|
Tegen de normale gang van zaken in, was er vandaag een
nerveuze drukte rond campus Mon Rigouts. Beter gekend als de serre. De
Vrijheid was echter om tien uur niet meer filevrij waardoor er toch enkele van
onze gasten met een paar minuten vertraging arriveerden.
Na enig puzzel- en duwwerk konden uiteindelijk toch alle
deuren van de Vitobusjes gesloten worden. De wuivende handen werden nog wat
getrakteerd op getoeter en via de Hemelrijksestraat verdwenen we stilaan uit
het gezichtsbeeld van onze dierbaren.
Al snel verdwenen vele kilometers onder onze wielen die
gelukkig voldoende afgeveerd zijn om de Belgische snelwegen te trotseren. Enige
rust kregen ze in Groenendaal waarna ze weer tot actie konden komen tot voorbij
de landsgrens. s Middags was het drummen om een plaatsje op een parking te
bemachtigen. Alles liep verder van een leien dakje zodat we tijdig aan ons
hotel in Saint-Apollinaire, nabij de grootstad Dijon, arriveerden.
Na eerst het slaapnest te hebben geïnspecteerd, werd het
nabijgelegen grillrestaurant bevolkt door onze meute. Wij waren natuurlijk de
eerste klanten daar ze in Frankrijk eerder de gewoonte hebben om later aan
tafel te gaan. Na het heerlijke chocoladedessert trokken we nog snel het oude
stadscentrum van Dijon in.
In de stad waren het nu onze voeten die de nodige arbeid
moesten verrichtten. Het volgen van de stadswandeling had meer weg van het ontwijken van dierlijke uitspattingen dan het
toeristisch bekijken van de indrukwekkende architectuur. Na enige moeite vonden
we onze Vitos braaf terug op de plaats waar we ze tezamen alleen hebben
achter gelaten.
Na de vele verkeerslichten bereikten we uiteindelijk terug
onze basis van vandaag. Momenteel zijn alle geluiden in de kamers reeds
teruggeschroefd tot snurkniveau. Slaapwel.
|
