|
Veerle,
Wie jou leerde kennen, leerde ook je ma en pa kennen!
Jullie gezinnen zijn zo in elkaar verweven... hoe onbeschrijfbaar pijnlijk moet dit afscheid zijn..
Het volgende gedicht trof mij, denkend aan hoe jullie allemaal samen oma begeleiden naar de overkant:
De brug
<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Breng mij op weg tot aan de brug.
Ik ben zo bang om daar alleen te staan.
Als we daar zijn, ga dan niet direct terug,
maar wacht tot ik overga en zwaai me na,
dan voel ik me heel veilig en vertrouwd.
Breng mij weg tot aan de brug.
Ik heb geen idee hoe diep het water is.
De overkant lijkt me zo ver.
Je kunt de oever hier niet zien.
Zo ver het oog reikt, zie ik mist.
Ik twijfel aan het verder gaan.
Breng mij weg, tot aan de brug
en ga dan niet te vlug, terug.
Zwaai je mij na als ik er over ga.
Een heel klein duwtje in mijn rug,
is alles wat ik nog verlang van jou.
Dank je voor je liefde en je trouw.
Ik ga nu gauw,
want het begin is reeds in zicht:
ik voel de warmte van een licht.
Toine Lancet.
02-04-2010 om 13:30
geschreven door Katrien
|
