Zoals vele mensen in ons landje rijden ook wij ’s zondags uit naar het zeetje. De enige dag dat er niet wordt geplukt. Dit wil echter niet zeggen dat we lang in onze bedstee blijven liggen. Om zeven uur werd er gewekt om na een frisse douche en een flink ontbijt richting de Camargue te trekken. Na een valse start en nog vlug de ‘vito’s’ volgooien werd er richting Aigues-Mortes gereden. Een autorit van ongeveer 120 km via een bochtig parcours waarbij verschillende landschappen langs de donkere autoruiten voorbijgleden. Tot plots een moerasachtig gebied de horizon vormde.

Vlak voor het binnenrijden van de stad stonden we plots in een file zoals we die ook in België kennen; geen reden tot stilstand en opeens schuift het verkeer zonder reden weer vlot voorbij.

Ondertussen had de schrik om ons tijdsschema niet te halen ons ingehaald maar daarna hadden we nog net de tijd om de trein voor onze rondleiding te reserveren. De Salins du Midi liggen net voorbij de stad en zijn 18 km lang en 13,5  km breed, een oppervlakte ongeveer zo groot als de stad Parijs. Er loopt hierdoor een wegennet van 340 km. Misschien krijgt u hiermee een idee over de grootte van deze zoutvlakte waarvan wij het genot hebben gehad om ze van dichtbij te mogen bewonderen.

Roos is hier niet enkel een meisjesnaam maar ook de kleur van de zoutmeren, de kreeftjes, algen en de flamingo’s. Mevr. Vanhoof kan alleen dromen van deze ‘vie en rose’.

Na het bezoek aan het zoutmuseum kregen we als afsluiter een proevertje van rode rijst aangevuld met een gebakken stukje kip in een jasje van zout dat door ons allen als een culinair genot werd ervaren.

Deze degustatie zorgde ervoor dat we snel richting de omwalde stad Aigues-Mortes, een middeleeuwse stad van de dode wateren, trokken om er onze magen met een lekkere pizza te vullen. De tijd was beperkt maar toch genoten we van de ‘Toren van Constance’ , die omwille van openmonumentendag, vrij toegankelijk was. Dit is een verdedigingstoren met muren van ongeveer 6 meter dikte met twee boven elkaar liggende zalen met een doormeter van 22m.

Na het bezoek aan Saintes-Maries-de-la-Mer, doorkruisten we nog de vlakte van de Carmargue met zijn bekende witte paarden, zwarte stieren en de vele rijstvelden.

De duisternis verwelkomde ons bij aankomst aan ons huisje.