|
Eind juni 2014 ging elektricien Rudy Malfait met pensioen. Collega Rik maakte een fotoreportage met bijhorende tekst:
1 maart 1985. Shout van Tears for Fears staat wereldwijd op nr 1 in de hitparade, het is een koude dag met een gemiddelde temperatuur van 2.2 °C, Beverly Hills Cop speelt in de filmzalen, Tsjechoslovakije is nog niet gesplitst en Nelson Mandela zit al 22 jaar op Robbeneiland. Dit alles verdwijnt echter in het niets wanneer je weet dat dé Rudy op vrijdag 1 maart zijn intrede doet op den depot.
Deze dag was precies 29 jaar, 3 maanden en 27 dagen geleden, oftewel ruim 925 miljoen seconden, waarvan Rudy er bij benadering 600 miljoen seconden gebabbeld heeft.
Maar in die meer dan 29 jaar is er veel gebeurd. En zoals tegenwoordig het geval is: je kan de deur niet uit of je bent geflitst. Toegegeven, op zijn werk werd Rudy weinig geflitst, maar toch slaagt hij erin om af en toe op een foto op te duiken. Een overzicht.
Rudy kennen we vooral als een zeer sociaal persoon. Velen herinneren zich je nog wel de kerstfeestjes uit de goeie ouwe tijd toen we er nog snel uitzagen.
Ook op pensioenfeesten was hij er graag bij. Rudy was niet te benauwd om zelf de micro ter hand te nemen en een cursiefje te schrijven over het feestvarken. Zo mochten mijn vader Frans in 2005, Eric in 2006, Nadine in 2011 en Luc enkele maanden terug lovende woorden horen van hun collega.
Er ging bijna geen nieuwjaarsreceptie voorbij op de stedelijke werkplaats waar Rudy niet gehuldigd werd. Was het niet voor vele jaren trouwe dienst aan de stad in 2011, maar ook in 2012; dan was het wel voor een lumineus idee dat zijn brein ontsproten was in datzelfde jaar. En preus dat hij was
De ommekeer volgt in 2013. Hij ontvangt geen medaille en zijn ideeën worden niet meer naar waarde geschat. Rudy is er de put van in en drinkt zich zodanig lazarus dat het begint te schemeren voor zijn ogen.
Maar ook op de personeelreizen waren Rudy en Martine graag geziene gasten. Samen met de collegas ontbijten in de Karekiet, in een te kleine chocolaterie in de Westhoek, in restaurant Scherpenberg of bij naamgenoot weerman Rudy Boedts in Oostduinkerke, die ei-zo-na er met Bea en Martine ervandoor was. Vraag blijft wie er het meest tevreden zou zijn ?
Zelfs wanneer hij eens niet in de belangstelling wil staan, wordt hij eruit gepikt om op het podium te staan, hier in het Illuseum in Gent. Even ervoor was hij nog gespot in het Brusselse justitiepaleis.
Iets recenter was hij er ook bij bij Jan van Gent in Kèzern en het Europees Parlement, het In Flanders Field museum overigens met dezelfde polo als 2 jaar ervoor en brouwerij St.-Bernardus in Watou. En zelfs de woelige wateren van het Veerse Meer brengen hem niet van zn melk.
Maar u dacht misschien dat Rudy hier enkel was om pensioenfeesten en personeelsuitstappen op te vrolijken ? Niets van, Rudy heeft bergen verzet. En als het nodig was, schepte hij de berg zelfs af. Zoals op de ter ziele gegane camping.
Rudy en zijn Renaultje waren jarenlang onafscheidelijk. Ook zijn bureel lag er altijd, hoe zou ik het zeggen ? - overzichtelijk bij, voorzien van deftig gekleedde missen. Rudy maakte er een punt van dat elektrische installaties nauwkeurig gelabeld werden. Jammergenoeg werd zijn punctualiteit niet bekroond op de opendeurdag van 2010, want deze foto werd niet verkozen om aan de muur te prijken. Als protest weigert hij op de groepsfoto te staan.
En nu wacht het pensioen. Geen verkeersborden meer of aansluitingen die niet passen. Rudy kan op zijn beide oren slapen want William heeft de taak op zich genomen om de enorme last op zich te nemen. Geef nu toe, alle voornamen, familienamen, telefoonnummers en verjaardagen weten van al het vrouwelijk personeel in het stadhuis, de scholen, de academie, de bib, de schakel, Wagso, de jeugddienst, de dienst ontwikkelingssamenwerking, de sportdienst, de ocs, de brandweer EN de stedelijke werkplaats, dat ken je niet op een dag hé. Om nog maar te zwijgen wanneer ze waar soep of koffiepauze houden. Succes William !
Van het zwarte gat zal Rudy geen last hebben. Nog meer en langer dan tot nu het geval was zal hij kunnen winkelen, op reis, aldanniet met Okra, naar het bruisende Benidorm of naar de kerstmarkt in Rudesheim, tollen met de buschauffeur en stoefen hoeveel hij wel kan drinken, blijkbaar een verplichting eenmaal je Rudy heet.
Het kan nog extremer: hij gaat Jean-Marie Pfaff achterna loopt ganser dagen met gesponsorde kledij rond. Of hij is zodanig content van zijn ene vrouw dat hij er nog een andere bijneemt.
Bedankt stiefpapa, euh Bedankt Rudy ! Meestal is het de eerste indruk die nablijft, maar vandaag zal dit toch vooral de laatste foto zijn.
|
