|
Selemat siang,
Hier zijn we dan weer !!
Na het shoppen in Medan hadden we de stad voor bekeken gehouden en trokken
richting Bukit Lawang.
Op naar de jungle en zn bewoners.
Ten noord-westen op een hobbelige drie uur rijden van de stad kronkelt de weg door de beboste vallei van de Alasrivier.
Doorheen palmolie en rubberplantage voorbij het plaatsje Binjai bereiken we Bukit Lawang.
Hier vinden we onze vrienden terug!!
De Orang-Oetang, deze uit gevangenschap bevrijde huisdieren krijgen in het Bohorok Orang-Oetang Rehabilitation Centre een nieuwe kans.
De dieren krijgen er hun natuurlijke vaardigheden terug aangeleerd, zoals eten zoeken, nesten bouwen, klimmen, enz.
Maar natuurlijk hebben sommigen toch nog venijnige trekjes en vinden het gemakkelijker om er vandoor te gaan met de rugzak van de plaatselijke gidsen.
Mina is één van hen, ze wordt geliefd en gevreesd door iedere gids.
Ze is een bijtgrage tante die al verschillende malen haar tanden heeft laten voelen.
Tom en Dirk hadden deze meid tien jaar geleden ook al eens ontmoet en toen had ze al een sterke reputatie die ze tot op vandaag tand blijft bij zetten!!
Maar tevens zorgt ze ook voor de verdere uitgroei van haar soort want we mochten haar ditmaal terug ontmoeten met een baby onder de arm.
Je kan de oerwoudmens van dichterbij bewonderen door een bezoek aan de voederplatforms te brengen.
In de vroege ochtend worden de dieren die nog niet helemaal op eigen krachten overleven in de jungle een stukje geholpen en een banaantje toegeworpen.
Het zijn echte prachtdieren, hun rood oranje kleur, hun mystieke ogen, hun grappige bewegingen kortom ze weten me te fascineren.
Na het vrienden bezoek is het tijd voor het echte werk.
Survival in het Tropisch regenwoud, gewapend met een gids en een kleine rugzak beginnen we onze tweedaagse trek.
Na een uurtje voel ik dat het gene kak is. Zweten is het en met een hoofd als een tomaat en een hartslag als een tgv-trein zwoegen we ons een weg door de jungle.
Gelukkige worden we afgeleid door de bewoners van de hoge toppen en vergeten we het zware werk een beetje.
We ontmoeten verschillende Orang-Oetangs, gibbons, bavianen, en zelfs de longtale makkaken komen ons nieuwsgierige blikken toewerpen.
Na geklauter, geslip en geslier komen we aan een waterval waar we twee waterschildpadden in ons vizier kregen. Das leuk meegenomen.
De beestje hadden prachtig getatoeëerde schildjes maar algauw moesten we afscheid nemen en een klim naar het dak van het oerwoud beginnen.
Al zijn de mieren hier heel groot toch voel ik me er als eentje, zeker als je opkijk tegen de reuzen van het woud.
Eenmaal de top bereikt is het uitzicht fantastisch, een echte beloning!!
En wat raad je na een klim komt er als vanzelfs een afdaling en wat voor ene
..
Vasthoudend aan takken, wortels, rotsen zetten we de afdaling in.
In de verte hoorden we de rivier en ons doel was dichtbij wat me weer moed gaf.
Had mezelf al de vraag gesteld meid waar ben je aan begonnen.
Maar neuten staat niet in deze woordenboek en doorzetten is de enige oplossing.
Het kamp bereikt en na een frisse duik en droge kleren voelden we ons weer kiplekker.
Het eten werd op onze schoot geserveerd, kwestie van een beetje luxe in de jungle.
Ons nestje was voor ons als geprepareerd en we konden met het geluid van junglemuziek bij volle maan en een lekker kampvuurtje aan een verdiende nachtrust beginnen.
De volgende dag keerden we via de rivier terug.
Op vier aan elkaar vastgemaakte truckbanden lieten we ons glijden doorheen de rivier met zijn verschillende rapids wat af en toe wat adrenaline liet stromen doorheen mijn lijf.
Ik kreeg het er warm en koud tegelijkertijd van.
Maar na een tijdje bereikten we ons doel en vond het spijtig dat we eraf moesten.
Nu ik het net leuk begon te vinden.
De jungleboys hebben goed zorg voor ons gedragen en we zijn heelhuid terug aan ons vertrekpunt Jungle Inn gearriveerd.
Het was super!! Weer een ervaring rijker!!
Bij het verlaten van Bukit kwam Sacha nog afscheid nemen en gaf nog een staaltje van agressie weg. Ze wist het oversteek bootje te piratiseren en beet een vrouw in de arm en hand.
Na deze vrouw te hebben verzorgd was het tijd om ook Bukit te verlaten.
Maar Sacha kon het niet laten en kwam nog een stapje dichter tot aan het restaurant.
Nee meid een afscheidskusje krijg je niet, ook al geef je een big smille (liet haar tandjes gevaarlijk glinsteren in de zon).
Bye, bye Bukit!! Bye, bye Sasha!!
Het was leuk en we zijn weer een verhaal rijker.
Sampai Jumpai!! Tot ziens!!
|
