|
Vandaag de rit waar het allemaal om te doen was en waar we het allemaal voor gedaan hebben, naar de Portet dAspet en het gedenkteken (gedenkplaats) van Fabio Casartelli. Blijkbaar was iedereen er al mee bezig
hoe ga ik de eerste col verteren? Zullen de benen goed zijn? Allé, we waren vandaag om 8 uur weg (proficiat allemaal!) voor een rit van 165 km over 2 cols (Portet en Col de Mente). Het weer zat ni mee
we waren nog maar een half uur weg en de hemelsluizen gingen open. Gelukkig was er weinig wind en was de temperatuur aan de zachte kant. Tot km 60 ging het vrij vlot en vlogen de kilometers voorbij. Vanaf Saint-Girons doemden de eerste bergen op (in de wolken weliswaar) en begon de spanning toe te nemen. Ik had me laten vertellen (of beter gezegd wijsmaken) dat we à bloc (hier in de betekenis van samen) de col zouden oprijden maar blijkbaar was ik weer te goedgelovig. De hel brak al los in de aanloop naar de Portet dAspet. De Jakke (deze naam komt verder nog terug) demarreerde met zijn gekende monsterversnelling en Bart ging onmiddellijk mee. De rest twijfelde nog (het was tenslotte nog ver). Even later ging Gerry (alias Contador) ook in het verweer. Nadien sloten er nog 4 aan (Swieber, Davy, Wimme en Bert). Plots kwam bij mij de idee op om een bommetje te gooien met de bedoeling een kloof uit te bouwen en dan ongezien ergens weg te kruipen. Mijn plan is uiteindelijk maar gedeeltelijk gelukt. Bart en Gerry zagen mij nog net achter een geparkeerde wagen kruipen maar de rest dacht dat ik vooruit was. Davy reed de longen uit zijn lijf en kon het bijna niet geloven dat hij me niet meer zag rijden. Uiteindelijk kwam hij als eerste boven. Bart zat in de tang met Gerry en de Swieber (de smeerlappen wilden ni overnemen) en blijkbaar sprak Bart over een stervende zwaan. Het bleek uiteindelijk over hemzelf te gaan.
Toen iedereen boven was zijn we samen afgedaald naar de gedenkplaats. De afdaling was duizelingwekkend! Wanneer je hier in koers naar beneden moet is het niet te verwonderen dat er ongelukken gebeuren. Spijtig genoeg is dat de jonge beloftevolle renner Casartelli overkomen. Bij de gedenkplaats hebben we dan een groepsfoto genomen en een glaasje (bekertje) schuimwijn gedronken. Even later zijn we dan te voet en sommigen (waaronder de Jakke) met de fiets naar de plaats gegaan (gereden) waar Fabio verongelukt is. Een gedenkplaat en een foto op de stenen muur getuigen van de noodlottige valpartij. Aangezien de camion 200 meter hogerop geparkeerd stond moest de Jakke terug bergop met de fiets. Dat verliep niet van een leien dakje (is nog zwak utgedrukt). Zoals gewoonlijk stond hij nog op zijne grote plateau en probeerde hij bergop te vertrekken maar bij het schakelen naar de kleine plateau viel hij letterlijk om. Dan maar verder met één voet in de klikpedaal en met de andere voet afduwen op de grond.
Nadien zijn we zeer voorzichtig afgedaald (stukken van 17 %!) en wachtte ons nog de col de Mente die helemaal in de wolken lag. Op die col kon ik mij spijtig genoeg niet verstoppen en moest ik mij dus met 4 zotten in mijn wiel afbeulen. Op het einde werd mijn tempowerk beloond door als eerste boven te komen nipt gevolgd dor Bart.
Uiteindelijk zijn we om 18.30 u in Bagnères de Luchon aangekomen en is het einddoel voor enkelen (of meerderen indien het weer morgen slecht is) bereikt.
Bij deze wil ik ook (als niet officieel lid van de Ware Vrienden) iedereen bedanken voor de prachtige fietsvakantie!
Voor de statistieken volgen hier nog enkele cijfers:
Hoogtemeters: 2.183 m
Topsnelheid: 58,5
Gemiddelde: 23,2
Totale fietstijd: 7.06 u
10-08-2009 om 15:58
geschreven door ware vrienden 
|
