we hebben ook enkele afbeeldingen, wel nog niet veel. hopelijk komen er meer tijdens onze wandeling. We zullen ons best doen
Maar hier alvast wat. Een leuke foto van mezelf en Tine. Hierop willen we onze enthousiasme doen stralen, laten zien dat we er zin in hebben. groetjes, Chloé
misschien kunnen jullie voor een bepaalde reden niet meewandelen of wat dan ook maar willen jullie wel graag de Muco-vereniging steunen op een andere manier. Dit kunnen jullie doen door wat te storten met de vermelding 'steun voor Mucomars'. Stuur ons een mailtje via de blog, zo via Gastenboek of stuur ons een gewoon mailtje of sms ons. En dan geven we jullie het nummer naar waar jullie moeten storten.
Ja, amai het wordt nu wel heel spannend. wat zouden we volgende week rond deze tijd aan het doen zijn... zouden we het nog aankunnen? of wie weet zijn we even aan het rusten en wat tekst en of foto op de blog aan het zetten. Misschien zien jullie dat onze t-shirts als we die gaan afkrijgen. zo iets laten drukken is nog niet zo eenvoudig. we zien wel, belangrijkste is dat we onze voeten, benen en longen meehebben voor onze tocht.
hallo, hier ben ik weer. hieronder een berichtje, zeg maar verslagje van een leuke zomerdag aan zee. Vaak moesten we naar zee op voorhand om alles goed voor te bereiden.
We hebben vaak de trein genomen om
eens te gaan wandelen aan de kust en alles eens uit te stippelen.
Soms tijdens de wandeltocht van 13 juli 2013 werd ik overvallen door
lach en een tintelend gevoel alsof er diep van binnen in mij vuurwerk
werd afgeschoten.
Het was een echt
overstijgende belevenis, alsof we werden geholpen door God.
Tine geraakte
geen meter vooruit de dag ervoor op de Beleuvenissen en ik dacht dat
we er dan gewoon maar een stranddag gingen van maken.
Maar haar wil
schoot zo fel in actie waardoor we dan toch nog iets van een 17
kilometer hadden afgelegd en ik denk dat als we meer tijd hadden
gehad ze nog meer had gekund.
Ik kreeg het
gevoel dat we heel de wereld aan konden, twee zandkorreltjes met
stapschoentjes en een landkaartje. Twee zandkorreltjes die niet klein
te krijgen waren.
Op die dag hebben
we iets meegemaakt,
ik heb geleerd
hoe het voelt wanneer een meeuw zijn behoefte doet op je hoofd.
En kwam tot de
vaststelling dat het nog niet te hard stinkt en goed wasbaar is.
Maar de volgende
keer wikkel ik toch Imodiums in mosselschelpen of zo iets zodat die
beesten hun kak inhouden. ;-)
We hebben verder
die dag een zatte Rus tegengekomen die naar de Beach wou,
hij leek op en
spin die je van je af probeert te schudden maar telkens weer terug
komt.
We kregen hem
maar niet van ons afgeschud!
Van ellende zei
Tine op den duur dont stop in plaats van stop.
Als hij zijn
Beach had waren we eindelijk van hem verlost.
Toen we die Rus
eindelijk kwijt waren geraakt hadden we een lange dag achter de rug.
Eenmaal thuis kon
ik nog niet meteen mijn bed in duiken en werkte ik nog wat verder op
mijn laptop voor de Mucomars.
Die nacht heb ik
goed geslapen met op de achtergrond in mijn dromen het gekrijs van
meeuwen en het ruisen van de zee.
Het is natuurlijk erg spannend van of we het gaan volhouden, gaan aankunnen.
De laatste maanden leven we dan ook erg bewust samen met ons lichaam.
We leren er naar te luisteren, leren bewust te zijn van zijn noden, grenzen en beperkingen. En we worden euforisch wanneer we weer eens in harmonie met ons lichaam
grenzen hebben kunnen verleggen
Jaren, jaren achtereen heb ik me nooit sportief gevoeld, nooit gedacht dat ik kracht bezat en een alsmaar groeiende conditie.
Sinds ik met de wandelorganisatie bezig ben voel ik me veel meer atletisch,
Lang hebben we ook nagedacht over ons project en de filosofie erachter, het concept; over wat we willen uitdrukken, zeggen, laten zien.
We dachten op een bepaald moment BVs in te schakelen maar dit werd niet haalbaar.
En ook twijfelden we wat we zouden doen qua sponsoring, geld inzamelen per gedane kilometers of niet.
Dit leek ons wat moeilijk om het eenvoudig te organiseren. Omdat er velen ons project super vinden maar dat niet iedereen van die mensen mee kan wandelen door verschillende redenen, bedachten we het volgende idee: mensen mogen storten met de vermelding Mucomars, een vrijblijvende bijdrage naar de Muco-vereniging.
In het prille begin hebben we wat met
ons hoofd in de wolken geleefd en op de duur waren we meer bezig met onszelf
dan met de essentie van de wandeling.
We zagen het heel groots,
dachten aan een massa-opkomst.
Dit leek echter niet haalbaar.
Dan hadden we niks anders gedaan
dan organiseren, repeteren en nog
eens organiseren.
En werd het presteren
in plaats van voor het plezier samen
ontspannen iets doen.
We kregen stress en het werd
onoverzichtelijk bij de gedachte alleen al.
Gelukkig leefden we in de realiteit
en zagen we in dat we het beter klein hielden.
De realiteit was ook dat wij het
onder ons twee moesten zien te regelen,
we vonden geen anderen die mee wouden
helpen voorbereiden.
Ik voelde al lang om iets voor de Muco-vereniging te doen.
Het speelde al een tijdje in mijn hoofd
en naar mate ik meer en meer over die ziekte te weten kwam,
werd dat gevoel alleen maar versterkt.
Wat en hoe wist ik lang niet,
tot we over de wandeling begonnen.
Ik moest niet nadenken over welk doel ik wilde steunen.
Waarom wil ik juist Muco steunen en niet een ander goed doel?
Dat is een vraag die ik mezelf ook vaak stel,
waarschijnlijk door de confrontatie die ik met die ziekte gehad heb.
Ik leerde een patiënte kennen en
ik kreeg te horen dat ik als baby nog op die ziekte ben getest geweest,
dit zullen wel grote redenen zijn waarom ik iets wil doen voor de Muco-vereniging.
Zelf dacht ik veel in een ziekenhuis geweest te zijn,
maar sinds ik meer weet over het leven van een Muco-patiënt
stelt mijn ziekenhuisleven niet veel meer voor in mijn ogen.
Wanneer ik eens sukkel met mijn ademhaling
(tijdens een zware verkoudheid of allergie-aanval wat bij mij erg hevig kan zitten op de luchtwegen)
denk ik soms aan de patiënten en probeer ik mij in te beelden hoe zij zich voelen.
Waarschijnlijk stelt wat ik dan beleef nog niks voor in vergelijking met hun kwalen.
Het was voor mij ook wel erg schrikken toen ik hoorde
hoe vaak deze aandoening wel niet voorkomt.
Ik kreeg dan verschillende gedachten,
één er van was zeker deze ziekte moet zo snel mogelijk van de aarde verdwijnen.
Ik bezit geen talenten om dokter te worden of iets in die aard,
daarom gebruik ik dan maar de talenten die ik dan wel bezit
om zo de Muco-vereniging te steunen.
Alle kleine beetjes helpen denk ik.
En als ieder zo op zijn manier, met zijn kleur iets probeert bij te dragen aan de maatschappij; dan krijgen we een mooie kleurrijke wereld vol menselijke warmte.
hieronder een berichtje, zeg maar verslagje van een leuke zomerdag aan zee. Vaak moesten we naar zee op voorhand om alles goed voor te bereiden. 
