Hoe pesten je leven beïnvloed en hoe het is om als gebroken jong volwassen de weg naar het volwassen zijn te bewandelen. Life is to short not to enjoy it.
28-11-2013
Start van het verleden
Waarom nu starten met een blog?
Het is 4 jaar geleden dat ik nog zelf achter de middelbare schoolbanken zat en het sociale isolement heb moeten meemaken...
Waarom alles neerschrijven op het internet, waarschijnlijk als één van de zovelen.
Omdat ik nu pas besef hoe weinig mensen een idee hebben van wat het is, pesten.
En welke invloed dit heeft.
Welke invloed dit heeft op je eigen sociale en emotionele ontwikkeling, hoe dit je tegen kan houden in het leven.
Welke invloed dit heeft op alles wat je doet in je leven en hoe vaak je ermee geconfronteerd wordt.
Waarom vandaag starten... Deze ochtend was ik bang, doodsbang. Niet omdat er iets vreselijks stond te gebeuren of omdat er iets vreselijks gebeurt was. Nee ik was bang. Bang omdat ik wist dat er sociaal van mij verwacht werd dat ik opstond, naar school ging en daar in de les naar de lector ging luisteren. Bang omdat ik diep vanbinnen wist dat ik niet naar de les kon. Niet omdat ik niet wil leren, maar net omdat ik wist dat er vandaag op school weer niets te leren viel. Dus ik bleef in bed liggen , wakker tot de klok 10 uur voorbij gestreefd was.
Uit bed, greep ik mijn laptop, zocht ik mijn cursus op en begon ik samen te vatten.
Ik leerde mezelf over de energiecrisis en het proces van kernsplitsing. Uren gingen voorbij. Cursus aardrijkskunde voor het examen klaar. Naar de volgende cursus.. Ook hier ging ik vlijtig te werk en leerde ik over het hele nature-nurture debat (alweer), het omgaan met probleemgedrag in de klas en agressief gedrag... Dit zal ongelofelijk best saai en irrelevant klinken voor de meeste onder jullie (als mijn blog al gelezen wordt), maar nu komt het belangrijkste. Hoofdstuk 6: Pesten. Ik vatte samen en toen ik aan het samenvatten was begonnen de stukjes in elkaar te vallen. Mijn angst voor wat anderen denken van mij (zeker in een schoolcontext) en ik werd boos.
Geen woede die plots opkomt en weer uitdooft, geen boosheid waardoor je uren zit te mokken maar een woede die altijd aanwezig is en sluimert ergens diep op de bodem van mijn hart.Woede die ik had bedolven met schuldgevoel en verdriet. Woede die nu toch weer de kop op steekt... Ik herkende mijzelf in de theoretische woorden die hier op papier stonden! Ik herkende heel het fenomeen! De lichte opluchting die ik voelde haalde het niet bij de woede. Nogmaals dit is geen woede van "Waarom ik!" maar woede die schreeuwde "Waarom zagen mijn leerkrachten dit niet!", "Waarom deden zij er niets aan!".
Het besef te weten dat mijn medestudenten deze theorie ook in de mond gelepeld krijgen en dat de jonge leerkrachten die ik had die waarschijnlijk ook hebben gezien en dan nog dat er leerkrachten zijn die niets doen maakte me moedeloos. Ik heb ondertussen ook goede leerkrachten gezien, begrijp me niet verkeerd en ik ben niet plots de know-it-all... Maar ik heb anders meegemaakt en ik weet van getuigenissen dat er op sommige scholen nu nog met de doofpot-methode wordt gewerkt. Ik moet iets doen. Mijn blog is misschien een druppel op een hete plaat, of misschien stelt het helemaal niets voor. Maar ik moet het vertelt hebben. Ik moet aan de wereld laten weten hoe het is om als gepeste later aan de andere kant van de klas te staan. En ik moet vertellen wat dit met een mens doet...
Dit is het begin. Ik weet dat ik nog niets vertelt heb over wat er nu is gebeurt of dat het misschien niet duidelijk is waar ik nu naartoe wil met deze blog, maar laat ik je vertellen... Misschien weet ik het zelf nog niet allemaal.
Ik ben Anonymous
Ik ben een vrouw en woon in (België) en mijn beroep is Studente.
Ik ben geboren op 01/02/1993 en ben nu dus 32 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, gamen, studeren, sporten.
