Welkom op mijn blog

Van 1975 tot 1979, kwam ik vaak in een vakantieprojekt van het rode kruis als vrijwilliger. Op de sluitingsavond had ik onderstaand verhaal, als overweging voor het lopende buffet, aan het begin van de sluitingsavond.

Er is altijd wel iemand.

Al heeft u een slechte bui en echt geen fut
en vraagt u bij alles: " Wat heeft het voor nut?"
Is er iets op de TV wat u niet ligt
er is altijd een opdracht, een taak en een plicht.
Want wat u ook doet of wie u ook bent
een verlegen iemand of bij ieder bekend.
Vanmorgen, vanmiddag, vanavond, vannacht
er is altijd wel iemand die op u wacht.

Er is altijd een zieke, die wacht op bezoek
of een goede kennis die vraagt om een boek.
Er is altijd wel iemand, die alleen loopt op straat
en die het heerlijk vindt als u met haar winkelen gaat.
Er is altijd wel iemand die een feest heeft beleefd
en die blij is als een u teken van belangstelling geeft.
Vanmorgen, vanmiddag, vanavond vannacht
er is altijd wel iemand die op u wacht.

Die stille, waar niemand een woord aan verknoeit,
die slome, die nooit en door niets schijnt geboeid.
Een vrouw met verdriet, die alles verkropt,
die met haar man overhoop ligt en daar over tobt.
Zeg nu eens niet nee, ik heb daarvoor geen tijd,
want bent u te laat, dan voelt u de spijt.
Vanmorgen, vanmiddag, vanavond, vannacht
er is altijd wel iemand die op u wacht.

Er is altijd wel iemand bij u in de buurt,
die door eenzaamheid verbittert, verzuurt,
Er is altijd wel iemand die graag eens lacht
en die nu op uw humor wacht.
Bij de duizenden mensen waartoe u behoort
is er altijd wel vraag naar uw daad en uw woord.
Vanmorgen, vanmiddag, vanavond, vannacht
er is altijd wel iemand die op u wacht.

Als je aan een boom zou vragen:
sta je graag alleen?
Dan zou hij, denk ik zeggen:
Geef mij maar boompjes om me heen.

Zou je aan je vader vragen:
Hé vader, sta jij graag allen?
Dan zou hij, denk ik zeggen:
Geef mij maar mensen om me heen.

Als je an en boom zou vragen:
Aan wie geef jij het leven door?
Dan zou hij, denk ik zeggen:
Dar heb ik mijn takken voor.

Zou je an je moeder vragen:
Aan wie geef jij het leven door?
Dan zou zij, denk ik zeggen:
Ja kijk, daar heb ik jou nou voor.

Zou je aan je oma vragen:
Jouw leven, waar komt dat vandaan?
Dan zou ze, denk ik zeggen:
Van oma's die niet meer bestaan.

Dus bomen zijn net als mensen:
Niet graag alleen.
In kinderen en takken,
zo groeit er leven om ons heen

Jij, je vader en je moeder
Dat is en soort van levensboom.
Die tak een eindje verder,
is en tante of een oom.

Maar die opa's en die oma's
Die jaren terug gestorven zijn?
Ja kijk, ik zal maar zeggen
dat zullen wel de wortels zijn.