We lieten onze trouwe volgers op hun honger zitten en intussen zijn onze bezoekerstatistieken dramatisch gezakt! Maar geen nieuws was ook dit maal goed nieuws!

In oeganda hebben we een ander afrika leren kennen. Veel meer beestjes, iets vlakker en iets heter! Ook iets chaotischer maar nog steeds prachtig! Qua leeuwtjes had ons Elo meer geluk (twee leeuwen met bebloede muilen die een karkas verscheuren) maar Céline en Marlies hebben wel de vaak gezochte schoebill  gezien! Een hooptepunt voor menig ornitholoog!

We zijn terug aan het werk nu, ditmaal zorgt Céline ervoor dat de kindjes veilig (?) op de wereld komen en ontfermen Elodie en Marlies zich over de inwendige problemen van menig rwandees (resp mannelijke en vrouwlijke).

Een normale stagedag ziet er ongveeer zo uit:

Zodra de wekker rinkelt springt ons Elo uit het bed en terwijl zei zich al vrolijk onder de waterkraan staat, strompelt Marlies naar de keuken voor een potje oploskoffie en probeert Céline haar ogen te openen! Een nieuwe stagedag biedt zicht aan! 

Staf op interne begint gewoonlijk om 7u30 maar is gewoonlijk ook wel afgelast. Daarna gaan we elk naar onze wards en proberen we een vertaler bij de kraag te pakken. Ondertussen kijken we hoeveel patienten er weg zijn. ‘Weg’ betekent volgens de huidige statistieken in 80% van de gevallen gestorven en in de andere 20% succesvol behandeld en naar huis. We brengen de dossiers in orde en hopen dat de dokters ook nog langskomen om de laboaanvragen te stempelen en toch iets van beleid te bepalen. Maar geen haast, een acute nierinsufficiëntie zal er de volgende dag ook nog zijn en anders lost het probleem zichzelf wel op... Onze klinische skills verbeteren er wel op: Hepatomegamlie, ascites- en lumbaalpuncties, tb longskes, nekstijfheid,.. Elodies eerste wacht alleen zit er ondertussen succesvol op. De patiënten professioneel gestabiliseerd en doorverwezen!  

Op gynaecologie wordt er intussen ook weer heftig gebaard en het liefst allemaal tesamen tijdens de luchpauze! Célines moedergevoel is eindelijk ontloken maar er is nog geen rwandese papa gevonden.  Alhoewel ze minder moeite heeft met de episiotomies dan Elodie zorgt het toch wat voor bevende handjes!

In het begin hadden we  wat heimwee naar ons knusse butare maar Kigali heeft nu toch ook ons hart veroverd! Je vindt zowel brede lanen lanen met hoge buildings als kleine stoffige wijkjes met spelende kinderen.  De stad is gebouwd  op verschillende heuvels,  het is ons nog niet helemaal duidelijk hoeveel want in tegenstelling tot butare is er meer dan enkel de hoofdstraat. We zijn hier niet meer de enige muzungu en ondertussen hebben we al kennis gemaakt met de andere 6 belgische studenten die hier zitten (3ULB en 3 KUL). Samen met de rwandese studenten namen ze ons vrijdag mee naar een feestje en zodra we de afrikaanse muziek hoorden voelden we ons weer helemaal op ons gemak! Sawa sawa sawa yeh!

Gisteren hebben we zelfs kunnen genieten van een openluchtconcert! Na een Rwandees voorprogramma veroverde de Nigeriaanse Nneka het hele publiek! http://www.youtube.com/watch?v=kvRDJ3rDaBM. Daarna etaleerden we onze heupmoves op de afterparty! Aangezien het feestje al om 18u begon waren we vandaag wel perfect in staat om ons ochtendritueel op tijd te voltooien!  

Naar goede traditie trokken we er weer op uit in het weekend. Zondag verwenden we onszelf met een dagje luilekker aan het meer Muhazi. We konden daar in een traditionele hut genieten van een heerlijk glaasje melk!  MMM MELK! (melk blijkt een belangrijk traditioneel element uit de rwandese cultuur te zijn).

Volgend weekend gaan we wandelen! Spannend!

Hou jullie warm!  

Dag trouwe volgers!

Blog update vooraleer we van onze ‘welverdiende’ vakantie genieten. Ondertussen zit ons avontuur in Butare er op en zijn we terug geland in Kigali bij de zusters.

Met spijt in ons hart moesten we ons dorp (3^e grootste stad van Rwanda) verlaten. We deden een afscheidsdineetje met de vroedvrouwen van het Kabutare Hospitaal. Slaatje, pintje, ’n dansje op afrikaanse beats,  alle ingrediënten voor een geslaagde girls night!

Dormir ensemble voor je getrouwd bent is hier echt not done, maar toch doen ze het allemaal. Als het maar ver genoeg van de ouders gebeurt. Ze praten er ook met niemand over. Zwanger zijn zonder huwelijk zou al helemaal een schande zijn. Gelukkig weten de verpleegsters wel waar ze aan condooms kunnen geraken in het ziekenhuis.

Na girls night volgde de boys night, een laatste keer sortir a la boite met Marcel, Erik en Silvain (alias DJ silver).  We gaven het beste van onzelf en mochten dat de volgende dag bekopen want we misten onze ambitieus geplande bus naar Kibuye.

Na 4 uur als sardienen in het busje met onze volledige 46 kg huisraad per persoon kwamen toch aan in het paradijselijke Kibuye. Onze door elkaar geklutste maagjes hervonden al snel hun evenwicht bij de senic view van our room with a view! Een uurtje later deden we ons al te goed aan de visbrochetten. We aten onze buikjes rond met de verse vis (dat dachten we toch, tot we enkele dagen geleden te weten kwamen dat in Lake Kivu geen grote visjes zwemmen door de hoge concentratie methaangas).

De volgende ochtend (6u ‘sochtends, jawel!) namen we een verkwikkende duik in het in het stilstaande water van het lake kivu. De swimmers itch door schistosomiasis zal ons een worst wezen. Lake kivu is prachtig! (zeker als je oog plots valt op een vissende otter - machtig!)

God was met ons en stuurde zijn zoon, prof Sergeant ofte Bob, de praatgrage kinderoftalmoloog. Voor een comfortabele lift luisterden we met veel plezier naar zijn medische weetjes en wilde verhalen. We werden gedropt bij Dr. Piet, oftalmoloog, die ons opving in zijn huis samen met de lieftallige Cécile (de huishoudster en onze nieuwe mama).

Dr. Piet doet hier fantastisch werk. Op een gemiddelde dag worden ongeveer 120 consultaties gedaan en 20 operaties (daar kunnen ze op het UZ- dienst oogheelkunde nog wat van leren). Gelukkig wordt hij bijgestaan door een fantastisch team van technisch verpleegkundigen die ons met veel plezier onderdompelden in de wereld van Muhanga w’amaso (oogdokter).  

We mochten ook elk een dagje assisteren in het operating theater. Een cataract operatie duurt slechts 10 min. Dr. Piet doet meer dan 85% van de oogoperaties van het land. Er zijn in Rwanda 10 oogartsen waarvan de meeste geen (degelijke) chirurgische opleiding hebben. Er is dus nog veel plaats voor verbetering.

We kregen vandaag een rondleiding in het CHUK (universitair ziekenhuis van Kigali) door zuster Marie- José en we staan te popelen om na onze oeganda trip daar te beginnnen. On vous tient au courant!   

Weer een week voorbijgevlogen en weer veel te vertellen!

Maandag was een doordeweekse stagedag. Op interne gaat dat als volgt: opstaan 6u30, boterham met banaan en wandelingetje naar het ziekenhuis, staff om 7u30 om de nieuw opgenomen patiënten voor te stellen, toer door de 4 zalen met Dr.Tim (australische schat van een dokter die mij allerlei tips en tricks bijleert over het klinisch onderzoek, zodat je ook je plan kan trekken als er géén echocor is, het Rx-toestel het (zoals af en toe) laat afweten, de wachtlijst voor een bronchoscopie toch een dikke maand is, een CT voor velen te duur is én er geen reagens is om pakweg het creatinine te bepalen). Rond 12u muis ik mij er vanonder om thuis te gaan lunchen en om 14u is er vaak nog een klinisch lesje/presentatie. Wel nieuw: een tweede muzungu in de klas! Sarah, een canadese, die wel veel amerikaanse trekjes vertoont (everything is "amaaaazing", "sooooo nice" of "oh cool!")

Dinsdag: onze kleedjes zijn klaar! Heel tevreden met het resultaat . Wel van plan een paar dagen voor we vertrekken het nog een 10 tal centimeter in te laten leggen want voorlopig is het zedig de knietjes bedekt => veel minder gegniffel als je voorbij flaneert, maar veel meer dwerggehalte als je net geen 1m60 bestrijkt en nogal veel non-gehalte als je iets meer dan 1m80 bestrijkt...

Woensdag: Celines verjaardag! Voomiddag in het ziekenhuis, ’s middags avocado-tomaat-komkommer-salaatje, fruitslaatje en verjaardagscakejes. In de namiddag trakteerden we onszelf op een verwennerijtje: een bezoekje aan de pedicure! Onze voetjes, zo zacht als een kuikentje en onze nageltjes, zo elegant dat we zelfs in onze teva's strálen! Ook snel nog een paar bakken bier/frisdrank gaan halen, cake kopen, de bestelde "verjaardagstaart" oppikken, ... want 's avonds hadden we een feestje gepland! Onze buurman Marcel en zijn collega's hadden wat afrikaanse beats meegebracht en al snel gaven onze rwandese vriendjes het beste van zichzelf (of van hun ritmische dansmoves) in onze woonkamer! Ohlalala, ambi in tha house!

Donderdag: Marlies' verjaardag! Begonnen met een brunchke zoals het hoort: verse fruitsla, yoghurt, toastjes met advocado, zachtgekookt eitje, ... mmmm! Nogmaals de fopkaarsjes uitgehaald en nogmaals "Happy Birthday" uit volle borst gezongen. De namiddag gevuld met kerstshopping. 's Avonds Marlies' verjaardag verder gevierd in het ziekenhuis, waar de vroedvrouwen met veel plezier wat Afrikaanse en minder afrikaanse muziek uit hun laptop deden knallen! Na het dansen was het tijd voor andere actie. Samen met Jeanine, een gekke jonge verpleegster, vertrokken Marlies en Elodie in volle vaart, jaja soms wel 10 km per uur op de aardebaantjes, met de ambulance! In de centre de santé gaan ze dan de zwangere vrouwen gaan halen bij wie de bevalling wat gecompliceerd is.Om 3u was het tijd om samen in ons bedje in het ziekenhuis te kruipen. Jammer genoeg had het veel geregend waardoor ons bed en de lakens helemaal onder geregend waren... De enige optie was onze dierbare uurtjes slaap dan maar op de grond door te brengen! Het is eens iets anders als verjaardagsnacht....

Vrijdag: Uitrusten van de zware nacht en kerstshoppen! 

Zaterdag: zwembad+kerstavond! Zo een warme dag dat het écht noodzakelijk was om de dag chillend aan het zwembad door te brengen. We hadden een kerstdinertje met 3 gepland, maar dat was buiten onze duitse vrienden gerekend. Zij hadden Sarah en nog een 8-tal rwandeesjes uitgenodigd. Natuurlijk was iedereen welkom in onze kerststal, dus pasten wij ons menu wat aan.Voorgerecht: duitse patattensoep, hoofdgerecht: belgische ballekes in tomatensaus met puree en dessert: rwandese fruitsla.

Zondag: kerstmis bij Dr. Tim. Hij en zijn gezin waren de perfecte gastvrouw voor een ontspannen, tropisch kerstfeest! Ze waren speciaal naar Kigali gaan shoppen om allerlei lekkers in te slaan (ja, er is maar 1 soort kaas te vinden in Butare, wijn is –net als vele niet-verse producten- geïmporteerd dus het aanbod is over ’t algemmeen niet supergevarieerd ) We vulden ons buikje, speelden in de tuin met zijn 2 kindjes, wisselden onze 2000RWF-pakjes uit en leerden de spelregels van Igisoro. ’s Avonds keken we nog een aflevering Spartacus, maar dan kropen we vroeg in bedje want de volgende dag...

Maandag: mont huye. ...moesten we vroeg uit de veren om de beklimming van de mont Huye (voor de grote warmte) aan te vatten! In het heengaan werden we begeleid door 20 kinderen, die boven hout gingen sprokkelen en natuurlijk een veel betere conditie hadden dan deze 3 belgjes. Rwandezen zijn over ’t algemeen een eerder timide volkje en ook bij deze kinderen duurde het 15 beschaamde minuutjes voor ze  eens “give me money” probeerden.  Boven op de top natuurlijk een prachtig uitzicht! Toen we terug in het dorp waren, besloten we dat we wel een pintje en een geitenbrochetje verdiend hadden om terug op krachten te komen!

Plannen voor oudejaar? Jawel! Gisenyi aan Lake Kivu!

En daar? Nieuwsjes uit België?

Merry christmas and happy newyear!

Na drie dagen onder de vleugels van de zusters is het echte avontuur begonnen. Ze hebben ons veilig tot aan de bushalte gebracht waar de chaos op ons afkwam. Tientallen mannen die onze zak in hun bus wouden steken en ondertussen ook nog eens met ons op de foto wouden. Maar in minder dan twee minuten waren we on the road naar butare in een overvolle bus! Schouder aan schouder ontdekten we de pracht van het land van de duizend heuvels! Ondertussen werden we getrakteerd op een staaltje afrikaanse sfeer: heerlijk swingende muziek schalde uit de boxen!    

Snel vonden we ons huisje dankzij de hulp van de rwandese studenten en begonnen we als als smetvrezige geneeskunde studenten aan de opkuis! De vrouwelijke touch is hier binnengewaaid en we voelen ons nu helemaal thuis! We moeten soms wel wat inventiever zijn dan thuis: we koken op koolvuurtje buiten, de elektriciteit was voor twee dagen niet beschikbaar, onze nieuwe huisvrienden zijn een stelletje mieren en vandaag bij het waterkoken hebben we de verlengkabel doorgebrand!

Maar nu waarvoor we hier echt zijn, onze stage in het CHUB.

De stage begint elke morgen om 7u25 en het is 20 min naar daar stappen. Dan is het staf en dan toeren we de patienten samen met de interns(laatstejaars gnk studenten). We hebben deze week nog geen wachten gedaan maar volgende week beginnen we aan ons eerste 24 uren wacht. Hopelijk wordt het niet te lastig... De mensen die in het ziekenhuis toekomen zijn er wel vaak heel slecht aan toe want het is een 4e lijn ziekenhuis en meestal hebben ze geen geld voor hun behandeling of voor onderzoeken en je moet dan zo machteloos toekijken!

Elodie is begonnen op gynaecologie, marlies op pediatrie en celine op inwendige!

Om vier uur zit onze dag in het CHUB er meestal op en instaleren wij ons op ons terrasje met een toastje met guacamole, een mango of een verse ananas en een boekje in de hand... Heerlijk!! De eerste dag had elodie wel niet door dat ze zo dicht bij de evenaar zit en was ze zo rood als een tomaat! En ondanks deze waarschuwing is céline vandaag veranderd in een halve kreeft.

Nu zijn we net terug van onze namiddagwandeling tussen de rijstvelden! Prachtig! Papa André zal zijn ogen uitkijken want het is hier een waar vogelparadijs. Gedurende onze vier uur durende wandeling keken we onze ogen uit, evenzo de toeschouwers langs de weg, die ons zeer grappig blijken te vinden!  We passeerden verschillende trouwpartijen en zagen ook  baksteenmakers die klompen klei laten drogen in het het diepste van de vallei.

De "stad" butare zelf ligt eigenlijk meer op de heuvels en in de vallei wordt rijst verbouwd, kolen, bonen en nog vannalles meer! 

Vanmorgen hebben we brunch gedaan want gisteren was het feestje, feestje! Samen met marcel (de buurman, vermoedlijk homo, die tevens een marcelleke droeg, en burgie is en de meest huizen in butare aan het bouwen is), zijn vriend Erik (met de hilarische dansmoves) en fabian (onze vriend aan huis) zijn we naar een echt afrikaanse "club" geweest. De mannen waren in de meerderheid en alhoewel we heel veel bekijks hadden en ze onze aandacht probeerden te trekken door ons een beetje te omsingelen zijn ze niet zo onbeschoft geweest om body to body te willen dansen en dus hebben we ons kunnen laten gaan! We zijn heel braafjes om 1u gaan slapen want toen hadden we al meer gezweet dan de voorbije drie dagen samen en hadden we nood aan een douche! 

Morgen naar het Nyungwe regenwoud, opstaan om 5u30, dus vanavond vroeg in bed!

Zoals beloofd aan onze bezorgde mama’s: snél een update uit Rwanda.

Na een rustige vlucht (met de nodige turbulenties, de nodige huilende baby’s en verkrampte houdingen, maar zonder de Ryanair lotterijronde) werden we opgehaald op de luchthaven door zuster Steven. Onmiddellijk konden we kennis maken met de afrikaanse manier van groeten: uiterst hartelijk, maar in plaats van 3 kussen te geven, tikken ze 3 keer de voorhoofden tegen elkaar (inburgeringscursus tip1).

Met de (2x23kg bagage +10kg handbagage)x 3pers + 2 valiezen van bevriende oftalmoloog ‘Piet’ + 3 belgische goed-in-het vlees-zittende studenten +1 goed-in-het vlees-zittende rwandese chauffeur +1 mager zusterke (=veel kg) reden we naar het huis van de nonnekes. Bakske vol!

We aten nog een boterham met banaan en gingen dan snel naar bed want het was “al” 22u!

Zondag was een rustig dagje. We begonnen met het respect van de zusters te winnen door naar de “engelstalige” mis te gaan (we hebben begrepen: advent, the lord, johannes the baptist, ... het engels heeft hier wel een accentje) Daarna verkenden we de tuin van de zusters: papaya, ananas, mango, bonen, bananen, kippen, limoenen, rabarber ... noem het op en ze hebben het. Daarna was het tijd voor het middagmaal: lekkerrrrr! Vooral het dessert: de beste ‘macedoine’ die we ooit hebben gegeten! Zo zoet!

Over het eten kunnen we zeggen: de bananen, de avocado’s en de tomaten smaken hier zoals ze in België nooit smaken! Althans volgens Elodie en Marlies. Celine zit met een dikke verkoudheid en beperkt zich dus tot de 5 basissmaken. Ze wordt dan wel gespaard van stinkende-afrikaantjes-geur.

Algemeen moeten we wel zeggen dat we versteld staan van hoe proper het hier is! Geasfalteerde wegen, straatverlichting, geen papiertje dat langs de weg ligt te slingeren, in elke straat staat wel iemand de straat te vegen, ... Plastic zakken zijn hier verboden: in de supermarkt krijg je een papieren zak (ja.. we kunnen er nog iets van leren)!

Vandaag hebben we een paar praktische zaken geregeld. Ook voor het eerst in de stad gegeten, buffetje mét rauwe groenten (not boiled, not cooked and not peeled) én een soort limonade erbij. De “eerste darmrommelingen” zijn opgemerkt en we houden het nu met argusogen in de gaten. We zullen jullie op de hoogte houden van de verdere evoluties qua consistentie, maar voorlopig weinig spectaculairs te melden.

Om de verlenging van ons paspoort in orde te brengen, hadden Elodie en Celine nog een pasfoto nodig. We klopten aan bij een “professionele fotograaf” in haar “professionele winkel” (van 2 op 1 meter). Als eerste mocht Celine plaatsnemen en haar lieflijkste glimlach bovenhalen.  De eerste foto was toch niet goed... De tweede foto ook al niet... De derde ook niet... En voor de vierde foto haalden ze 2 papieren propjes uit... om achter Celines oren te steken, want het probleem was: je kon niet alle 2 haar oren zien!

Resultaat: 4 verschrikkelijke pasfoto’s met 1 flapoor (het andere propje was natuurlijk gevallen) en betraande ogen van het lachen!

We hebben dan maar besloten met “in Belgium it’s not necessary to see both ears”. Elodie is de kwelling spijtiggenoeg gespaard gebleven (maar haar hebben ze gelukkig als een ei op een steel uitgeknipt zodat het ook een mottige foto is geworden).

Boodschap voor onze mama’s: we hebben hier 22 schatten van vervangmama’s! Ze wijzen ons met  veel plezier de weg, leren ons een woordje kinyarwanda en wagen zich zelfs aan een kontschuddend danspasje als we tijdens de afwas “sisteract-forever” inzetten J

Morgen trekken we naar Butare om erin te vliegen!

Mwiriwe (goedenacht!)