|
Hier had ik naar uitgekeken. Maar verdorie, het was niet gemakkelijk. Uw schommelingen in uw humeur, maakte dat we allemaal op de tippen van onze tenen liepen tijdens de reis. Een verkeerd woord was genoeg om u op uw paard te krijgen en dan was de hele dag om zeep. In plaats van uitstapjes te doen, bleef ge liever op de kamer. Als er geen Wifi was, leek ge uit uw doen. Niks was goed, alles was teveel.
Foto's trekken van ons, dat wilde ge al lang niet meer. Laat staan dat er iets op sociale media mocht verschijnen. Toch drong ik aan op een foto van gij en ik. En eentje van ons gezin. Op het moment dat die foto van ons gezin getrokken werd, flitste door mijn hoofd: "dit is de laatste foto van ons samen". Ik verschoot van mezelf. Dat kon toch niet? Ik deed nog zo mijn best.
Enkele dagen na de vakantie kon ik niet meer. Ik heb altijd gezwegen tegen de kinderen maar nu zat het me hoog. Het ontviel me gewoon toen ik tegen een van de kinderen zei: "ik heb soms de indruk dat hij van me af wil".
|
