ter herdenking van onze zus die de wereld niet meer aan kon
11-11-2010
10-11-2010
smily Vera
Vera, Altijd was je daar met een vriendelijke groet,lachende ogen een brede smile een hey,hoi,hoe gaat het. Ik was geschokt .. een koude hand om mijn hart bij het besef dat jij met zoveel verdriet zat... teveel om nog te willen vechten. Het ga je goed Vera met heel veel lieve groeten... en kom als vlinder aub eens in mijn tuintje ... dan kan ik je nog eens teruggroeten met een brede glimlach. Je was een prachtige vrouw in alle opzichten.
Dag Vera, Zo goed kende ik je niet, maar die enkele keren dat ik je tegenkwam waren altijd hartelijke momenten. Je schaterende lach, je warmte en vriendelijke gezicht komen me voor ogen. Het is ontzettend jammer dat je dit leven niet meer aankon, zo erg dat je afscheid nam, maar het volgende lacht je toe. Ga ervoor, geniet ervan. Zorg goed voor jezelf. Wie weet zien we elkaar ooit weer. Heidi x
Met spijt heb ik dit nieuws over Vera gelezen, het droevig nieuws schokte mij. Ik was eigenlijk opzoek naar haar, maar spijtig genoeg ben ik te laat. Jaren lang was ik vriendin van je grote zus ik mocht dan ook de gezelligheid meemaken bij jullie thuis. Een sterk gezin met heel veel warmte waar iedereen welkom was, en waar ik heel veel goeie gedachten aan over hou.Ik wens iedereen dan ook heel veel moed en sterkte toe.
Ik ken Vera al van toen wijzelf nog klein waren. Terwijl onze vaders, Germain en andre bremeesch, radioamateurs waren. Toen mijn vader bij jullie kwam , kwamen mijn moeder en ik soms, ik vond het een gezellige bende bij jullie, daar ikzelf maar enig kind ben. Later zag ik Vera terug in de premaman, die ik toen uitbaatte, ze kwam een en ander kopen voor haar babytjes. Nu sta ik in de standaard boekhandel te Veurne, en weer zag ik Vera, toen ze met haar groterwordende kinderen boeken kwamen kopen. Onlangs zag ik haar overlijdensbericht in de krant, ik was enorm geschrokken. Bedankt voor het rouwprentje die ik deze middag in de bus vond. Germain en Gaby, heel veel sterkte, ook aan de hele familie
groetjes,
Hilde Bremeesch
18-10-2010 om 12:41 geschreven door bremeesch hilde
liefste zussie, waarom? waarom wou je niet meer? waarom voelde je niet al die liefde die iedereen voor jou had? zelfs de mensen wie jij meermaals diep gekwetst hebt hielden nog oprecht veel van jou... waarom liet je ons allen achter met zoveel vragen en ondraaglijke pijn? je kinderen, je moeder, je vader, je geliefden, je zussen en broer, je vriendinnen... waarom kon niemand jou nog overtuigen dat alles wél nog zin had? ik kan jouw einde niet aanvaarden, niet begrijpen, niet de manier waarop, niet nù al! het zal wel allemaal veel gecompliceerder gevoeld hebben in jouw hoofd, in je geweten. maar ik raak er niet uit, ik kan het niet begrijpen. had jij niet zo'n automatiekje die ervoor zorgt dat je toch altijd dat kleine tikje licht volgt? dat éne touwtje die je er altijd weer kan uittrekken? je zag het misschien niet... misschien waren je angsten en je verdriet zó groot en onoverzichtelijk dat je dat allemaal niet meer kon... waarom voel ik je niet dicht bij mij, zoals ik onze broer andré vanaf zijn sterven constant naast mij voel? ik mis je, liefste zussie...ik hou van je, ook al doe je ons zo ondraaglijk veel pijn... ik hou van je! dikke knuffel aan jou en pé (dat heb ik van jou geleerd!)
