2 Dagen geleden de beslissing genomen deze blog te starten, uit pure frustratie, niet alleen naar de samenwerking met het paramedische team van onze zoon maar ook in relatie tot ons vermoedelijk niet zo eenvoudige gevecht voor GON voor onze zoon. Toegegeven, 2 dagen later, na wat reflectie, vraag ik mezelf wel al meer en meer af of ik deze blog niet moet gebruiken om mijn frustratie in positieve energie te leren omzetten. Constructief werken weet u wel, ipv te staan roepen. Makkelijk zal het niet zijn, het gaat immers wel om onze zoon, ons eigen bloed, kostbaarste bezit, etc. Dat laatste, roepen, in geschreven vorm, ooit al eens gedaan overigens, been there done that. Tegenover de kiné van onze zoon, 'we hebben de rolwagen nog eens naar de verstrekker gedaan zodat hij goed zit op weekend', ondanks onze uitdrukkelijke vraag dit net voor ons weekendje uit NIET te doen was de druppel. Maar ik heb mijn lesje geleerd, onder andere door de wijze opmerking van zuslief. Tja ze is een psych voor iets zeker. Hoe dan ook, ik nam haar opmerking 'jullie maken precies met iedereen ruzie' op in mijn gedachten. Sindsdien schrijf ik eerst een kladversie. Voorbereiding van mijn speech, zoals manlief het ooit al lachend omschreef. Het was ook diezelfde man die mij er vrijdag avond op wees dat ik 'gewoon weer een paniekaanval had'. Ik vertelde hem dat we onze zoon nooit in het gewone onderwijs zouden ingeschreven kregen, dit met het nodige dramagehalte erbij.
En dat gewone onderwijs is nu net wat we willen. Gewoon samen met de zus naar school, gewoon in ons eigen dorp (liefst toch wel), gewoon worden afgezet door mama of papa. Niet meer om 7 uur 's morgens op de bus en om 6 uur 's avonds terug thuis, nadat papa 'eventjes 50 km van zijn werk naar de school' reed om zoonlief 'gauw van school op te halen', en dan nog eens 40 km tot ons eigen stekje. Terug mijn mannetje thuis op woensdagnamiddag. En dan hopelijk dat lachje weer wat meer mogen zien. Want het valt ons op, als we foto's terug zien van vorig jaar, dat vrolijke mannetje, is heel wat minder vrolijk. Hij is het lachen zeker niet verleerd maar het gebeurd wel veel minder vaak. Vorig jaar hadden we immers een goed uitgewerkt beurtrol systeem, en kwam er geen bus aan te pas. Maar helaas pindakaas, mama's werkgever vond het allemaal niet zo leuk. En zo kwam noodgedwongen 'het busje' in ons leven.(Fantastische mensen overigens op die bus, maar voor een 4 jarige een veel te lange rit).
'Ik had liever het gewone onderwijs gevolgd, om mijn integratie in onze maatschappij te bevorderen.' De woorden van een jongeman met dezelfde spierziekte als onze zoon, enige tijd geleden in mijn favoriete krant. Woorden die mij, samen met nog andere factoren natuurlijk, aan het denken zetten. Ze zijn slim onze kinderen, dat mag gezegd worden vind ik he. Als ze iets niet goed kunnen mag het gezegd worden..., wel, als ze iets wel goed kunnen mag het ook gezegd worden! Ze zijn slim, leergierig. Tellen, dat gaat tot 20 in het Nederlands, tot 15 in het Frans en tot 10 in het Engels. Niks zo fijn voor onze zoon als woorden te proberen herkennen. Dat gewone onderwijs zal hem dus wel lukken, hij heeft alleen wat meer hulp nodig. Voor de dop van een stift te doen bv, ja toch wel. Een aangepaste schaar is ook aangewezen. Het tempo in het gewone onderwijs ligt hoog, alles opschrijven zal dus niet gaan. Maar onze kinderen zijn wel pienter genoeg om met de pc te werken. Probleem opgelost, toch? Alhoewel er mij wel al eens een leerkracht vroeg of ze dan ook verwachten dat zij, leerkrachten, ook met dat computerprogramma leren werken. Dat programma waar die +6 jarigen dus vlot mee aan de slag gaan... . Gelukkig vonden we een school die er anders over dacht. Een school die OOK wil nadenken of ze voldoende draagkracht hebben om dit project te realiseren. Maw een school die wil nadenken, en dit is gewoon al een heel hartverwarmende gedachte.
Verhalen van andere ouders genoeg. Het kan lukken in het gewone onderwijs, en het zal ook ons lukken.
