Het is een tijdje geleden dat ik nog mijn gedachten heb neer kunnen schrijven. Het trucje van mijn interview is gelukt. Amy is teruggekeerd. Ze kon de mensen en de politie zo goed rond haar vinger draaien. Toen ik mijn vrouw ging oppikken in het politiebureau werd ik als een held onthaald. Ik was plots niet meer ‘de man die zijn vrouw heeft vermoord’ maar ‘de onschuldige man die alle verwijten moest doorstaan’ Amy beweerde dat Desi - haar stalker toen ze nog studeerde - haar ontvoerd had en haar iedere dag verkracht had, ze heeft hem vervolgens vermoord om te kunnen ‘ontsnappen’. Mijn vrouw is een moordenaar, niet ik. Nu goed, ik wou Amy verlaten, maar dat ging niet zo gemakkelijk. ‘De man die zijn vrouw verlaat na al het gruwelijke dat ze moest meemaken’, neen dat ging niet. Ik moest leren leven met Amy. Na twintig weken was ik het beu, ik kon het niet meer aan. Ik vertelde Amy dat ik niet langer deel uitmaakte van haar verhaal. Maar Amy lachte ermee, ze zei dat het de perfecte timing was. Ze wilde me iets laten zien. Een zwangerschapstest, positief. Amy was zwanger. Het kind kon niet van mij zijn, ik had mijn vrouw sinds haar terugkeer niet meer aangeraakt. Maar ik was vergeten dat ik die vruchtbaarheidsonderzoeken had gedaan. Amy had het briefje van die onderzoeken bewaard en had mijn zaad opgehaald, ze heeft het bijgehouden. En nu heeft ze er gebruik van gemaakt. Ik kan niet anders dan bij Amy blijven. Ik zal nooit voogdij krijgen over mijn kind, mijn jongetje. Amy zal alweer dingen uitvinden waardoor dit niet zou lukken, zo verdomd briljant is ze. Ik zal een goede vader zijn. Ik zal alles doen die een goede vader hoort te doen. Mijn kind zal niets te kort komen. En met Amy zal ik moeten leren leven…