
zich aanbood was de Graaf van Montaigu, een kolos, fier op zijn kracht, die geen
enkele tegenstander ooit uit het veld had kunnen slaan. Kortom helemaal meester Wilfried.
Zodoende bood zich
geen enkele andere strijder aan.
Nochtans had de
graaf zijn trouw beloofd aan gravin Alix de Salm of was het juffrouw Tanja?
De tijdslimiet was
bijna verstreken toen een ridder het kasteelhof binnenkwam. Wat een speciale
tegenstander! Het was een hele kleine ridder, bijna een kind, en bij het zien
van deze schichtige vechter barstte de graaf van Montaigu uit in een daverende
lach.
Voor het ongelooflijke vervolg, kijk morgen op deze blog...
... van de heuveltoppen naar het fraaie grasland bij de Ourthe. Dit wordt een sportieve dag, want tot de oevers van de Ourthe moeten we een aanzienlijk hoogteverschil overbruggen. 's Ochtends vroeg hangt er nog dauw boven de Près Balthazard. De wandeling trekt om Le Cheslé, een vestiging van Keltische oorsprong die tot de 5de eeuw v.C. bewoond was. We lopen door via een brede weg die snel versmalt tot pad en dan tot visserspaadje. Het is lastig en we raken moeilijk vooruit. We moeten over boomstronken en rotsen klauteren. Maar het landschap loont de moeite... Zo ... dit zou helemaal uit ons dagboek kunnen komen. Wat denken jullie? Ziet iedereen het nog zitten?? Vinden jullie de La Roche-klassen wel een goede naam? Ik vind persoonlijk de Bérismenil-klassen niet zo geslaagd. Wie een beter voorstel heeft, laat gerust weten.
