Mijn zus heeft zich van het leven beroofd. Ik had al een tijd een zwaar periode meegemaakt met haar. Ze was ziek. Psychisch!

Borderline is naam van dat moordend beest. Had ik maar eerder eens met haar gesproken. Had ik maar eerder .....

Pff. Het valt nog enorm zwaar om er over te praten. Ik voel me moe en weet niet waar te kruipen. Die burn-out is weer achteruit gegaan en ik ben een speelbal van gevoelens. Triest, opgelucht, blij, bezorgd en noem maar op. Als ik me triest voel, voel ik me een aansteller. Als ik blij ben voel ik me schuldig. We hebben weer een lange weg af te leggen. Omringd door vrienden en toch eenzaam. Ik weet echt niet hoe ik het nu moet aanpakken. Ik moet verder beseffende dat ik nooit meer een kopje koffie zal drinken met mijn zus. Ik moet verder wetende dat we het hier niet meer goed kunnen maken. Ik kan enkel hopen dat ze me hoort en dat ze me een teken geeft dat alles oke is. Dat het goed gaat met haar. Dat we elk een nieuwe start maken. Dat we elk op onze eigen manier gelukkig worden. Zus lief het spijt me dat naar gedaan heb tegen je en ik hoop dat je me dit kan vergeven.

Ik hou van je en bedank je voor de fijne momenten die we samen beleefd hebben. Ho man dit is zo moeilijk maar ik ga me recht houden voor mijn gezin, familie en vrienden. We gaan weer vrolijke tijden tegemoet gaan en genieten van elke zonnestraal op onze snoet. Binnenkort, binnenkort