We schrijven vrijdag 10 juni 2005. Het is al vroeg als ik opsta, en het belooft een warme dag te worden. Maar ook een sensationele... Mijn U2-t shirt aan, fototoestel (van Kenny), sigaretten, gsm en portefeuille : check! Niet te vergeten : mijn U2-ticket! Klaar voor dé dag...
Ik neem de trein in Zichem van 10u10. Omstreeks iets na 11u arriveer ik in Brussel. Ik stap meteen de metro op, en aan de eindhalte moet ik eruit. Aangekomen op de plaats waar ik een fantastische avond zal beleven : het Koning Boudewijnstadion. Het ligt schuin voor me, rechts van me ligt het Atomium en de KBVB.
Ik duik het eerste beste café in. Aangezien ze in Brussel Stella Artois nog niet kennen, giet ik enkele Hoegaardens binnen. Na een 5-tal Witte's krijg ik honger, het is dan al 12u door. Ietsje verder rap een hamburgerke kopen...en we kunnen er weer tegen. Het is bijna half 1. Om 16u30u gaan de poorten pas binnen. Amaj, nog zo lang wachten. Het is warmer dan 30° C en heb niks voorzien van drank. Rond het stadion is geen enkele kraam te zien van drinken of zo. Ik leg me dan maar in het gras voor het stadion. Naast me zitten 2 kerels met een diskman en 2 boxen. Daarnaast liggen zowat alle cd's van U2. Ze spelen de ene hit na de andere. Omstaanders zingen mee en de tijd begint te vliegen..
Het is kwart voor 4. Ik wandel een paar meter verder naar mijn toegangspoort. Sinds de ochtend liggen er al honderden mensen te kamperen, om toch maar als eerste het stadion binnen te rennen. Het is even rechtstaan in de flakke zon...ik tast voortdurend in mijn broekzak, om toch maar zeker te zijn dat geen onverlaat mijn ticket zou stelen en ik er plots zonder zou staan. Kwart na 4 : opeens gaan de poorten dan toch open. Ik heb geen rugzak bij me en wordt dus niet gefouilleerd, ook niet naar het fototoestel in men achterzak. Voor me lopen de eersten al het stadion binnen. Ik moet nog zo'n 2 minuutjes wachten. Plots is het mijn beurt; een security-agent scheurt het strookje van men ticket en ik begin naar het stadion te lopen. Links van me zie ik opeens kraampjes staan met Vertigo-t shirts...ik graai 35 uit men portefeuille en koop me eentje. Trek het over men hoofd naar beneden en loop nu door de poort van het stadion. Op het middenplein staan reeds n paar duizenden mensen...ik haal enkele drankbonnetjes. Ik zie in dat ik toch nooit vooraan zal raken en zet me met een koude Stella (jaja, ze hebben er toch Stella) op men kont in het midden van het veld. Na een lekker frietje verhuis ik ietsje naar voren en wacht, wacht....
Het voorprogramma is afgelopen en nu is het nog even wachten op de 4 Ieren. Ondertussen is de temperatuur in Brussel gezakt naar een zeer aangename 24°. Het is kwart na 9 geworden. De grote lichten die het veld beschijnen gaan plots uit. Een groot gejoel weerklinkt door het stadion, dat al een aantal keer de Mexican Wave over het publiek zag rollen. Opeens roept Bono : "Wanna introduce someone to you...wanna introduce Larry Mullen Jr. to you..." Larry begint te spelen... "Adam Clayton for you...on the bass for you..." "Everyone...The Edge for you..." Edge zet enkele magnifieke noten in. Opeens stoppen ze alle drie met spelen en brult Bono : "Unos, dos, trés, catorcéééééé..." Het stadion ontploft meteen...heel het middenplein springt op en neer en roept uit volle borst mee : "Hello helloooo...I'm at a place called Vertigo". De electriciteit in de lucht is onbeschrijfelijk! Ik kijk even naar de tribunes en ook daar springt en joelt iedereen mee. 60.000 mensen die hetzelfde liedje meebrullen en meespringen : onvoorstelbaar!!!
