er sta een recensie van op sterk water in de che van deze maand.
het is een okay oordeel door bob van laerhoven.
de strekking is: brusselmans maar dan een beetje beter.
het aangeduide verschil klopt: ik ben beknopter.
brusselmans is de opsommer by uitstek.
in dat opsommerige wordt hy door zeer veel nagedaan,
ook door wie hem zogezegd afschryven.
zelf ben ik juist de hertog van het "pars pro toto",
een "deel voor het geheel".
maar denk in byvoorbeeld humo de stylfiguur van de opsomming weg,
en je houdt niets meer over.
compositorisch spreekt van laerhoven zich meer uit over hoe het zou moeten zyn dan over hoe het is.
zoals recensies die zeggen "spytig dat lou reed gisteren dit of dat liedje niet heeft gespeeld".
recensies zouden minder moeten gaan over hoe het zou kunnen zyn, en meer over hoe het is.
maar ja, de vraag: "wat is?" - daar wil niemand aan.
ik ben van laerhoven toch erg dankbaar...
|
