En hoe ik mijzelf verloor de avond dat ik haar zag doodgaan
Inhoud blog
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
22-01-2017
VOOR HAAR
We zijn in Brussel, vandaag is de finale.
Iedereen is er klaar voor maar tegelijk ook enorm zenuwachtig. Nog een 2tal uurtjes voor het begint. We hebben net gehoord dat de andere groep eerst gaat. Ik doe mijn tshirt en shortje aan boven mijn balletpak en ik trek mijn andere schoenen aan. Iedereen is terug hier om 14u45 hoor ik Q zeggen.
J komt bij mij staan. Zullen we nog 1 keer dat 2de stuk overlopen? We kijken snel op de papieren en in slow motion draaien we door de kleedkamer. Het lukt wel straks zeg ik. Ik ga even naar buiten. Ik neem mijn tas en zet mijn zonnebril op. Langs de achteruitgang stap ik de stralende zon in, het is prachtig weer buiten.
Ik zoek mijn aansteker en probeer mijn zenuwen onder controle te houden.
Ik loop langs het gebouw en zie dat wat verder achter wat struiken en bomen schaduw is.
En daar staat hij. Hij leunt nonchalant met zijn rug en 1 voet tegen de muur. Opeens valt mij de geur op, ik herken het direct. Ik wil mij omdraaien. Ik ben niet vergeten wat hij de laatste keer allemaal zei tegen mij. Wacht zegt hij... ik blijf staan maar ik zwijg. Ook eens vraagt hij en hij houd de joint in mijn richting. Zonder iets te zeggen neem ik hem aan en trek ik een paar keer. Ik geef hem terug. Hij leunt nog steeds tegen de muur en ik ga naast hem staan. Klaar voor vraagt hij? Ja zeg ik. Jij? Ook zegt hij. Hij geeft de joint opnieuw aan mij en ik trek nog een paar keer snel.
Blijkbaar niet de eerste keer merkt hij op. Dat kan ik bij jou ook zeggen reageer ik bits terug.
Hij duwt hem uit onder zijn voeten. Ik moet gaan zeg ik. En dan neemt hij mij vast, dans je voor haar fluistert hij... Ja fluister ik terug, Jij? Ik ook zegt hij.
Er moet behoorlijk wat wiet in die joint gezeten hebben want als ik terug in de kleedkamer sta vraagt B of ik gehuild heb. ik kijk snel in een spiegel, Mijn ogen staan waterig en bloedrood, maar ik ben helemaal relax. Van zenuwen geen sprake meer.
Ja zeg ik. Ik zag X. Ze wil doorvragen maar Q komt binnen. Iedereen maakt nog snel schoenlinten vast of prutst nog wat aan haren.
De andere groep is bezig en ik probeer niet te veel te kijken. Tot ik hem zie. Hij is geweldig. Hij was altijd al een hele goede danser geweest maar wat ik hem nu zie doen heb ik nog nooit gezien. De kracht, de snelheid, de soepelheid, de manier waarop alles vanzelf lijkt te gaan...
Wij zijn... nog heel even sluit ik mijn ogen en zeg ik in mijzelf " voor jou A"
De muziek begint en van begin tot einde gaat het perfect. Na het optreden voel ik mijn armen en benen loom worden. Van dat ontspannen gevoel blijft nog weinig over.
Beide groepen op het podium. We winnen. Gejuich en verschillende mensen die elkaar vastnemen. Ze lopen allemaal door elkaar. Mijn ogen vinden zijn ogen en ik stap op hem af. En als hij mij opnieuw in zijn armen neemt voel ik de enorme blok die ik sinds het ongeval meedraag heel even van mij afvallen. Hij is wat groter dan mij, mijn hoofd komt thv zijn borstkas. Ik leg er mijn hoofd tegen en adem rustig in en uit.
