Hier ben ik weer. Ik heb jullie namelijk heel wat te vertellen over deze week. Het was niets zoals gewoonlijk. Meer nog, het was de beste week van mijn leven. Ik heb het gevoel dat heel mijn leven op een positieve manier veranderd is. Ik zal jullie vertellen hoe het allemaal begon. Maandagochtend stond ik, zoals gewoonlijk, te wachten aan de bushalte om de bus naar de universiteit te nemen. Ik was een roman van Paul Nizan aan het lezen, toen plots een meisje naast me ging staan en reikhalsde om in mijn boek te gluren. Ze heette Sumire. We keken elkaar in de ogen en hadden een heel vlot en aangenaam gesprek. Het klikte onmiddellijk tussen ons. Zo vroeg ik wat haar naam betekende. Het is Japans voor een viooltje. Ze is ook genoemd naar een Japans model. Nu denken jullie misschien dat ze een prachtige meid is, maar dit is niet zo. Dit doet er echter niet toe. We gingen samen naar de universiteit, waar we uiteindelijk elk naar onze eigen lessen gingen. Ze was twee jaar jonger dan mij. Later in de week spraken we nog een paar keer af. Eerlijk gezegd ben ik smoorverliefd op haar. Al vanaf het eerste gesprek voelde ik me sterk tot haar aangetrokken. Ze heeft gevoel voor humor en heeft, zoals ik, interesse in boeken. Ze is heel natuurlijk want ze draagt geen schmink. Ik voel dat Sumire me ook graag heeft. Ook al kennen we elkaar nu ongeveer een week, het voelt alsof we elkaar al jaren kennen. Had ik maar eerder zo iemand ontmoet!