Het zit erop!! Op weg naar Brussel.

De laatste vier daagjes in Las Vegas waren zeker ook de moeite en ideaal om een beetje te bekomen van een heel heel fijne, maar ook wel vermoeiende vakantie.

We sliepen in de West Wing van het MGM hotel met een heel zacht king size bed, zalig na zo 24 dagen in de mobilehome. In Las Vegas hebben we vooral veel afstanden afgelegd (‘ns rap ergens naar toe wandelen was niet van toepassing, want alles is zo groots dat je om van de kamer tot bij het zwembad te raken al minstens 10 min nodig hebt), aan het zwembad gelegen  (of erin, want amai, toch wel lekker warm daar), en Kevin heeft pogingen gedaan om onze geconsumeerde centjes terug te verdienen met pokeren ( voor alle duidelijkheid, dat is niet gelukt) en ik heb mij met de slotmachines geamuseerd (enkel een beetje beginners geluk gehad, want nadien is het alleen maar bergaf gegaan). De laatste dagen hebben we ook nog ons best gedaan om wat extra  Amerikaanse kilootjes mee naar huis te nemen, en dit zowel in de vorm van souvenirs als in lichaamsgewicht (Amai, wat een ontbijtbuffet!! ). De laatste dag hebben we afgesloten met een show (Zumanity) in ‘New York New York’. Veel lichteffecten, veel spektakel en veel humor! En daarna was ons kaarsje uit...

Voila se, op weg naar Vegas!!

Deze morgen hebben we nog eens een efforreke gedaan om vroeg op te staan en aan onze wandeling te beginnen (Angels Landing Trail). Ik had gisteren geschreven dat die zo’n 8 km was, maar ik had er nog niet bij gezet dat dat serieus klimmen en dalen was. Geleidelijk werd het steiler en steiler met ne hoop switchbacks tot het uiteindelijk echt klimmen werd met kettingen in de rotswanden om je aan vast te houden. Een wandeling die niet aan te raden is voor iemand met hoogtevrees, want op momenten zag je langs twee kanten de afgrond, en jij stond op een stukje van ne meter breed. Maar wel de moeite!! Het uitzicht was weer geweldig.Ondertussen zijn we heelhuids beneden geraakt en zijn we richting eindbestemming aan’ t gaan. Jammer, want zo’n vakantie had nog ne hele tijd mogen duren, maar de paar daagjes rust in Las Vegas gaan ook wel goed doen. Want hoe plezant het ook allemaal is, t’is toch ook wel vermoeiend. Als je zo’n vakantie langer wilt maken, moet je op sommige plaatsen wat meer tijd nemen zodat je ook effe ‘niks’ kunt doen.

Ja, Las Vegas, ik ben eens benieuwd! Als we ginder zijn laat ik nog wel iets van ons weten, maar waarschijnlijk niet elke dag een verslagje.

Nu we toch een tijdje onderweg zijn, tijd om wat dingetjes vast te stellen en op een rijtje te zetten:

-We hebben heel veel dieren kunnen zien!! (zeker 40 herten, 3 slangen, 4 marmotten, 1 condor, 7 beren (waaronder 2 bruine zwarte beren), 4 antilopen, 6 elken, 2 haaien, zeehonden en zeeolifanten, ongeveer 20 wilde kalkoenen, kolibries, iets katachtig (maar weten niet precies wat het was), en heel veel eekhoorns en chipmunks...

-Er zijn overal WC’s, en best wel proper. (mama zou da heel leuk vinden)

-Amerikanen zijn echte ‘patrioten’! (vb. Volkslied in Sea World, overal Amerikaanse vlaggen,...)

-Ruth heeft zich deze maand (zonder problemen) volledig aangepast aan de eetcultuur.

-België is echt wel een piepklein landje!

-Kevin is ne hele dorstige mens en kan niet zonder zijne cola light.

-De mensen zijn hier heel vriendelijk.

-Ruth wandelt altijd 10 meter achter Kevin.

-Zon = leuk!!

-Amerikanen zijn zeker geen snelheidsduivels en stoppen effectief aan elk stopteken.

-Verhongeren zal je hier niet doen: Burger King, Mc Donalds, Denny’s, Taco Bell, Wendy’s, Subway, Jack in the Box, ...

-Al de mogelijke landschappen kan je zien; woestijn, bossen, oceaan, bergen, steden, ...

-Ruth is altijd het laatst klaar.

-Hier rijden hele mooie vrachtwagens rond!

-Ne steak, is hier echt wel NE STEAK!

-...

Conclusie, ik wil zeker nog eens ne keer terug komen!!

Na nog vele uurtjes wachten, onderussen was het half 9 ’s morgens (dus 26 uur gewacht) was de takeldienst daar met een andere RV uit Phoenix. Het wachten was minder erg geweest als de mensen van Cruise America ons juist hadden geïnformeerd, dan hadden we gisterenavond in Bryce nog wat dingen kunnen doen, maar nu hebben we echt zitten wachten, en wachten , en wachten... Soit, éne mindere dag gaat zéker niet onze hele vakantie verpesten, want deze namiddag hebben we ons alweer goed geamuseerd in Zion. Na een rit tussen de bergen en door een tunnel waar er maar in één richting mocht gereden worden, zijn we op onze laatste L camping gearriveerd. Een camping langs een riviertje waarop we ons tijdens de namiddag hebben laten meedrijven in grote banden (river tubing). Op voorhand werden we gewaarschuwd dat het niet zomaar relaxed drijven was, maar dat het ‘rocky en muddy’ was. Ge moest wel wat uitkijken voor de stenen en het water was niet helder om wille van de zomerse onweersbuien, maar ’t was vooral heel plezant!! En ’t zonneke scheen lekker. Echt veel ‘fut’ om daarna nog iets actief te doen hadden we niet meer en dus zijn we gewoon met de shuttle het park in gereden, uitgestapt bij ‘Weeping Rock’ en gaan kijken. Uit deze rots kwam regenwater gedruppeld van zo’n 1000 jaar oud. En dan moest Kevin hoog nodig ne large cola hebben of hij had het waarschijnlijk niet overleefd (allé zo deed hij alleszins toch)! Op de camping zijn we dan heel op’t gemak aan onze laatste BBQ begonnen. Het eten was net klaar en we werden ‘overdonderd’ door een regenbui. (Al bijna vergeten hoe dat is J.)

Morgen gaan we hier in het park nog een iets of wat grote wandeling (8 km) maken en daarna vertrekken we naar Las Vegas. Nu ons laatste nachtje in de mobilehome!

Ongepland, een dag langer in Bryce Canyon. Een dag die nog wel een tijdje zal duren vrees ik.

De eerste keer dat we met wat minder goed nieuws uitpakken...

Deze ochtend opnieuw vroeg opgestaan zodat we een volle dag konden gaan genieten in Zion. Helaas, na een kwartier rijden, kwamen er vreemde geluiden vanonder de moterkap. Wij, die dachten dat onze mobilehome het zo goed had volgehouden, hebben te rap gejuicht. Bijkomend probleem was dat we van onze camping kwamen uit de ongerepte natuur en op een onverharde weg aan het rijden waren (waarvoor je eigenlijk niet verzekerd bent) en dat we geen bereik hadden met de GSM. We hebben dan ongeveer een uur verder gebold, zonder gas te geven, tot wij bij de weg kwamen en waar gelukkig één huis/caravan stond. Kevin is dan die man (om 7 uur) uit zijn dromen gaan wekken en heeft daar kunnen bellen naar Cruise America. We zijn 10 mijl verder mogen rijden, tot we terug aan Bryce waren, en daar hebben ze naar de RV gekeken. Conclusie: niet binnen de drie dagen te herstellen. Met ne hoop op en af getelefoneer, werd er dan een nieuwe mobilehome (vanuit Phoenix!! Zo’n 10 uur rijden!) gestuurd. Ondertussen is het 9 uur (’s avonds wel te verstaan) en zijn we nog altijd aan’t wachten. Om ons bezig te houden hebben we ons dan maar volgestoken met allemaal vettige dingen; snickers, brownies, chips,... en zijn we in een restaurant met buffet gaan eten. Zoveel je maar wil!! Blijkbaar at David hier vroeger 1 stukje vlees om daarna 4 softijsjes te kunnen verwerken. Ik heb ook geprobeerd, maar ik ben bij twee moeten stoppen J (ik had dan ook al meer vlees gegeten he). Verder zijn we nog gaan paardrijden. Allé, toch op een paard gaan zitten en verder deed die alles automatisch, maar’t was wel fijn. Hoe deze dag verder zal aflopen, zal ik volgende keer vertellen.

Omdat het eten gisterenavond wel ok was en de muggen hun strijdbijl nog niet hadden begraven hebben we deze ochtend ook in het restaurant ontbeten; spek, eieren, worstjes, pannekoeken, hash browns en toast. Genoeg dus om er weer effe tegen te kunnen. Dan zijn we naar Bryce Canyon gereden. Ik val in herhaling, maar dit was ook weer ongelooflijk mooi! Door erosie verdwijnt het zwakke gesteente en het sterke gesteente blijft staan en daardoor krijg je die torentjes (hoodoo’s). Het verandert ook steeds en door regen en ijs verdwijnt er elke 100 jaar 1 tot 4 voet en binnen 3 000 000 jaar zou het helemaal verdwenen zijn. Dan  zal het door erosie tot  aan een  rivier komen en wordt alles uiteindelijk meegespoeld. Na een wandeling, met serieuse hellingen, zijn we met de RV nog naar een aantal uitzichtpunten gereden waaronder Rainbow en Yovimpa Points. Hier stonden naaldbomen (Bristlecone pines) die tot 5000 jaar oud konden worden.

En ondertussen zitten we op onze camping, de voorlaatste trouwens L, in Dixie National Forest. Heel rustig in de natuur vlak aan een meer. We zijn daarnet een stuk rond het meer gewandeld, echt heel rustgevend. Kevin heeft de BBQ net aangestoken en ondertussen zijn we aan’t wachten op hertjes!! We hebben er vandaag weer een heel deel gezien.

...We hebben een vuurtje gehad!!

Deze morgen zijn we aan de North Rim enkele korte wandelingen gaan maken. Met de RV zijn we naar verschillende punten gereden en dan kon je van daaruit korte tochtjes maken tot uitzichtpunten. We hebben Cape Royal Trail, Cliff Spring Trail, Cape Final en tenslotte Roosevelt Point Trail gedaan. Klinkt allemaal misschien wat indrukwekkender dan het was, want ik denk dat het in totaal zo’n 10 km was. Wat vooral opvalt is dat deze kant van de Grand Canyon veel rustiger is, veel minder toeristisch. Alles is ook wat kleinschaliger (of hoe zeggen ze dat) opgevat, de voorzieningen zijn ook wat beperkter. Na de picknick zijn we doorgereden naar de camping in Hatch. Hier zitten we nu in onze RV, want bij het buitenkomen werden we meteen overvallen door een zwerm muggen. Da’s opvallend want tot nu toe hadden we daar weinig last van gehad. Onze steak-‘jes’ blijven we bewaren in onze frigobox, die zullen voor morgen zijn. En in plaats daarvan gaan we het plaatselijk restaurant eens uitproberen. Ik weet niet goed wat ik me daarbij moet voorstellen, want ’t is hier een redelijk verlaten streekje. (Waarschijnlijk door de muggen!!)

Deze ochtend hebben we het op’t gemak gedaan. Ontbijtje bij Denny’s, naar de supermarkt, postkantoor...En om 11.30 hadden we een tour met kleine trucjes naar Antylope canyon. De rit op zich was al plezant want die ging door allemaal mulle zand, heel hobbelig, tot we aankwamen en onze truck vast kwam te zitten. Ze hebben hem nadien met wat trekwerk en gemanouvreer los gekregen. De canyon was heel knap. Wij hadden de middagtour en doordat de zon dan loodrecht staat zag je allemaal lichtbundels binnen schijnen. Deze canyon is een plaats waar heel veel mooie foto’s worden gemaakt en ik heb dat ook geprobeerd, maar met mijn digitaal kodakje komen die kleuren toch niet altijd uit zoals ik het zou willen. Nadien zijn we nog even gaan kijken naar een uitzicht van de Colorado. Dat punt noemt ‘Horseshoe bend’. Mooi!!

Nu zijn we op weg naar de camping aan de North rim. We hebben net, heel even, onze eerste druppels regen gehad.

Ondertussen zijn we op onze bestemming aangekomen. Onderweg al heel veel herten gezien waaronder een moeder met twee jongen, echte bambikes met van die witte vlekken. Na’t eten (o.a. maïs op de BBQ, echt heel lekker!) hebben we nog net de zonsondergang kunnen zien. Die was heel mooi omdat er ook enkele wolken hingen die hele mooie kleuren kregen. Terwijl ik dit stukje aan’t afmaken ben, probeert Kevin een kampvuurtje te maken, maar of dat gaat lukken valt nog af te wachten, want het gaat niet echt zoals hij het wil...

Deze ochtend zijn we vertrokken naar Lake Powell, dit ligt binnen het park Glenn Canyon. Ook weer, heel mooi om te zien! We hebben effe moeten uitzoeken wat we gingen doen en uiteindelijk zijn we gaan vissen. (Want aan het water liggen had niet echt zin, want zodra Ruth hare bikini had aangetrokken, kroop de zon achter de wolken! Ge moet nie vragen!?!)

Het vissen begon met sardientjes aan de haak en op het fishing dock, maar daar haalden we niets boven. (Allé, ik denk dat we een half uur geprobeerd hebben.) En toen hebben we de tip van een voorbijganger toch maar opgevolg en hebben we het op een andere manier geprobeerd; aan de stijgers en met brood. En amai, die vissen kwamen nogal, echt grootte en veel! (Waarschijnlijk zou je ze ook met een schepnet kunnen vangen, want je zag ze zo aan het wateroppervlak zwemmen. ’t Was precies zoals op de kermis eendjes vangen, ma ik weet niet of ik dit er van Kevin bij mag schrijven, want dan komt het niet zo spectaculair over J.)

Kevin heeft er vier boven gehaald; 1 katvis en 3 karpers. En er zijn er vier met onze haak gaan lopen (zwemmen eigenlijk he!), want die had ik er blijkbaar fout aangeknoopt. Da vind ik wel erg, want nu zwemmen er vier vissen met een ongewilde piercing rond!

Voor degene die het zich niet meer herinneren: we zetten ook altijd een aantal nieuwe foto’s op http://users.telenet.be/vs2008

Aankomst op de camping in Grand Canyon (South Rim)...

We hadden onze camper nog maar net geplaatst en waren ons aan’t installeren toen er vlak aan onze campingplaats een geweldg groot ‘hert’ stond. (Dit was geen hert want het was veeeeel groter, maar toen wisten we nog niet of het een mule deer was of een elk. Nadien hebben we van een ranger gehoord dat het een elk was, want die hebben achteraan een lichtere vlek. Echt heel groot zalle dat beest!! Twee dagen ervoor hadden we ook zo’n mannetje en vier vrouwtjes gezien op weg naar het vertrekpunt voor de wandeltocht naar Supai.) Die avond hebben we gewoon rustig onze rugzak gemaakt, want om 3.45 was het al weer tijd om op te staan. De South Kaibab trail , die we hebben gevolg om naar beneden te gaan was 11 km lang, 11 km constant dalen, maar je werd beloond met prachtige uitzichten. Echt heel mooi, de zon met al die kleuren op de rotsen! Ik vond het toch niet erg dat we eindelijk beneden kwamen aan de Colorado. De rivier zag er nu bruin uit doordat er regen was gevallen en ze modder meespoelde. Anders was ze blijkbaar heel helder. De Bright Angel creek, waarlangs onze campingplaats lag, was daarentegen helemaal helder. En maar goed dat die er was om je te verfrissen, want toen we aankwamen beneden, rond 10.30, was het 44 graden. We hebben het daar die namiddag heel rustig gedaan; beetje liggen, beetje verfrissen in het water en naar verhalen van een ranger geluisterd. Dat was heel interessant. Normaal was er een vast programma, een ranger die over de geschiedenis kwam vertellen, maar om één of andere reden kon dat niet doorgaan en heeft een andere persoon gewoon op vragen van de bezoekers geantwoord. Een gepassioneerde vrouw, en daarom was het zo boeiend om naar haar te luisteren. s’Avonds opnieuw ons ‘poedereten’ wat weer verassend goed smaakte en dan slapen. 3.30 Triiinnnggg...wekker! Tent opruimen en beginnen aan onze tocht naar boven... Via Bright Angel trail (15 km) zijn we naar boven gekomen, en zoals vaak gezegd, de laatste loodjes wegen het zwaarst!! Uiteindelijk was het goed te doen hoor, ik had het mij eerlijk gezegd erger voorgesteld, maar als je er zo bijna bent en dan komt er nog ne bocht en nog ne bocht, dan ben je uiteindelijk toch heeeel blij dat je boven bent. Onderweg hebben we een kleine, maar mooie, slang gezien. Zwart met wit. En we hebben, wel van ver, een condor zien vliegen. Een vogel met een spanwijdte van 3m. We zijn boven gekomen rond half 12, maar die dag hebben we niet zo veel meer gepresteerd, want mijn kuit-‘jes’ hebben het wel geweten!! We zijn boven nog naar enkele uitzichtpunten gaan kijken en ’s avonds hebben we het ons lekker gemakkelijk gemaakt en zijn we bij ‘Wendy’s’ (=hamburger met frit) gaan eten. De Grand Canyon, echt heel knap! Ik had wel verwacht dat het mooi ging zijn, maar’t waren echt uitzichten waar je naar kon blijven kijken. En het wandelen vond ik ook heel fijn; op’t moment zelf wel wat afzien, maar daarna kunnen kijken en zeggen: ‘Amai, we hebben heel dat stuk gewandeld!’ Binnen twee dagen zijn we aan de North Rim. Ik kijk er al naar uit!

Amaaaai, weer ne hele hoop mooie dingen gezien en gedaan!!

Maar ik zal beginnen waar we gebleven waren. Toen we aankwamen op de camping in El Centro was ’t daar zo’n 40 graden, eigenlijk nog een ‘frisse” dag, want het kon zo’n 52 graden worden. In de laatste 4 jaar had het daar 2 keer geregend (zo’n 10 minuten). Het zwembad was ook niet meteen aan vefrissing, hoe warm het nu was weet ik niet, maar soms werd dat water ook zo’n 38 graden. De dag nadien (dan zijn we ondertussen 15 juli) hadden we een lange rit voor de boeg. We zijn ondertussen wel heel mooie uitzichten gepasseerd, zoals het stuk zandwoestijn. Ik heb onderweg ook pogingen ondernomen om ne mooie foto te trekken van de vrachtwagens hier, want die zijn zoveel mooier als bij ons. We hebben ook gepicknickt, vlak langs de weg omdat je kilometers en kilometers aan een stuk gewoon niets tegenkomt. Een via de historische ‘route 66’ zijn we uiteindelijk aanbeland in Peach Springs. Een voorbeeld van een ooit drukbezocht dorpje langs deze weg, maar nu verlaten sinds er een andere autostrade is aangelegd. Ook de camping die we daar hadden, zag er redelijk verlaten uit. We mochten zelf gewoon een plekje kiezen. (Ik denk dat er nog twee andere RV’s stonden op heel de camping.) Nadat we ons geïnstalleerd hadden, was het tijd om onze rugzakken klaar te maken voor onze wandeltocht (en overnachting) naar Supai bij de Havasu falls. Eten, slapen en dan de wekker om 04.15... We hebben nog ei, champignonnen en worst gebakken zodat we er zeker effe tegenkonden. Om 7 uur zijn we (met mijn voeten helemaal ingepakt met compeed) beginnen wandelen. Echt heel knap de weg naar beneden. Er kwamen ook geregeld paarden voorbij met inwoners van het dorp, want de enige manier om daar te raken of er terug uit te raken is te voet, met een paard of met de helikopter. Het wandelden ging goed en de rugzak dragen was ook niet echt een probleem. En dan plots een pijltje met ‘village’. Echt midden in de natuur een klein indianendorp. Onze camping was nog een stuk verder door langs het water. Deze keer is het gelukt om onze tent zonder hulp van de buren op te zetten (wat vorig jaar in Italië niet het geval was J). Daarna zijn we gaan zwemmen aan de waterval, echt een super mooie waterval!! Het water heeft daar een hele speciale kleur van blauw, lijkt wat op turquoise. Toevallig sprak iemand die daar al verschillende jaren op vakantie kwam ons aan en vroeg of we niet eens achter de waterval wilden gaan. Voor mij toch weer een grens verlegd, want ik vond dat best wel spannend. Die man is ons dan voor gegaan; langs opzij via de rotsen tot achter de waterval en dan er onderdoor terugduiken. Wauw!! Blij dat ik meegegaan was!

Ons avondmaal bestond deze keer niet uit ne vettige hamburger, maar uit een zakje poeder! Maar met het water dat je erbij moest gieten, smaakte dat best wel. Zelfs het dessert; ijscrème uit een zakje. Na een nachtje in de tent, zijn we opnieuw vroeg opgestaan om nog naar een andere waterval te wandelen (Mooney fall). De tocht op zich was al de moeite; via grotjes, laddertjes en  kettingen in de muur om je aan vast te houden moest je over de rotsen klimmen.

Daarna was het hoog tijd om ons richting het dorp te begeven, want we wilden met de helikopter terug naar boven. (Blijkbaar was dat even duur als met de paarden en om met de paarden te gaan moest je enige rijervaring hebben, dus dat was geen optie.) Helaas waren er véééééle wachtenden en stonden we als laatste van de bezoekers op de lijst. De bewonders van het dorp kregen voorang op ons, en dat maakte dat we pas om kwart na 1 konden vertrekken.
Maar amai, hoe mooi ook weeral! Vliegen over de canyon, en ik zat vooraan naast de piloot!! En Kevin blijft maar beweren dat ‘m nie jaloers is ...J

Nu zijn we op weg naar de Grand Canyon waar  we morgen ook weer zo’n wandeltocht gaan maken. Alleen zullen nu wel op eigen kracht terug boven moeten raken...