Eerst en vooral zou ik mij graag willen voorstellen en wat over mijn leven willen vertellen. Op het moment dat ik deze blog begin ben ik een jongeman van 23. Ik leef in België en ben opgegroeid in een "goede omgeving". Wat bedoel ik moet "goede"? Wel mijn ouders zijn welgesteld en werkten thuis, dus er was altijd iemand om mij op te vangen. Het enigste wat ik gemist heb in mijn jeugd is de vrijheid om te kunnen doen en laten wat ik wou, er was altijd iemand om mij te controleren. Nu ik wat ouder ben geniet ik van volle teugen van de verworven vrijheid die ik nooit eerder heb gehad. Maar ik kan deze vrijheid ook amper loslaten.
Net als vele andere jongeren in West-Europa ben ik (opgegroeiend in deze prestatiemaatschappij) naar school gegaan. Ik was anders dan vele anderen. Ik volgde ASO, maar was amper geïnteresseerd in schoolprestaties afleggen. Ik was (en dat weet ik nog maar net) perfectionist in wie ik was. Ik was niet zo leuk en zo grappig als anderen, ik had niet zoveel zelfvertrouwen. Ik wou ook zo worden als de anderen en populair zijn. Dat was het enige wat ik belangrijk vond. Mijn schoolprestaties waren zo goed niet, net voldoende, maar niemand zag een toekomst op een ASO-school voor mij. Ik werd heel erg onder druk gezet door vooral mijn moeder. Alles draaide om mijn schoolwerk en zijn besloot wanneer ik moest werken en controleerde me. Ik was zo'n 13-14 jaar oud toen. Ik kon er niet tegen dat de prestaties die ik neerlegde niet de mijne waren, maar die van mijn mama. Op de momenten dat ik zij mij verplichtte te werken, deed ik juist niets, als straf... Iets wat ik nu doorheb, ik strafte toen altijd mezelf als ik iemand anders wou straffen. Dus ik deed mezelf eigenlijkk pijn. En het hielp geen bal, natuurlijk. Als ik strips zit te lezen wanneer ik eigenlijk schoolwerk moet maken, dat is uiteindelijk niet goed voor je waardegevoel.
Gelukkig spartelde ik mezelf door de eerste drie jaar van mijn middelbare school. In het 4e middelbaar werd ik verliefd op een meisje en op dat moment begon ik voor haar te werken. Enorme motivatie. Maar nog steeds, ik genoot niet van het leven (daar ben ik nog niet zo lang geleden achter gekomen) Ik leefde in de toekomst. Alles zal goed zijn dan. Nu is dat het niet. Ik ben niet gelukkig, maar later, wanneer ik dit en dat verworven heb, zal alles veel beter zijn. Ik maakte mijn middelbare school af. De leeraar die mij het best zou moeten kennen vertelde mij en mijn ouders dat hij geen hoogte kon nemen van mij, dat ik mij gedroeg als een tourist en dat ik nog nooit getoont heb wat ik nu wel kan en wat niet. Dat was ook zo, ik wou er gewoon door zijn. Pas op, ik was trots op goede punten, maar vond het de moeite niet waard om er veel inspanningen voor te doen.
Op school ben ik tot dan toe een stille jongen geweest. 1 jaartje niet, toen ik 12 jaar oud was. Toen werd ik opeens aanvaard door de populairste jongens van de klas en was ik opeens superpopulair. Maar thuis is het altijd slecht gegaan. Ik voelde mij er thuis (wat op school niet het geval was) en was eigenlijk een tirranneke. Ik had zoveel nood aan aandacht want op school kreeg ik die niet. Ik haalde de aandacht op een negatieve manier gewoon het bloed onder de nagels van mijn ouders te halen of om mijn jongere broers en zussen te treiteren. Mijn ouders waren wel altijd thuis, maar eigenlijk kregen we niet veel positieve aandacht. Het ging vooral over ruzies of problemen oplossen en schoolwerk. Heel goed weet ik dat allemaal natuurlijk niet, maar ik denk wel dat ik die vele positieve aandacht gemist heb. Mijn mama wou super koken voor ons. Ze maakte zotte gerechten (vooral heel gezond en niet zo lekker) die heel veel tijd in beslag namen zodat ze eigenlijk geen tijd had voor ons.
Ik was ook een denkertje. Nu besef ik dat ik gewoon nood had aan liefdevolle aandacht en aan niets meer. Indien ik dat zou gekregen hebben als kind die niet meer van het leven verwacht dan dat zou mijn leven anders zijn gegaan denk ik. Pasop, mijn leven is zeker geen ramp hoor. In mijn vierde middelbaar ben ik ook beginnen sporten. Bleek dat ik een goede loper was en ik begon te trainen. Wel, dat was een heerlijke tijd. Ik kreeg aandacht (want ik had talent), ik werd belangrijk gevonden, maar vooral, ik kon mij eindelijk eens uitleven. Eindelijk al die opgefokte energie kwijt raken.
Ik ging voor mijn profesionele bacholar onderwijs, LO. Waarom? Heel simpel. Omdat ik gewoon niet wist wat ik met mijn leven wou doen en omdat ik ook niet wist wat ik aankon. De leerkrachten van mijn middelbare school gokten dat dit ook het hoogsthaalbare was voor mij, maar eerlijk gezegd, hang ik daar geen waarde aan. Ze hebben er al vaker naast gezeten.
