Mijn verstand weet heel goed hoe dit verder moet
hem buitenzetten en nog wel vandaag als het even kan!

Alhoewel ...
misschien verandert hij wel met de tijd
en leven we nog lang en gelukkig?

Nee STOP Anouk!
Je maakt jezelf weer wat wijs,
je gevoel is weer met je aan het spelen!
Luister niet naar dat stomme stemmetje dat gevoel heet,
het brengt je in de shit,
het zorgt ervoor dat je over al je grenzen heen laat gaan,
het zorgt ervoor dat je,
het weinige beetje zelfsrespect dat je nog hebt,
ook kwijt geraakt!

Dit is dus het eeuwige dilemma waar ik mee te maken heb.

Het is al jaren zo...

Nu zit ik weer in een "relatie"
waar ik van weet dat het niet goed zal komen.
en toch zet ik de stap niet, vraag me niet waarom ...
ik weet het zelf niet,
of misschien wel,
omdat ik aan een ernstige vorm van verlatingsangst lijd.
Ik ben bang om alleen te zijn,
bang om verlaten te worden,
bang om beslissingen te nemen
waar ik later spijt van krijg
en dan niet meer terug kan.

Afgelopen maanden is me dat weer eens heel duidelijk geworden
en ik voel me een zielig hoopje ellende, 
ben te zwak om voor mezelf op te komen,
om mijn grenzen te bewaken.
Ik laat over me heen lopen alsof ik het nog leuk vind ook.
Maar ik verzeker jullie, 
het is niet leuk,
het doet pijn,
weg willen uit een situatie,
weten dat dit het beste is
en het niet kunnen ...

Wordt vervolgd ...