Heb je ooit momenten gehd wanneer je dingen wilt schrijven die je hebt meegemaakt voor de dag en niet weet waar te beginnen? Ik heb dat de afgelopen week gehad. Dan log ik letterlijk in om vervolgens weer uit te loggen zonder iets te hebben geschreven. Vaak genoeg vind ik dat jammer en dan denk ik ook alweer zeg weet je wat? wanneer ik weet hoe ik moet beginnen zal ik wel schrijven.
Om te beginnen heb ik op vaderdag willen praten over het feit dat mijn zoon na lange tijd toch heeft kunnen genieten van zijn vader. Zijn vader wou letterlijk niets van hem weten. Van mij trouwens ook niet maar dat maakt me niet zo veel uit. De band tussen vader en zoon mag naar mijns inziens nooit verslappen. Zijn kind is en blijf zijn kind en wat de omstandigheden ook zijn, Als moeder kan ik dat niet veranderen en heb ik het recht niet mijn zoon zijn vader te ontnemen. Als hij aan de andere kant weigert vader te zijn ligt het aan hem. Echter weet ik nu dat hij er wel voor zijn zoon wilt zijn en dat ik daar wat geduld mee moet betrachten. Dat doe ik nu dus ook. Ik klaag niet de hele tijd aan zijn hoofd voor van alles en nog wat. Dit om te voorkomen dat hij weer uit die jongen zijn leven blijft. Wil ik hem weer als man? Nee. Totaal niet. Ik probeer dat daarom ook niet. Wat ik wel wil is de relatie tussen hem en zijn zoon behouden omdat het van groot belang is voor de ontwikkeling van mijn kind. Mijn zoon moet leren man te zijn en als vrouw kan ik mezelf niet voor de gek houden dat ik me kind kan leren man te zijn. Ik weet niet eens wat het is man te zijn. Daarom ben ik vrouw.
Ik schrijf dit omdat er veel gebroken gezinnen zijn waar de moeders soms de vaders graag weg houden van hun kinderen en dat mag totaal niet gebeuren. De stelling vn hij wilt gaan , laat hem gaan. maar dan moet hij ook mijn kind met rust laten is totaal fout. De stelling van IK ALLEEN ZAL OP MIJN KIND LETTEN ZONDER DE VADER, is ook fout tenzij de vader ervoor kiest er niet te zijn voor het kind. Want wat de ruzie tussen 2 ouders ook mag zijn geweest, wat ook de oorzaak is, dat kind heeft totaal geen schuld.
En aan de stiefmoeders heb ik ook een boodschap. Maakt niet uit hoe jij jezelf ziet maar op het moment dat je met een man bent die kinderen heeft zijn het ook jouw stief kinderen als je ze wilt accepteren of niet. Je moet vooral zelfverzekerd zijn en weten dat je partner niet meer met de moeder van dat kind is. Maar dat het kind meer recht heeft op jouw man dan jij zelf. Ontneem dat kind zijn of haar vader niet. Ga nietervan uit dat omdat de moeder haar tijd al; gehad heeft je man er niet voor het kind hoeft te zijn. En indien hij wat geld aan de moeder geeft omwille van het kind die ze al alleen moet verzorgen, bemoei jij je niet daarmee. Want dat is vaak ook de reden dat kinderen hun vaders nbiet zien.
Aan de vaders zeg ik dit. OOK AL NEEM JE EEN ANDERE VROUW IN JE LEVEN, JOUW KIND BLIJFT JOUW KIND. Niemand mag jouw band met je kind verbreken. Anders moest je dat kind niet verwekt hebben.
Mijn artikel is geen aanval op de stiefmoeders. Het is een boodschap aan een ieder. SOema lob a okro, moes lob a siri tu zouden wij Surinamers zeggen( als je vn de oker houdt moet je ook van de zaden houden) met andere woorden, hou je van de man of de vrouw, accepteer dan ook de kinderen. Hiermee sluit ik miojn blog af voor vandaag.
Heb je ooit momenten gehd wanneer je dingen wilt schrijven die je hebt meegemaakt voor de dag en niet weet waar te beginnen? Ik heb dat de afgelopen week gehad. Dan log ik letterlijk in om vervolgens weer uit te loggen zonder iets te hebben geschreven. Vaak genoeg vind ik dat jammer en dan denk ik ook alweer zeg weet je wat? wanneer ik weet hoe ik moet beginnen zal ik wel schrijven.
Om te beginnen heb ik op vaderdag willen praten over het feit dat mijn zoon na lange tijd toch heeft kunnen genieten van zijn vader. Zijn vader wou letterlijk niets van hem weten. Van mij trouwens ook niet maar dat maakt me niet zo veel uit. De band tussen vader en zoon mag naar mijns inziens nooit verslappen. Zijn kind is en blijf zijn kind en wat de omstandigheden ook zijn, Als moeder kan ik dat niet veranderen en heb ik het recht niet mijn zoon zijn vader te ontnemen. Als hij aan de andere kant weigert vader te zijn ligt het aan hem. Echter weet ik nu dat hij er wel voor zijn zoon wilt zijn en dat ik daar wat geduld mee moet betrachten. Dat doe ik nu dus ook. Ik klaag niet de hele tijd aan zijn hoofd voor van alles en nog wat. Dit om te voorkomen dat hij weer uit die jongen zijn leven blijft. Wil ik hem weer als man? Nee. Totaal niet. Ik probeer dat daarom ook niet. Wat ik wel wil is de relatie tussen hem en zijn zoon behouden omdat het van groot belang is voor de ontwikkeling van mijn kind. Mijn zoon moet leren man te zijn en als vrouw kan ik mezelf niet voor de gek houden dat ik me kind kan leren man te zijn. Ik weet niet eens wat het is man te zijn. Daarom ben ik vrouw.
Ik schrijf dit omdat er veel gebroken gezinnen zijn waar de moeders soms de vaders graag weg houden van hun kinderen en dat mag totaal niet gebeuren. De stelling vn hij wilt gaan , laat hem gaan. maar dan moet hij ook mijn kind met rust laten is totaal fout. De stelling van IK ALLEEN ZAL OP MIJN KIND LETTEN ZONDER DE VADER, is ook fout tenzij de vader ervoor kiest er niet te zijn voor het kind. Want wat de ruzie tussen 2 ouders ook mag zijn geweest, wat ook de oorzaak is, dat kind heeft totaal geen schuld.
En aan de stiefmoeders heb ik ook een boodschap. Maakt niet uit hoe jij jezelf ziet maar op het moment dat je met een man bent die kinderen heeft zijn het ook jouw stief kinderen als je ze wilt accepteren of niet. Je moet vooral zelfverzekerd zijn en weten dat je partner niet meer met de moeder van dat kind is. Maar dat het kind meer recht heeft op jouw man dan jij zelf. Ontneem dat kind zijn of haar vader niet. Ga nietervan uit dat omdat de moeder haar tijd al; gehad heeft je man er niet voor het kind hoeft te zijn. En indien hij wat geld aan de moeder geeft omwille van het kind die ze al alleen moet verzorgen, bemoei jij je niet daarmee. Want dat is vaak ook de reden dat kinderen hun vaders nbiet zien.
Aan de vaders zeg ik dit. OOK AL NEEM JE EEN ANDERE VROUW IN JE LEVEN, JOUW KIND BLIJFT JOUW KIND. Niemand mag jouw band met je kind verbreken. Anders moest je dat kind niet verwekt hebben.
Mijn artikel is geen aanval op de stiefmoeders. Het is een boodschap aan een ieder. SOema lob a okro, moes lob a siri tu zouden wij Surinamers zeggen( als je vn de oker houdt moet je ook van de zaden houden) met andere woorden, hou je van de man of de vrouw, accepteer dan ook de kinderen. Hiermee sluit ik miojn blog af voor vandaag.
Is er iets dat u verder met mij wenst te bespreken, sta ik altijd open voor uw mening. druk gewoon dat knopje beneden en stuur mij uw bericht toe. Ik probeer er zo snel mogelijk op te reageren.
