"In mijn tijd was het allemaal niet waar", daar kwam het dus vandaag eigenlijk op neer, of zeg ik beter deze morgen. Vanmorgen had ik met enkele, ik zal het maar eerlijk zeggen, oudere mensen een gesprek. Ze hadden bakken vol kritiek op de jeugd van tegenwoordig, zoals ze het ook zo graag noemen. Het lijkt wel alsof zij nooit jong geweest zijn, alsof zij zo'n engeltjes waren of alsof zij steeds het juiste voorbeeld gaven.
Volgens deze heren is de jeugd volledig ontspoord en hebben ze geen besef meer van waarden en normen. Het enige waar ze volgens hen mee bezig zijn is blijkbaar op café zitten, ruzie maken onderling, vechten, zich bezig houden met criminele feiten, alle regels aan hun laars lappen en constant ingaan tegen autoriteit. Nu vond ik dat toch wel een klein beetje overdreven, maar hé, dat mag ik niet zeggen volgens hen, want met mijn 18 lentes ben ik zelf nog een jonge snotneus. Gelukkig ben ik zelf niet op mijn mondje gevallen en ging ik de discussie met hen maar al te graag aan.
Volgens mij is hun denken toch wel een beetje te zwart-wit en neigt het de richting van hypocriet uit te gaan. Zelf waren het twee heren die toch wel graag eens op café zaten en beiden niet echt engeltjes zijn. Ze steken ook wel graag iets uit dat niet volgens de normen van onze samenleving hoort. Nu, mij niet gelaten, want constant de regels volgen is ook niet echt haalbaar. Maar waar ik eigenlijk naartoe wil is dat wanneer je kritiek uit op anderen je eerst naar jezelf moet kijken. Welk recht hebben zij om dingen te beweren zonder eigenlijk naar zichzelf te kijken? Zonder rekening te houden met de veranderde maatschappelijke situatie tegenover vroeger? Zonder rekening te houden met andere factoren die invloed hebben op het gedrag van "de jeugd van tegenwoordig"?
Wanneer ik zo'n mensen bezig hoor gaat het haar op mijn arm gewoon rechtop staan. Mensen in hokjes steken en beweringen maken over dingen waar ik eigenlijk toch niets van ken, zijn dingen waar ik het toch wel eventjes van krijg. En daarom ben ik de discussie met deze mannen aangegaan. Daarom wou ik ook mijn stem laten horen. Daarom wou ik, idealistisch als ik ben, mijn waarden en normen verdedigen. Daarom wou ik tonen dat een snotneus van 18 jaar wel degelijk iets verstandigs kan uitkramen, i.p.v. enkel de stereotype dingen die zij denken. Om te beginnen gaf ik hen op enkele punten toch gelijk, je mag niet meteen in de aanval gaan. Ze hebben ergens wel gelijk als ze zeggen dat de jeugd van tegenwoordig toch helemaal verschillend is als de jeugd die er vroeger was. Ook hebben ze gelijk als ze zeggen dat het de verkeerde kant mee opgaat. MAAR! Ze hebben niet gelijk wanneer ze dingen zeggen in de zin als: "3 jonge gasten die een vrouw slaan voor geld? Tegen de muur zetten en afschieten. Wat ze zelf doen krijgen ze zelf terug", of wat dacht je van: "In mijn tijd was het geen waar, een goed pak rammel en je ging wel anders piepen". Sorry, maar hier kan ik onmogelijk mee akkoord gaan. Om te beginnen ben ik van het principe: je wordt niet als crimineel geboren. Daarom moet het volgens mij ook wel mogelijk zijn om die 3 jonge gasten te begeleiden en misschien verbetering erin te brengen. Je mag nooit zomaar iemand opgeven, omdat ze op één ogenblik de verkeerde keuze hebben gemaakt. Want stel je nu voor dat jij hetzelfde meemaakt? Dat jouw zoon, dochter, kleinkind, broer, zus, vriend of vriendin op het slechte pad geraakt en criminele feiten pleegt? Zou jij dan voor het principe zijn om ze hetzelfde aan te doen dan ze verricht hebben? Zo leer je hen toch niet hoe het wel moet? Nee, sorry, met die ene uitspraak ging ik dus allesbehalve akkoord. Dat ging er bij mij toch wel even niet in.
Met woede en agressie los je dit dus helemaal niet op, integendeel, je maakt het enkel erger. Als je tegen daders zegt dat ze niet mogen moorden en niet mogen geweld gebruiken, maar je doet het dan zelf, welk punt maak je dan nog? Ten tweede was er de stelling van "een pak rammel geven", iets waar ik volledig tegen ben. Toch moet ik mezelf hier even gaan nuanceren, want ik kan begrijpen dat een kind je het bloed van onder de nagels kan halen dat je een "pedagogische tik" geeft. Maar zolang die eenmalig is en je nadien ervoor zorgt dat je, je de volgende keer kunt beheersen kan ik dit enigszins begrijpen. Je kinderen slaan als ze stout zijn is volgens mij gewoon het verkeerde voorbeeld geven. Je mag geweld of kwaad niet met geweld en kwaad bestrijden. Dat zou niets uithalen volgens mij. Ook kreeg ik te horen dat de maatschappij verkeerd is, maar wie heeft er de maatschappij gemaakt tot wat het nu is? Ik toch niet? De jongeren toch niet? Die maatschappij was een 10-tal jaar geleden net hetzelfde en toen kon ik als 8-jarige snotneus heus nog niet de maatschappij naar de wup helpen.
Daarom stel ik voor om allemaal eens in eigen boezem te kijken. Kijk eerst eens naar jezelf en hoe je de dingen kan verbeteren. Als je tot het besef komt dat jij perfect bent, dat jij nooit iets verkeerd doet, dan pas mag je kritiek gaan uiten op een ander. Want we zijn allemaal mensen, mensen die fouten maken, maar het is van onze fouten dat we leren.
Misschien stel ik het nu allemaal een beetje te idealistisch voor, maar ook ik weet dat er jongeren zijn waar het volledig de verkeerde kant mee uitgaat. Dan vraag ik mij soms af: waar ligt het aan? Volgens mij kan het 3 oorzaken hebben: 1. De opvoeding 2. Slechte vrienden 3. Stoornissen zoals ADHD, autisme... waar er verkeerd mee wordt omgegaan.
Nu is het voor mij ook simpel om kritiek te uiten om wat deze mannen zeiden en na te denken over de oorzaken. Maar zal ik het later met mijn kinderen beter doen? Ik weet het niet, dat antwoord moet ik jullie schuldig blijven. Wat ik wel hoop is dat ik later mijn kinderen hetgeen kan meegeven dat mijn ouders altijd hebben meegegeven. En wat dat is? RESPECT.
