En hoe ik mijzelf verloor de avond dat ik haar zag doodgaan
Inhoud blog
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
16-03-2017
VLUCHTEN OF VECHTEN
Dit is de laatste keer denk ik bij mezelf als P mij weer een pakje laat aannemen. Als ik hier ooit mee betrapt word...
Ik geef het hem en wil weggaan. Maar opnieuw laat hij mij niet vertrekken. Ik doet het niet meer, dit is echt de laatste keer geweest zeg ik. Ik stop ermee.
Jij stopt pas als ik u laat stoppen. Ga je het vertellen misschien, wie die pakjes aanneemt en wat er in zit...
Ik... maar ik zwijg. Hoelang kan ik dit nog volhouden? Hoelang laat ik hem mijn leven nog beheersen? Uitleggen hoeveel pijn zoiets doet lukt niet. Machteloos... je beslist niet langer zelf wat je doet. Je bent een pop, een pop met touwtjes... touwtjes waar je niet zelf aan trekt. Mentaal zwaar, onhoudbaar...! Vallen doet pijn, geslagen worden doet pijn, blauwe plekken doen pijn. Maar dit, dit is 1000x pijnlijker. Je hebt er geen controle over. IK heb er geen controle over.
Ik ga even buiten zeg ik na een tijdje. Normaal zorgt blowen ervoor dat ik rustig en ontspannen word, maar deze keer lijkt dat niet te lukken. Als ik terug binnenkom zie ik dat hij mijn telefoon vast heeft. Hij grijnst...
Oh nee denk ik. Laat hem alstublieft de berichten van B niet gelezen hebben.
Hij komt dichter, die sukkel krijgt blijkbaar meer gedaan van u dan ik...
Hij heeft het gelezen.
Wat zouden de directie op school daar van vinden? zegt hij met opnieuw die valse grijns op zijn gezicht...
Aan wie zal ik dit eens vertellen...
Ik doe alles wat je vraagt als je maar zwijgt zeg ik snel. Ik... DING DONG...
P doet open, politie!
Na wat uitleg over waarom ze er zijn vragen ze hem waar hij was die avond. In mijn ooghoek zie ik hem staan met mijn telefoon nog steeds in zijn handen.
Ik was thuis zegt hij. De hele avond.
Kan iemand dat bevestigen.
Ja, zij was hier de hele avond. Ze is pas na 12en vertrokken.
Hij maakt een beweging met mijn telefoon...
Juffrouw?
Ja ik was hier...
Ik hoor hem de deur dichtslaan.
Rotzak!!! Ik ben kwaad. Heel kwaad!
Hij trekt aan mijn arm, ik kan mij lostrekken. Zijn beide handen op mijn schouders, ik botst tegen het oude raam naar de veranda. Het is nu of nooit denk ik, vechten of vluchten... Ik trap naar zijn knie, nog eens, raak. Hij laat los.
Hij stapt terug naar voor en slaat hard. Ik val hard op de grond. Maar ik heb door mijn woede zoveel energie gekregen dat ik snel opsta. Zo hard als ik kan ben ik nu diegene die hem tegen het raam duwt, het glas kraakt. zo snel als ik kan haal ik uit, hij stapt opzij...
Ik voel hoe het glas mijn arm ingaat. Opeens staan we stil. Ik voel geen pijn. Ik zie het bloed op mijn trui.
Ik stap achteruit, heel even is hij onder de indruk. Ik draai mij om en loop snel naar buiten. Weg hier... ik moet weg hier.
