Laat ik me om te beginnen voorstellen: ik ben White Devil, een jonge vrouw in haar twintiger jaren, die haar plaats in de wereld zoekt... Maar dat plaatsje in de wereld wil niet altijd even gewillig ontdekt worden...
In mijn tienerjaren was mijn plaatsje min of meer geregeld (samen met de volgorde van voorkomen): naar school gaan, goede resultaten behalen, vervolgens naar de universiteit gaan, afstuderen en een baan vinden. Daarna een stek voor mezelf zoeken en uiteindelijk een gezin starten... En ze leefden nog lang en gelukkig... Einde verhaal! Of toch niet...
Naar school gaan: ok;
Goede resultaten behalen: min of meer ok, ik was erdoor, maar niet alles interesseerde me even veel waardoor ik voor verschillende vakken mindere punten had;
Naar de universiteit gaan: ok, studierichting gevonden die me interesseert, 5 jaar studeren...;
Afstuderen: die 5 jaar zijn er ondertussen al 6 geworden, maar als alles goed zit ben ik binnen een maand afgestudeerd;
Een baan vinden: deze zoektocht verloopt veel moeilijker of verwacht, momenteel volop aan het solliciteren maar na vele keren afgewezen te worden begin ik soms de moed te verliezen... De logische voortgang blijkt dus toch niet zo vanzelfsprekend;
Een stek voor mezelf zoeken: ok, veel vroeger dan verwacht (normaal was het gepland na mijn afstuderen, maar plannen kunnen nu eenmaal veranderen - dit is dan ook de enige zekerheid in het leven: niets staat vast, alles kan veranderen);
Een gezin starten: een vriend heb ik al (we wonen dan ook samen), een kindje is voor later...
Als je het zo bekijkt, is mijn plaatsje toch min of meer gereserveerd. Toch denk ik er niet zo over, er zijn immers enkele zaken die je nog niet weet van mij...
In de middelbare school was ik alles behalve populair. Ik had enkele vriendinnen, maar toch had ik continu het gevoel dat ik er niet bij hoorde. In de liefde was het niet veel beter: vele keren verliefd geworden, maar nooit bleek het wederzijds te zijn. Dit versterkte nog mijn gevoel dat ik er niet bij hoorde, iedereen rondom mij had wel al eens een vriendje gehad en gekust, maar ik niet...
Het laatste jaar in de middelbare school kwam eraan en ik had nog steeds geen vriendje gehad. Mijn zelfbeeld was dan ook niet zo positief. Maar ik had wel nog een gevoel van eigenwaarde! In het begin van het schooljaar maakte een van mijn 'vriendinnen' een enorm kwetsende opmerking tegen mij. De andere 'vriendinnen'/meelopers lachten er mee, hoewel ze zagen hoezeer dit me kwetste. Ik nam dan ook een besluit: ik draaide me om en liep weg van hen. Ik weigerde mij zo te laten kwetsen, ik was meer waard dan dit! Mijn koppigheid zorgde ervoor dat ik het een heel schooljaar volhield zonder ook maar 1 woord tegen hen te spreken. Een persoonlijke overwinning, zij zouden me niet klein krijgen. Nadeel was wel dat ik verder niemand had. En in het laatste jaar kan je niet zomaar bij een ander kliekje geraken, zeker als je alles behalve populair bent. Dit zorgde ervoor dat ik een heel jaar alleen liep met mijn gedachten. Maar ik hield me sterk: liever geen vrienden, dan valse vrienden! Buiten school had ik trouwens nog verschillende personen waar ik altijd op kon rekenen, zij waren er altijd voor mij! Deze gedachten hielpen mij door de dagen heen. Verder leerde ik online eindelijk mijn eerste vriendje S. kennen.
Samen met mijn eerste vriendje, kwam het einde van de middelbare school, en het begin van de universiteit. Allemaal nieuwe mensen om me heen, een nieuwe start in mijn leven! Ik maakte vrienden, ik was gelukkig...
Tot ik een punt zette achter mijn relatie. Ik had G. leren kennen... Jammer genoeg zorgde dit ervoor dat ik weer helemaal alleen viel op de schoolbanken want al mijn vrienden waren ook de vrienden van S. en zij waren het er niet eens dat ik S. liet vallen voor G. en lieten mij dus ook vallen... Weer liep ik dus alleen, tot ik uiteindelijk bij E. en C. terecht kwam. E. was een stille gothic vrouw, en C. was een goedlachse meid. We zaten dan ook steeds met ons gedrieën tesamen in de les. Hieraan kwam een einde doordat ik enkele buizen had en dus enkele vakken moest overdoen. Tijdens de vakken die we wel nog tesamen volgden werd het me duidelijk dat C. en E. alleen tesamen zaten als ik erbij was. Ik werd dan ook blij van het gevoel dat ik eindelijk vriendinnen had gevonden die mij echt leuk vonden! Uiteindelijk kwam het tot het moment dat we geen enkele lessen meer tesamen hadden, en we raakten elkaar uit het oog...
