Steek ook eens een kaarsje aan tot zekere intentie Klik hier
Snel iets opschrijven en geen papier of pen bij de hand. Geen nood als er een computer aanwezig is ga naar klad.nl en zie daar.
02-04-2006
Er is altijd wel iemand.
Van 1975 tot 1979,
kwam ik vaak in een vakantieprojekt van het rode kruis als
vrijwilliger. Op de sluitingsavond had ik onderstaand verhaal, als
overweging voor het lopende buffet, aan het begin van de sluitingsavond.
Er is altijd wel iemand.
Al heeft u een slechte bui en echt geen fut
en vraagt u bij alles: " Wat heeft het voor nut?"
Is er iets op de TV wat u niet ligt
er is altijd een opdracht, een taak en een plicht.
Want wat u ook doet of wie u ook bent
een verlegen iemand of bij ieder bekend.
Vanmorgen, vanmiddag, vanavond, vannacht
er is altijd wel iemand die op u wacht.
Er is altijd een zieke, die wacht op bezoek
of een goede kennis die vraagt om een boek.
Er is altijd wel iemand, die alleen loopt op straat
en die het heerlijk vindt als u met haar winkelen gaat.
Er is altijd wel iemand die een feest heeft beleefd
en die blij is als een u teken van belangstelling geeft.
Vanmorgen, vanmiddag, vanavond vannacht
er is altijd wel iemand die op u wacht.
Die stille, waar niemand een woord aan verknoeit,
die slome, die nooit en door niets schijnt geboeid.
Een vrouw met verdriet, die alles verkropt,
die met haar man overhoop ligt en daar over tobt.
Zeg nu eens niet nee, ik heb daarvoor geen tijd,
want bent u te laat, dan voelt u de spijt.
Vanmorgen, vanmiddag, vanavond, vannacht
er is altijd wel iemand die op u wacht.
Er is altijd wel iemand bij u in de buurt,
die door eenzaamheid verbittert, verzuurt,
Er is altijd wel iemand die graag eens lacht
en die nu op uw humor wacht.
Bij de duizenden mensen waartoe u behoort
is er altijd wel vraag naar uw daad en uw woord.
Vanmorgen, vanmiddag, vanavond, vannacht
er is altijd wel iemand die op u wacht.
02-04-2006, 00:00 geschreven door Wil
01-04-2006
Het leven van een fiets
Een dag uit het leven van een fiets Vanmorgen ben ik niet opgestaan, ik stond immers nog recht van gisteren. Ik had dringend nood aan wat beweging want ik begon langzaam een kramp in mijn banden te krijgen. Om 10h was het eindelijk zover, iemand nam me vast en nam me mee naar buiten. Hij ging met zijn enorme gewicht op mijn rug zitten, mijn velgen raakten zowat de grond en mijn spaken werden aan alle kanten uitgerokken.
Uiteindelijk zijn we vertrokken, de weg op. Waneer hij echter om een of andere voor mij onbekende reden moest stoppen, trok hij in alle geweld aan mijn oren. Ik piepte van de pijn, amai mijn oren. En toen gebeurde uiteraard het onvermijdelijke, hij had mijn oor kapot getrokken.
Ik mocht dus op visite bij de fietsendokter. Hij schreef mij een nieuwe oorkabel voor en ik kon weer lekker gezond de weg op. Nou ja lekker, met die halve olifant op mijn rug welliswaar, hij heeft voor de rest van de weg nog dikwijls aan mijn oren getrokken, ik ben nochtans braaf geweest. En alsof dat nog niet genoeg was kon die onnozelaar nog niet uitkijken waar hij reed ook. Ik zag het glas al van ver blinken, ik riep nog pssssst, maar het was al te laat, ik had een gat in mijn band.
Weer naar de fietsendokter dus, dat was nu al de tweede keer vandaag. Hij verzorgde mijn bandwonden, deed er wat zalf op en legde toen over de wonden een plakkertje. Zo kon ik er weer tegen voor een tijdje, wat kon er nu nog mislopen.
Ik was weer, kreunend onder het gewicht van die kolos, de baan op gegaan. Het verwondert mij enorm dat ik aan die kasseistroken geen belschudding heb overgehouden. Ik heb er wel mijn velgen verzwikt, maar daarvoor brengt mijn baasje mij niet naar de fietsdokter hoor, nee, hij blijft rijden die slavendrijver.
Ik vond dat het mishandelen nu al lang genoeg geduurd had en besloot om er een einde aan te maken. Ik draaide mijn kop en hop, daar lag die brontosaurus op de grond. Ik ook, maar dat was even bijzaak, ik kon eindelijk eens een beetje rusten.
's Avonds heb ik nog serieus onder mijn wielen gehad omdat ik hem dat geflikt had. Ik denk dat hij in het vervolg wel de auto neemt, dan kan ik misschien eens alleen op stap met dat vrouwenfietsje dat ik in de etalage van de fietsdokter heb zien staan.
01-04-2006, 12:57 geschreven door Wil
Lente
Lente.
Ik heb zelfs geen ochtend humeur meer
En ook mijn zware boekentas lijkt nu zo licht als een veer
Ook ik zweeft als een licht veertje door de lucht
En bij het huiswerk maken, slaak ik zelfs geen zucht
Elke dag weer nieuwe kleren aan
Elke dag naar het zwembad gaan
Zelfs van mijn vijanden maak ik vrienden
Omdat die ook een blije lente verdienen
Zonder tegen stribbelen naar bed te gaan
Omdat ik dan moe maar voldaan
Nog even in mijn bed geniet
Van de lente dag, die achter mij liet.
