Ik kreeg vandaag een mailtje van één van de baasjes van een K-pup van ons.

Door familiale omstandigheden is hij niet meer in staat om voor Kayenne (geboren 1 april 2011) te zorgen.

Hij zoekt een nieuwe thuis voor haar. Ze is gewoon aan kinderen (3 kinderen in het gezin) en ze leeft ook in huis.

Kayenne woont met haar baasje in Lede.

Je kan hem telefonisch bereiken op 0487/608555

Ik hoop dat we op deze manier een nieuwe thuis vinden voor Kayenne.

Wat we nooit hadden durven hopen gebeurde in de dagen na dat bericht. We kregen enorm veel begripvolle reacties en zoveel mensen boden aan om één van onze honden te adopteren. Het meest positieve hieraan was: het waren bijna allemaal mensen die al één of meerdere leonbergers van ons hebben of gehad hebben. Dit maakt een enorm verschil, we kennen de baasjes, weten dat de honden daar een hele goede nieuwe thuis krijgen en dat ze een heel mooi verder leven zullen hebben daar.

Het bleef elke keer wel heel moeilijk om afscheid te nemen maar tegelijkertijd bracht het weten waar ze nu zijn ook een beetje rust in ons gemoed. Intussen zijn Roos, Kato, Lola, Jill, Zazy, Frouke, Pink en Irene bij hun nieuwe baasjes. Zij komen nog op bezoek en/of op vakantie. De andere teven (nog 9) en onze oude Cooper blijven bij ons. Popeye en Quai gaan eind van het jaar mee met onze oudste zoon en zijn vriendin naar hun nieuwe huis.

Wij willen iedereen bedanken voor de begripvolle reacties en de aangeboden hulp.

We hebben er veel over gepraat en gedacht en steeds kwamen we tot dezelfde conclusie. Hoewel het fokken een passie en een groot stuk van ons leven was. Door alle stress en ellende van de laatste jaren, werd  dat meer een meer een extra stressfactor en ik was, ben zo bang dat op zeker moment die stress mij de de baas zou worden. En wat dan?

Het ergste van niet meer fokken is echter dat we realistisch moeten zijn: dat betekent dat we geen 20 honden kunnen blijven houden. Dat is financieel niet haalbaar.

Wij hebben dan ook beslist dat we voor onze honden jonger dan 6 jaar een nieuwe thuis zoeken. Heel rustig aan, zonder haast. Liefst bij mensen die we al kennen, die al een leonberger hebben of gehad hebben. Jade en Kato hebben op die manier al een nieuwe thuis en Roos en Jill zijn aan een proefweek bezig maar ook daar krijgen we alleen maar positieve en dankbare reacties. Al de oudere honden blijven bij ons en onze oudste zoon neemt de twee jonge reuen mee naar zijn nieuwe woonst.

Misschien zijn er mensen die dat niet snappen en ik kan dat ook begrijpen maar nu moeten we ook ons verstand laten spreken en niet alleen ons hart. En dan nog, als ik zie hoe blij de baasjes van Kato, Jade, Jill en Roos al zijn en wat voor een princessenleven onze teefjes daar hebben, dan weet ik dat we de juiste keuze hebben gemaakt.

Eind deze maand zal de site ook van het internet verdwijnen, het dagboek zal wel blijven bestaan.

Ik wil nog iedereen bedanken, die ons en onze leo's al die jaren trouw zijn gebleven. Onze deur zal altijd voor iedereen open blijven staan.

Inderdaad was het nog nooit zo lang stil op de blog.

Ik wil even proberen te verduidelijken. Vorig jaar 8 april, door het herseninfarct van Filip, veranderde ons leven voor goed.

Eerst waren de eerste intense revalidatiemaanden in het revalidatiecentrum waar er in eerste instantie veel vooruitgang geboekt werd, vooral op fysiek vlak. Het was voor iedereen een leven op automatische piloot, niet te veel denken maar doen en hopen dat alles weer zo goed mogelijk zou worden.

Eind oktober kwam hij weer thuis en was het opnieuw zoeken en herorganiseren om alles vlot te laten verlopen, ik ging ook weer aan't werk. Er werden ook nog enkele nesten geboren met  alle drukte die daarbij kijken komt.

Veel tijd om te denken en piekeren was er niet.

Dan heb ik dit voorjaar beslist om even enkel maanden geen pups te hebben zodat ik ook werk, dat vorig jaar liggen bleef wat in te halen , de tuin onder andere, die stilaan een oerwoud geworden was, verven en behangen,....

Maar tegelijkertijd zijn we ook in een periode terecht gekomen waar we meer dan ooit met onze ogen op de feiten geduwd worden van wat er allemaal niet meer kan, wat er niet meer is en dat is verschrikkelijk zwaar voor mij  omdat er ook de wetenschap is dat deze dingen nooit meer terug zullen komen.

Ik probeer positief te blijven en de drukte die de honden en vakantiegangers met zich meebrengen helpen wel om alles wat te relativeren, maar toch.

Ik probeer nu op dit moment weer een beetje mijn evenwicht te vinden in de combinatie Filip die de Filip van vroeger niet meer is, de honden, de jongens, die beiden volop bezig zijn met hun eigen leven op te bouwen samen met hun vriendin, die beiden aan't bouwen zijn, mijn werk op professioneel vlak,...

Dit neemt tijd en veel energie in beslag en moeten niet telkens in een blog verwerkt worden.

Maar om te eindigen met een positieve noot. De honden doen het prima, genieten op hun manier van de zomer samen met de vakantiegangers die hier komen en gaan.

Het is altijd weer even wennen aan alleen maar de volwassen leo's. Jill lijkt er niet al te veel last van te hebben en is net als vroeger weer haar gekke zelf, de clown van de bende.

Maar de laatste week vind ik persoonlijk altijd de mooiste omdat het dan echt jonge leo's worden met elk zijn eigen temperament en karakter. Ook omdat hun drang naar vrijheid steeds groter wordt en ze die hier ook mogen en kunnen benutten, steeds onder ons toezicht en dat van de ganse roedel. We hebben nu ook het mooie weer mee, ideaal dus om mee op stap te gaan in de grote boomgaard.

Kijk maar mee.

Wil nog even melden dat je alle pups wel kan herkennen aan de kleur van hun koordje, enkel teefje blauw speelt het telkens klaar om haar koordje weer kwijt te spelen, dus als je geen kleurtje zie, dat is teefje blauw, een fiere, speelse tante.

Dat is zo erg, ik heb er een ganse nacht wakker van gelegen. Gelukkig doen de anderen het wel allemaal goed.

Ik heb vanavond nog wat foto's gemaakt, de pups samen met onze leo's, genietend van het mooie weer.