|
De mevrouw van de zaal komt naar me toe en zegt dat het morgen tijd is, tijd om de grote zaal te verlaten. Compleet in de war vraag ik aan de jonge vertaalster als ik de oude man nog kan blijven zien. Ze zegt me dat dit mogelijk is omdat ik nog steeds in dezelfde stad blijf, maar gewoon een ander gebouw. Ik ben al meer gerustgesteld en zorg ervoor dat mijn grief klaar staat om 's ochtends te vertrekken.
De volgende ochtend maken we een eeuwig durende autorit tot we voor een grote ijzeren poort komen te staan. Deze poort gaat magisch open en voor ons staat nu een groot kasteel. Binnen zijn er allemaal oude mensen met dezelfde blauwe kamerjas aan. Een mevrouw in het wit begeleid me naar mijn kamer, het lijkt haast een doolhof met al die gangen en trappen. Ze geeft me teken mijn pyjama aan te doen en daarboven de blauwe kamerjas die me veel te groot is. Voor de rest van de avond blijf ik maar kijken door mijn raam dat uitzicht heeft op het park rond het kasteel.
-Meneer Linh
|
