Albert stelt voor om met de fiets naar het stadje te rijden om inkopen te doen. Ik heb niet veel zin om te fietsen want mijn benen zijn wat stijf van die steile afdaling gisteren.

Maar het is hier vlakbij, dus rijden we even naar de supermarkt.

We zien dat er naast de strandboulevard een fietspad loopt. Dat volgen we, maar we komen geen supermarkt tegen. We rijden wat meer het stadje in, maar ook hier is niet te vinden. Ik vraag het dan maar aan 2 señoras en die wijzen me het hele eind terug.

Uiteindelijk hebben we hem gevonden en doen we onze inkopen.

We besluiten het fietspad langs de kust terug te volgen want vanuit de camping konden we (volgens het plannetje dat we gekregen hadden), direct naar het strand gaan.

En we rijden …en we rijden … maar komen geen camping tegen. We denken dat we te ver zijn en keren terug. Geen camping te vinden. Misschien lag de camping dan toch niet vlak aan de kust, dus slaan we een straat in en zoeken hier verder. Het is erg heuvelachtig en geregeld moet ik afstappen omdat het te steil is. Na een half uur komen we aan een pleintje met een bank. Albert zegt, ga jij hier maar zitten, ik zoek wel verder. Na een tijdje komt hij terug en zegt: het is niet die kant uit, dus zoeken we de andere kant uit. Wij weer op weg, straat in, straat uit. Heuvel op, heuvel af. Als bij toeval komen we bij de camping uit. Ondertussen is het 1 uur geworden. We hebben meer dan 2 uur rondgereden om eventjes naar de supermarkt te gaan. En ik die niet wou fietsen.

Na de middag, terwijl ik wat aan het opruimen ben, vraag ik me af waar Albert ergens is. Op een gegeven moment komt hij al lachend aan.

Moet je eens wat weten zegt hij. Ik heb een grappige ontdekking gedaan. Ik ben hier wat gaan rondkijken en het pleintje met het bankje waar gij hebt opgezeten, ligt vlak naast de camping.

Grappig, … wat hij grappig vindt!

Om 20 voor 11 beginnen we pas aan de wandeling. Vermits we op de top staan moeten we eerst afdalen. In het dal zien we al het dorpje Argenterre liggen. Van hieruit gaat het door het dal naar Duesargües en dan terug omhoog. Op het laatste stuk van de wandeltocht hebben we een mooi zicht op het klooster. Ik denk, hier moet ik een foto van hebben. Ik ga helemaal op de rand van de weg staan. Net als ik de foto neem, komt er een windvlaag. En floep … mijn petje vliegt naar beneden en blijft aan een tak hangen. Ik kijk naar Albert, die slaat zijn ogen ten hemel. Albert zal het weer moeten oplossen. Hij slingert zich van tak tot tak om het petje te bereiken. Wanneer hij het te pakken heeft, moet hij natuurlijk ook nog terug op de weg geraken. Ik steek mijn wandelstok uit om hem te helpen. Daaraan trekt hij veel harder dan nodig is, zodat ik alle moeite heb om de stok vast te houden. Het plagen is hij nog niet afgeleerd!

Na de middag rijden we terug naar de kust en zetten ons op een camping dicht bij het stadje Cambrils

En hopen op een goede nachtrust.

Ons plan voor deze morgen was om een wandeling te doen van ongeveer 2u30 à 3 uur. Zodat we tegen de middag terug aan de camper zouden zijn om te eten. Maar een slechte nachtrust stak daar een stokje voor.

Om half elf waren we gaan slapen, maar om half twee waren we al terug wakker. De wind joelt rond onze camper. We staan op een hoogplateau en de wind heeft vrij spel. Soms gaat hij even liggen en dan wakkert hij weer aan. Om half drie zijn we nog wakker. Albert gaat eens kijken of we ergens anders beter uit de wind staan. We verzetten de camper en gaan terug slapen. Maar om half vier zitten we rechtop in ons bed. Er valt met deze wind niet te slapen. Albert stelt voor om een stukje naar beneden te rijden tot aan een parking. Hier is het windstil. We vallen prompt in slaap en het is al half negen vooraleer we wakker worden.

Na de middag

We rijden dieper de bergen in naar het slot van Escornalbou, een voormalig Augustijner klooster. We willen het gaan bezichtigen maar staan voor een gesloten deur. De paterkes houden hun siësta. We wandelen dan maar naar de kapel Santa Barbara.

Voor het slot is een mooie camper staanplaats. Tot heel laat hebben we de zon. We staan dan ook op een hoogpltateau.

We verlaten de kustweg en rijden de bergen in naar Mont-roig del Camp. Van daaruit gaat een bochtige weg naar de kapel Mare de Déu de la Roca. Zoals de naam al aangeeft is ze boven op een rots gebouwd.

Er is een wandelpad naar de top. Van hieruit zien we mensen op een uitkijkpost staan op een andere bergtop. Daar loopt ook een wandelpad van ongeveer een half uur rond de top. We gaan daar een kijkje nemen. Wat is het hier mooi, slechts enkele km van de kust en je bent hier in een prachtig berglandschap. Terwijl ik dat zo denk begint Albert plots in het rond te springen en slaat zijn handen voor zijn gezicht. Ik zeg wat heb je? Ik ben gebeten, zegt hij, ohoh ik ben gebeten. Ziet gij iets, vraagt hij. Op zijn neus steekt een angel. Ik zeg: sta stil, zodat ik hem eruit trek. Met mijn lange nagels lukt het gemakkelijk om het te verwijderen. Joh, dat doet zeer. Na een tijdje vermindert de pijn. We zien hier kleine bijen vliegen.

Nou, voor die wandeling bedanken we. Als we daarvoor eerst een nest bijen moeten passeren.

We keren terug naar onze camper en houden de deur goed dicht. Ons nemen ze geen tweede keer beet…

Het is zaterdagmorgen en we rijden met de fiets naar het stadje. We willen inkopen doen. Na wat ronddolen, komen we uit op een overdekte groenten- en fruitmarkt. Vanavond maak ik ratatouille. Alles ziet er heel vers uit. Ik koop een courgette een aubergine, ui en tomaten en een kilo appelsienen. Daarvoor betaal ik slechts 2,15 €. Voor die prijs heb je bij ons amper een kilo appelsienen.

Na de middag maken we een kleine wandeling langs de kust.

De Costa Daurada is heel mooi. Rotspartijen afgewisseld met kleine baaien en stranden. Langs de kust loopt een GR pad (lange afstandswandelpad). We volgen het een tijdje en keren langs het binnenland terug. Morgen trekken we voor een paar dagen het binnenland in achter Taragona. Het zou wel eens kunnen dat we daar geen internet hebben en dat jullie een tijdje niets van ons horen.

We gaan 2 dagen relaxen in L’Ametlla de Mar aan de Costa Daurada. Het is nog steeds mooi weer. We liggen wat in het zonnetje en nemen de tijd om ons blog te updaten.

We rijden naar Deltebre en parkeren vlakbij het ecomuseum. Dat gaan we straks bezoeken. Eerst doen we een fietstocht, nr 3 van 17 km die hier start. Ik wil eigenlijk zeggen : ik ga fietsen en Albert gaat lopen. ’t Is maar 17 km zegt hij.

De route gaat eerst een stukje over de grote weg en dan over een grintweg naar een vissershaven, Illa de Mar. In een poel naast de haven staan weer vele roze flamingo’s. De fietsroute loopt een stukje langs het water en keert dan terug het binnenland in. Ik heb nu wind tegen en de grintweg wordt er niet beter op, met putten en steentjes overal moet ik goed uitkijken waar ik rijd.

Albert die altijd de 2^e helft van zijn parcours sneller loopt dan de 1^ste helft neemt steeds meer afstand. Ik probeer hem bij te houden maar met wind tegen valt dat niet mee. Als we terug aan het begin zijn ben ik behoorlijk moe en ik heb het gevoel helemaal doorheen gerammeld te zijn. Tijd om te eten en opnieuw energie op te doen.

Om 3 uur gaat het ecomuseum van de Ebro delta open.

In de inkomruimte kijken we wat rond tot ik plots door een glazen deur buiten een grote oude vissersboot zie. Ik wil de deur openen maar Albert houdt mij op tijd tegen. Er staat dat het bezoek 1,20 € kost per persoon.  We nemen 2 tickets en we krijgen een folder met uitleg. Ik wil terug door de glazen deur, maar word opnieuw tegengehouden. Men wijst ons de andere kant uit. Die deur is nl de uitgang. We lopen door verschillende zalen die aan de hand van grote foto’s uitleg geven over het ontstaan van de delta. Ook de typische fauna en flora wordt mooi in beeld gebracht.

Als we een deur opendoen, staan we opeens buiten.

De delta is hier in miniatuur nagemaakt. Wat prachtig! De rivier, de rijstvelden, de lagunes, zelfs de verschillende soorten bomen van de delta zijn aanwezig. Een grote poel met alle soorten eenden en een uitkijkpost staan er ook.

Wanneer we door de openingen naar de vogels gluren, heel stil natuurlijk om de vogels niet te laten schrikken, komen er 2 jonge rakkers met een luide schreeuw binnengelopen. Ik schrik me te pletter. Voor de 2 snotneuzen kan de pret niet op.

Als we ze later nog een keer tegenkomen, stikken ze bijna omdat ze proberen hun lach in te houden. In een volgend gebouw vernemen we meer over het leven in en rond het water, aan de hand van vele aquaria. Het is soms wel even zoeken voor we de beestjes gevonden hebben. Eindelijk komen we bij de boot. Hier werd vroeger de rijst mee vervoerd. Die moest het eerste stuk vanaf de rijstvelden door mensen en paarden vanaf de oever voortgetrokken worden. Wat een job zeg!.

Dan gaan we terug het infocenter binnen en geven onze brochures terug af. We willen al afscheid nemen, maar ze vragen of we geïnteresseerd zijn in hun video. We vragen of deze in het Spaans is. Neen, ze hebben ook een engelse versie. We worden meegenomen naar de bioscoopzaal. Ik ril een beetje want het is er tamelijk fris. Iemand merkt het en zet prompt de airco uit.

Daar zitten we dan, lekker warm, de zaal voor ons alleen. En wat een mooie film! Een prachtige natuurdocumentaire. Wat we ook vernemen, en gelukkig wisten we dat niet op voorhand, is dat in de delta de grootste slang van Europa leeft, tot 2 meter lang. Tijd om veiliger oorden op te zoeken.

Dan rest ons nog de afdaling, wat eng! Je kijkt nu altijd richting afgrond. En met die haarspeldbochten is het voortdurend op de rem staan.

Albert en onze camper brengen me veilig terug naar het dal. Ik verdenk Albert ervan dat hij spijt heeft dat de tocht achter de rug is. Want hij zegt : dat was nogal een rit hé! En zijn ogen glinsteren…

Het is vrij fris, we staan op 1447 meterhoogte. Op de top is een enorme zendmast geplaatst.

Willen we terug wegraken, moeten we eerst achteruit rijden naar een stuk weg dat breed genoeg is om te keren. Albert rijdt stapvoets achteruit; ik sta buiten aanwijzingen te geven.

Eindelijk vinden we een plekje, juist breed genoeg om te draaien.

Plots eindigt de weg, zomaar aan de afgrond. We staan op de top. Er is hier zelfs geen plaats om de camper te keren. Dat zijn zorgen voor later, eerst even uitstappen en de omgeving bewonderen. Een prachtig uitzicht, we zien een deel van de weg waarlangs we gekomen zijn. Plots zie ik daar een vrachtwagen rijden. Als we die onderweg waren tegengekomen, dan hadden we waarschijnlijk een heel stuk achteruit moeten rijden tot een plaats waar die kon passeren…

Als we zo’n 10 km gereden hebben zie ik een beeld van een steenbok boven op een rotspilaar. Wie heeft dat ding daar bovenop gekregen en waarom staat dat daar ?

Na enkele km denk ik dat we helemaal boven zijn. Maar niets is minder waar. Er staat een wegwijzer: Cime de Mont Caro 3,5 km. Nog 3,5 km verder dus en de weg die we moeten inslaan ziet er niet aantrekkelijk uit vind ik. Albert twijfelt geen moment en is al op weg. De asfaltweg is heel smal, slechts voor 1 auto, met vele putten en afgebrokkeld aan de zijkanten. Bij de haarspeldbocht staan we zo goed als stil om te kunnen keren en de weg gaat dan steil omhoog. Wat als we hier een tegenligger hebben? Ik mag er niet aan denken! Het verwondert mij trouwens dat onze camper zonder tegensputteren die hellingen zo gemakkelijk neemt.

Als bij wonder, wanneer we de grens van het Nationaal park voorbijrijden, begint er een mooi asfalt. Dat valt mee denk ik. Zo kan ik rustig van het uitzicht genieten. Maar de weg is smal en er zijn vele haarspeldbochten. Ik zit steeds aan de kant van de afgrond en van uit een camper waar je hoger in zit dan in een gewone auto lijkt die afgrond nog dieper.

Albert merkt daar niets van, die glundert, als hij een bergpas kan doen is hij steeds in z’n element.

Vandaag zal onze camper moeten laten zien wat hij kan. We hebben nl een bergrit gepland naar de Mont Caro. De hoogste berg in het Nationaal park Ports de Tortosa i Beceit. Via een bergpas van 20 km willen we de top bereiken op 1447 meter hoogte.

We verlaten de grote weg en nemen de afslag naar Roquetes. De weg is slecht, geen asfalt, en met vele putten. Er staat een wegwijzer naar de Mont Caro met 20 km. Als dat heel de rit zo’n weg is, dan gaat het nog een tijdje duren vooraleer we boven zijn.

We hebben Peñiscola verlaten en zijn doorgereden tot aan de Ebro Delta.

Verschillende delen van de delta zijn opgenomen in een natuurreservaat. Het gebied bestaat uit vele meren en ‘wetlands’ waar honderden soorten vogels kunnen waargenomen worden. In het informatiecentrum Casa de Fusta krijgen we kaarten en brochures over fietsroutes in het natuurpark. Hier is ook een mooie gratis camperplaats met picknick tafels, kiosk en restaurant.

’s Anderendaags zijn we vroeg op, we gaan een fietstocht maken van 26 km. Die loopt rond 2 meren en is voor een groot deel fietspad. Langs de weg staan informatieborden en uitkijkposten. We zien reigers, vele soorten eenden en ook ontelbare mooie flamingo’s. Na 11 km zijn we in Poblenou. Een klein dorpje met allemaal witte huizen en palmbomen, als een oase. Hier krijgen we gezelschap van 2 bussen schoolkinderen, die joelend en schreeuwend (bij een afdaling) dezelfde fietsroute doen. Ze zullen ons de hele dag blijven achtervolgen … maar dat wisten we toen nog niet.  We laten de hele bende maar eerst voorbijrijden. Nog geen kwartier later staan ze stil. Ze krijgen hier uitleg, want ze zijn op studiereis. We rijden ze voorbij maar 10 minuten later rijden ze ons terug voorbij. We denken nu zijn we ze kwijt want we blijven lang genoeg wachten. We gaan een beetje van ons fietspad afwijken en rijden tot aan het strand. Wie staat er hier : de bende natuurlijk. Na een overheerlijke Mars gegeten te hebben zijn we weer op weg. Via een heel mooi fietspad bereiken we terug onze camper. Tijd om te eten. Dat doen we buiten aan een picknick tafel. 18 km van onze camperplaats is er volgens onze reisgids een mooi en rustig strand. Daar willen we de middag doorbrengen. We staan juist klaar om te vertrekken als de 2 bussen met schoolkinderen onze camperplaats oprijden. Ze komen hier eten aan de picknick tafels. Hebben we even geluk dat we op tijd wegrijden.

Het strand ‘Platja Migjorn’ ligt er inderdaad verlaten bij, maar…nog geen 10 minuten later arriveren er 2 auto’s met elk een aanhangwagen vol met kano’s.  Ik zeg: het zou wel eens kunnen dat die’bende’ hier komt bootje varen want hier vlakbij is een langgerekt meer.

Inderdaad een uur later zijn ze er en is de rust voorbij.

We gaan eens kijken wat ze ervan terecht brengen. Dat is niet veel soeps. De meeste peddelen in de verkeerde richting en blijven dus in het rond draaien of botsen tegen elkaar. Dat kan echter de pret niet bederven. Hoe meer verkeerd ze roeien hoe meer plezier ze hebben. Vele zijn al terug gestrand tegen de oever. Het jolijt kan zeker niet op wanneer een bootje met 3 grote gasten, waarvan 1 nogal een nogal fors gebouwd, omslaat en de 3 kopje onder gaan. Ze worden op het droge gehaald samen met de boot en de peddels. Uit de wind in de zon gaan ze zich drogen.

We wandelen wat verder want er staat een uitkijktoren. Van daar kunnen we de bende beter overzien. Ze hebben ons gespot en beginnen te zwaaien en te roepen naar ons. ‘Hasta luego’ wat ‘tot ziens’ betekent. Menen ze dat ook echt? Na een uurtje zijn ze weg en keert de rust terug.

Niet voor lang echter. De ene auto na de andere komt aangereden. Allemaal vissers die hun netten beginnen uit te spannen. Die zijn zeker niet van plan hier de eerste uren te vertrekken. We blijven nog tot na het avondeten en ondertussen wordt het al donker. De vissers hebben lampen aangestoken. Gaan die hier de hele nacht vissen ? Zou je dan meer vis vangen ?

Wanneer we terugrijden naar onze camperplaats zien we veel lichten van auto’s in de verte; tegenliggers? Neen, als we dichterbijkomen, merken we dat de lichten van tractors komen. De boeren bewerken ’s nachts hun akkers. In het donker; zal wel zijn reden hebben zeker? Nu, laat ze maar doen; wij gebruiken de tijd om te slapen. Slaap wel, tot morgen … 

Vinaroz heeft iets speciaals. Overal op de strandboulevard staan houten kunstwerkjes. Allemaal verschillende vormen van stoelen. Albert probeert natuurlijk de gemakkelijkste, in de vorm van een relaxzetel. Er loopt hier veel volk. Vinaroz is zeer toeristisch. Wat moet dat hier in het hoogseizoen zijn.

Met dit lekkere zonnetje mag een terrasje niet ontbreken. Dat doen we met een sangria. Wat een leven.

Onze campergebuur, een sympathieke Limburger heeft letterlijk de lof gezongen over een fietstocht naar Vinaroz.

Het is zondagmorgen en prachtig weer. De fietsroute is inderdaad mooi, een klein beetje heuvelachtig.
Op een gegeven moment stopt de weg aan een keienstrand. We zien dat hij 100 meter aan de overkant verdergaat. We ploeteren ons door de keien. Dat valt niet mee maar ik vind wel een mooie schelp en dat maakt alles goed.

….die springt van de grote schrik naar zijn madam.  We maken dat we ze voorbij komen.  We stappen nog een kwartier verder, maar we zien geen runderen meer.  We komen een bord tegen waarop staat dat je de dieren niet mag aanraken.  Wie haalt dat nu in zijn hoofd?  Misschien de Spanjaarden zelf ….?

We bereiken het hoogste punt van onze wandeling, het Vistahermosa.  Een prachtig uitzicht. Na 45 min komen we aan een splitsing met wegwijzers.  Hier staat dat het 900 meter is naar het Vistahermosa.  Daar zouden we dus 3 kwartier over gedaan hebben.  Als dat werkelijk zo is, dan zijn we pas om middernacht terug aan het begin van onze wandeling. 

We zullen het gauw weten want het is 3 km naar de kapel Sant Antoni.  Na 45 min staan we al aan de kapel.  Iets klopt er dus niet met de km aanduiding.  De kapel ligt op 389 m hoogte.  Rest ons nog de afdaling naar Peniscola.  Zo te zien is het een brede weg en we denken vlug beneden te zijn.  Soms gaat dat iets sneller dan je wilt want het is een grindweg met veel losse steentjes.  Ik schuif er eenmaal op uit en Albert doet mij dat 3 maal achterna.

De grintweg komt uit op een asfaltweg.  Helemaal niet aan het begin van de wandeling waar onze fietsen staan.  Er staan ook geen wegwijzers.  De asfaltweg is nieuw aangelegd en nog niet helemaal af.  We richten onze wandelkaart naar het noorden en beginnen in de richting te stappen die het plan aangeeft. 

Na een 500 m zien we wegwijzers en zijn we terug op het juiste pad.  Na 1 km komen we aan de plaats waar we rond 11u vertrokken zijn.  Ondertussen is het 4 uur geworden.  Onze fietsen staan er nog, die hadden we goed vastgemaakt.  Een laatste inspanning : het hele eind terug fietsen naar onze camper.  Morgen wordt zeker een rustdag.

Ik zeg tegen Albert voor de grap: spijtig dat we geen foto’s genomen hebben. Hij neemt het serieus en zegt: ik ga wel even terug.  Hij  neemt het fototoestel en dropt de rugzak bij mij.  Zo kan ik even rusten en van het uitzicht genieten.  Dat duurt niet lang.  Een stier met grote hoorns steekt zijn kop boven de struiken.  Ik roep Albert onmiddellijk terug.  Ik zeg: je moet niet teruggaan, er staan er hier nog vlakbij. De stier staat links van ons wandelpad, zijn madam met 3 kleintjes staan rechts.  Er tussendoor gaan is problemen zoeken.  Terwijl we wachten of ze zicht gaan verplaatsen neemt Albert foto’s.  De stier verplaatst zich maar wel midden op ons wandelpad en blijft ons aanstaren als wil hij zeggen, hier kom je niet door.  We blijven wachten.  Het is 12 uur en we staan in de volle zon.

Plotseling krijgt Albert er genoeg van.  Hij zwaait met zijn wandelstokken en roept “alléé”.  De stier die dat voor “olé’ aanziet, die ….

Wandeling in het gebergte van Irta PR 194-1 Vistahermosa 12 km.

Zouden we aan de wandeling begonnen zijn als we het op voorhand hadden geweten …?

Van het toeristenbureau hadden we een mooie folder gekregen met wandelwegen in Irta, het gebergte ten zuiden van Peñiscola.

We hebben er eentje uitgekozen van 12 km.  We moeten eerst 5 km met de fiets naar het beginpunt rijden.  Het is heel warm weer.

Het begin van de wandeling gaat over een slecht pad met veel losse keien, maar na een tijdje wordt het beter.  Het uitzicht is inderdaad prachtig en we lopen echt te genieten. Plots stop ik.  Albert vraagt wat is er.  Ik zie een hondenkop die boven de struiken uitsteekt.  Ik heb het nog niet uitgesproken of 3 andere honden komen blaffend op ons af.  Ik denk oh nee!! Maar op hetzelfde moment komt er ook een mannenhoofd uit de struiken.  Die roept zijn honden terug.  Wanneer we boven op het heuveltje zijn zien we waarom zij hier zijn.  Overal in het rond staand runderen.  Hele families stier, koe en kalfjes.  Het zijn prachtige zwarte en donker  bruine beesten maar met grote spitse hoorns.

De man zegt: ga maar verder!  Maar veel van die dieren staan op het wandelpad want dat is voor hen ook makkelijker lopen dan door het struikgewas.  Telkens moeten we wachten totdat ze opzij gaan en dat doen ze pas als we dicht genoeg genaderd zijn.  Ze gaan maar enkele meters opzij en blijven ons dan aanstaren.

Na een kwartiertje zijn we voorbij de kudde.