Ze stond stil en keek rond in de leefkamer. Een pot met blauwe druifjes.. Een pot met paasbloemen.. Een vaas met rode tulpen. De lente in huis. Een schril contrast met buiten. Gisteren sneeuwde het zelfs nog even. Toch kon ze het niet laten om de vrolijke kleuren van lentebloemen in huis te halen. Vreemd.. want eigenlijk is ze helemaal geen zomermens. Ze houdt van de knusheid in huis tijdens de wintermaanden. Genieten van het vroeg donker worden. Gordijnen dicht en heel veel theelichtjes aan. Ieder jaar opnieuw voelt ze zich opgelucht als september er aan komt. Gedaan met het snikhete weer. De dagen worden korter. De natuur krijgt prachtige kleuren. Er staan vier verjaardagen te wachten. Gezelligheid van Halloween.. de Sint.. en dan de ongelooflijk gezellige Kerstperiode.

Haar echtgenoot vindt het maar niks. Die wordt juist depressief als de winter er aan staat te komen. Hij begrijpt haar dan ook helemaal niet als ze zegt, dat ze intens geniet van deze periode.

En dan denkt ze aan haar moeder, die plots overleed op de tweede lentedag van vorig jaar. Haar moeder hield ook helemaal niet van de zomer. Ze kon zeuren en klagen bij elke dag, dat de temperatuur hoger opliep dan 22 C°. Hoe vaak zou ze niet te horen gekregen hebben, dat ma met haar hele hebben en houwen naar de kelder zou verhuizen. Als het kon zelfs tot de zomer voorbij was.

Zelf kan ze wel eens fameus zuchten als het buiten een hittegolf is. Maar moderne tijden hebben gezorgd voor airconditioning en dat verzacht heel veel.

Ze kijkt nogmaals rond in de leefkamer. Mooi toch die bloemen.. Zo kleurig... minder saai dan de eentonigheid van het witte, het grijze.. het donkere..

Geel... ze wil het fleurige geel zien.. voelen...
En toch verstijft ze als ze denkt aan de lange dagen waar het licht zal zijn bij het opstaan en waar het ook nog licht zal zijn wanneer ze terug moet gaan slapen..