Gisterenavond kregen we nog een sms’je van Peter dat we maandagmorgen om 7.30 uur moesten klaarstaan. Dat was voor velen onder ons ook de enige opdracht die ze konden uitvoeren, klaarstaan. Vele bedrukte gezichten al dan niet met ochtendhumeur. Ik heb nooit geweten wat dat werkelijk betekende, maar al snel heb ik dit hier leren ervaren dat dan woorden best niet als communicatiemiddel worden gebruikt.

Waarschijnlijk nog moe van de lange rit van gisteren zorgde een wandeling naar Sint Apolonia toch voor een ontnuchterende blik op het wereldberoemde regenveld.

Voor velen roept ‘het regenveld’ een soort van offerfeest op maar voor de vendagisten van enkele jaren geleden is dat een heroïsche herinnering aan hun prestatie van de laatste plukdag. Een dag waarbij de aanhangwagen sneller gevuld werd met regen dan met druiven.

Toch blijft het veld dit niveau aanhouden want ook dit jaar deden onze gasten de pluk van dit veld met uitmuntende statistieken; twee ton in minder dan twee uur.

De middag was maar juist voorbij of we konden reeds huiswaarts keren voor een nieuwe hap uit de pan.

De vermoeidheid moest later in de namiddag even verzorgd worden zodat het avondeten meteen ook naar latere uren werd verschoven. De menu werd weeral creatief ingevuld met een vers soepje van courgetten en tomaat bedekt met een laagje van krokant gebakken croutons. De prinsessenboontjes vonden samen met de preimosterdsaus hun weg naar de verwende borden. Het nagerecht was wederom een fris slaatje geserveerd uit een waterige meloen.

Na achten zocht iedereen nog snel eventjes de privacy op om met het thuisfront in contact te blijven en te vertellen over hun belevenissen en verzuchtingen.