Juni. Een golfslag. En andere slagen. Zo voelden ze niet eens, als slagen. Wel als golven, die me optilden, naar beneden duwden, en naar boven gooiden. Strompelend de trappen op. Vreemde pijnen. Ziekte. Nogmaals griep? Twee keer griep na een vaccin? Bizar. Die abnormale vermoeidheid. En waarom hield die 'griep-spierpijn' niet op? Duurde, duurde... werd erger... en op zo'n andere plaatsen dan die ik kende. En vanwaar die hoofdpijn die blijkbaar verergerde in plaats van af te nemen eenmaal die griep de ergste fase had. Plots dook die nekpijn op. Dat hoofd dreunde, klopte. Soms liep ik met mijn twee handen mijn hoofd vast te houden in een warenhuis. Ik begreep er niets van. En die spierpijnen. Waarom kon ik niet meer de trap af zonder best wel heftige pijn? En niets meer van de grond rapen? Ik klemde mijn tanden op elkaar want natuurlijk moest ik dat wat viel oprapen.
Buiten keek ik eerst of er 'getuigen' waren, want ik wou niet dat iemand me zo zag... goh wat deed dat pijn.
Na een dik uur verminderde het. Oeffff. En dan plots dook het weer op... als ik op een stoel zat, terwijl ik verdomme gewoon neerzat deden die spieren pijn. Doodmoe, kon ik nu niet even rusten? Bang om dan weer 't zelfde te hebben. 's Avonds werd het opnieuw erger. En dat rothoofd... ik wist niet meer hoe te liggen in de zetel, alsof mijn schedelwand net zo'n pijn deed. Pijn in mijn oor... en overal klopte dat hoofd. Mijn ogen deden pijn. Ik wist niet wat dit allemaal te betekenen had. Lezen lukte me niet meer. Ik begon steeds meer mijn bril nodig te hebben waar ik die vroeger niet voor hoefde te gebruiken.
Doodmoe ging ik elke avond vroeger naar bed, in de hoop dat het daar beter zou gaan. Het ging er beter maar dat hoofd deed me pijn.
's Morgens was het onbegrijpelijk waarom ik na een lichaam in rust opnieuw zo'n pijn had in armen, benen, schouders. De hoofdpijn ging ook nooit uit mijn systeem voor lang.
'k Heb gewag gemaakt van die pijn, in juni al... eind juni nogmaals... met een kluitje in het riet gestuurd. In juli... werd er wel naar me geluisterd en wat ik aangaf ernstig genomen door een apotheker. Ik was aan het einde van mijn Latijn, erg onzeker geworden door de hele situatie.
'k Wil over die traumatische ervaring nu niet schrijven (dat was ze voor me, dat niet ernstig genomen worden door mijn arts, die pijnen die ik voelde waarvan ik wist dàt het geen 'gewone' spierpijnen waren, en die hoofdpijn al helemaal niet) Wat een afschuwelijke periode was dat. De hele vakantie heb ik niet eens beseft dàt het schoolvakantie was. Die maanden zijn weg. De maand ervoor net zo. En deze maand, ze is bijna ten einde en het voelt of ik in geen van die maanden zat, geen van die maanden aanwezig was.
Goed, ik ben deze blog begonnen. Om wijs te geraken uit alles waarvan ik de draad kwijt ben. En ik denk, dat ik alle draden kwijt ben vàn alles.,
