Is het dan teveel gevraagd?  Een spontaan zoentje, een knuffel?  Een kleine attentie?  Je verzorgen, een lekker geurtje?  Een verrassende outfit? Een fijn geknipt kopje haar? Sexy lingerie?  Fijne nylons, met sexy gordeltje, of klevende……….  Is dit echt te veel gevraagd?  Ben ik dan verslaafd?  En ze bestaan toch die vrouwen die er ook van genieten!  Die verliefd blijven, verrassend zijn.  Ja ik weet dat alles van twee kanten moet komen.  Maar als je jaren blijft vechten tegen de bierkar.  Attent, liefdevol blijft.  Maar ja die “bomma lingerie”  zit beter, en als dat een afknapper is van formaat moet ik er om de liefde maar bij nemen.  En ja dat“verplichte nummertje”op zaterdagmorgen van tien minuutjes  moet het dan maar doen.

En dan nog steeds op zelfde koele wijze.  Mag het even anders zijn?

Wie kan mij terug doen leven?  Genieten?

Volledig breken en een nieuwe relatie opbouwen?  De verleiding komt vaak borrelen.  Maar de moed ontbreek mij, en ja ondanks de verwijten, ondanks de koelheid blijf ik van hen houden.  Toch blijf ik hopen om een vriendin te treffen die ik mag koesteren.  Een vriendin om te verwennen, om elkaar te verrassen.  Discreet en attent.  Laat ons wel hopen zonder drama’s met een parachute.   Wie geeft mij terug energie?  Wie doet mij terug leven?  Wie mag ik knuffelen?  Wie verrast mij?  Wie doet een iets extra voor mij, zomaar? Wil jij ook uitbreken?  Verlang jij ook naar meer?  Een schot effect, wat kinky?

25-10-2010 om 00:00 geschreven door vlinder - soulmate  

Het was mij weer een weekend.  Niet om te genieten maar om vlug te vergeten.  Wat rest er mij nog?  Waar zijn mijn verlangens naar een tof, fijn, zorgeloos gezinsleven?  Ik begin  te denken dat dit een illusie is.  Steeds dacht ik mij zal het niet overkomen, we zijn toch allemaal volwassenen, partner en kinderen.  Blijkbaar heb ik het mis en is de onrust rond mijn persoon enkel maar aan het groeien.

Het doet zo pijn, waar heb ik gefaald?  Kinderen, volwassen, hebben enkel maar opmerkingen, verwijten. 

Zeg ik niets is het te veel, zeg ik iets is het fout.  Hoe kon het zover komen.  Een partner waarmee geen enkele plaats meer is voor passie, romantiek, sex.  En toch zie ik hen nog steeds zo graag.

Ik trek mij dan maar terug, wellicht ook foutief.  Maar ja alles is toch fout.  Ik weet wel dat iedereen zijn zorgen en gebreken heeft en zo zal ook ik niet ontsnappen aan mijn fouten.  Maar is het normaal dat ik mij al zo lang moet minimaliseren, wegcijferen voor de hemelse vrede?  Zij gaan en komen en leven allen hun leven.  Ik wacht braaf om te zien wat er van de taart valt voor mij…..

Is het dan fout van mij om te dromen, te verlangen naar een toffe vriendin om toch even, weg van deze beslommeringen te genieten.  Niet dat ik egoïstisch wil enkel aan mijn genot denken.  Neen zo zit ik niet in elkaar.  Ik wil graag geven als ik ook af en toe mag krijgen.

Passie, romantiek, spanning in sex is toch niet fout, op een volwassen wijze samen genieten is mijn verlangen.

Zacht, liefdevol, maar gerust ook eens verrassend.  Ja verrassend spelen, een outfit, een locatie, zoveel kan als je van elkaar wil en durft te genieten.

Zonder extremen mag het gerust van mij echt verrassend zijn.  Ik sta ervoor open.  Wat een booster zou dit geven in mijn uitgebluste bestaat.

Maar ja is het internet wel de weg om iemand te vinden?  Ik weet het niet, maar blijven hopen, wat rest er mij anders…………..

Al was het maar een soulmate te treffen om van gedachten te wisselen!

25-10-2010 om 00:00 geschreven door vlinder - soulmate