"Ik schuif de tube tandpasta naar het kassameisje toe, ze kijkt mij blanco aan. Goddank, dat meisje kijkt mij blanco aan. Dat is wat kassameisjes doen. Zo moet het. De klanten lief en blanco aankijken." (Martine Bijl, na een hersenbloeding en een depressie, in 'Rinkeldekink')

en ook nog:

"Hij wil me helpen, moed geven, hij is lief en geduldig en grappig. Het ergste is: ik ken die warme, aardige uitstraling. Ik ruik dat het medelijden is."

(Martine Bijl overleed op 31 mei 2019 aan de gevolgen van een hersenbloeding. Ze werd 71.)

De vaargeul uitgebaggerd

De route uitgestippeld

Het schip geladen

De matrozen gemonsterd

Het afscheid genomen

De stuurman aan het roer

De kapitein op het dek

De trossen gekapt

En dan plots

De machines  stilgevallen

Ik probeer de context te lezen. Als je mensen beluistert moet je hun woorden gewoonlijk eerst ontdoen van de slijmerige bolster. Er staat nooit wat er staat, je hoort nooit wat je hoort. Onder het zalvend zinnetje zit de primitieve gedachte als een wilde kat. Kijk naar de ogen, of zij de lippen niet tegenspreken, tast met de intuïtie, hoever de geest je tegen vloeit. Wees op je hoede. Het is een ingeschapen wet van de jungle, wee je gebeente als je ze verleert. (Anne Dellart in ‘Protest om Eva)

Sunt lacrimae rerum.

Verdriet hoort bij de dingen.