Hoe het begon

Ik ben Filip Vandendriessche en woon ondertussen al meer dan 20 jaar in Gavere. Ik ben geboren in 1968 in de Westhoek, als vierde kind van een typisch West-Vlaams gezin. Ik ben dan ook met vrij traditionele waarden opgevoed; in Ieper, een streek met een rijk verleden, maar ook een streek vol natuur en landbouw. De verstedelijking heeft daar nog niet toegeslagen, en in die tijd zeker niet.

Adhemar Vandroemme, een buur van ons, was in de westhoek een begrip als het over wateraders en aardstralen ging. In de jaren 80 was ik, als jonge student, naar één van zijn vele voordrachten geweest, waar hij heel gepassioneerd en erg boeiend sprak over "aardstralen, de grote onbekenden, de stille doders"; zoals hij die noemde. Hij had een heel grote ervaring op gebied van het zoeken naar wateraders en aardstralen. Kennis die hij zelf in de loop der jaren had opgebouwd, maar die na hem dreigde verloren te gaan als niemand zijn werk zou verder zetten. 

Juist om die reden heeft hij in 1985 "de vrije academie voor radiësthesie" opgericht in Ieper/Poperinge. Omdat ook ik vond dat zoveel kennis niet verloren mocht gaan, besloot ik mee in te stappen in deze academie. Na een paar eerste grondige testen en oefeningen bleek ik toch een grote aanleg te hebben voor het pendelen en wichelroedelopen.

Elke zaterdagnamiddag kwamen wij samen om te oefenen en om richtlijnen te krijgen van onze ervaren leermeester. Natuurlijk moest er ook tijdens de week geoefend worden. Ieder van ons kreeg elke week een plattegrond mee, op een A4-blad, van een Engels kerkhof of van een park ergens in de Westhoek. Wij moesten dan gedurende die week, elk afzonderlijk en elk op een andere locatie, daar ter plaatse gaan pendelen en op de plattegrond aanduiden waar wij aardstralen of wateraders vonden. De resultaten hiervan werden dan de volgende zaterdag door Adhemar besproken en vergeleken met wat hijzelf op die lokaties maanden voordien had gevonden. Dit was voor mij ook nog eens te meer een bewijs dat mijn pendel en wichelroede wel echt werkten. Want hoe kan je anders verklaren dat verschillende personen op verschillende tijdstippen, onafhankelijk van elkaar, juist dezelfde lijnen tekenen op een A4 blad? 

Enkel wie bewees altijd 100% correct te werken kon, na herhaalde testen, de graad van monitor krijgen. Die erkenning heb ik in 1987 behaald. Voor mij, net zoals voor velen in de academie, was het niet langer een hobby, maar was het wichelroedelopen stilaan ook een echte passie geworden. Een passie waar ik nu nog dagelijks mee bezig ben.

Door te blijven oefenen en door mij verder in te zetten en te bewijzen dat ik aardstralen en wateraders perfect kon lokaliseren, werd ik in 1988; door Adhemar Vandroemme zelf; benoemd tot volwaardig radiësthesist. Vanaf dan mocht ik opdrachten uitvoeren in zijn naam.

Ondertussen heb ik in al die jaren al bij veel mensen hun huis en grond onderzocht op de aanwezigheid van aardstralen. Veel gezinnen heb ik op die manier geholpen met mijn raad.

Pendelen en wichelroedelopen is niet echt hip, het wordt niet aangeleerd op school of via internet of sms, het komt zelden in de media. Voor velen is het onbekend, en het spreekt de jongeren dus ook niet aan. Het is voor de jongeren ook niet echt een uitdaging of kick om aardstralen op te sporen. Maar op die wijze dreigt er een pak kennis verloren te gaan. Vroeger was er wel in elk dorp een waterzoeker en die was ook in gans het dorp gekend. Tegenwoordig weten de mensen nog nauwelijks een waterzoeker te vinden. Het is zelfs bijna taboe. Daarom is het de taak van ons, radiësthesisten, om die kennis in leven te houden en de kunst van het wichelroedelopen niet alleen in de kijker te plaatsen maar ook te blijven beoefenen. Vandaar ook deze korte tekst.