Wanneer Charlie in zijn bed lag te slapen kwam Sarah naar me
toe en wou dat ik het hele verhaal vertelde vanaf die ene dag dat we elkaar
hebben leren kennen. Ik twijfelde, maar vond dat ze recht had op de waarheid. Ik
begon bij het begin. Onder de grond in ons dorpje zat er heel erg veel olie en daarvoor
wilden de mannen onze mensen daar weg.
De hele stam werd uitgemoord, maar mijn zus Nkiruka en ik konden ontsnappen.
De mannen wisten dit en kwamen achter ons aan. We verstopten ons aan de rand
van het bos dicht bij het strand. Dat is de plaats waar we jullie (Sarah en
Andrew) zagen lopen. We zagen de bewaker naar jullie toelopen om jullie te
waarschuwen dat het niet veilig was op straat en gelijk had hij. De honden en
de mannen kwamen dichter en dichter. Mijn zus en ik besloten om naar jullie
toe te lopen en om hulp te vragen maar de bewaker stuurde ons weg. Uiteindelijk
kwamen de mannen aan met de honden. De leider van de mannen had een wonde
in zijn nek, hij zou er bijna aan sterven, dat zag je. Sarah en Andrew waren
heel erg bang en vroegen wat ze wilden. Ze wouden de meisjes. Sarah weigerde,
en hierdoor schoot één van de mannen hun bewaker dood. Andrew was heel erg bang
en gaf zijn portefeuille, de leider nam al het geld en gooide de portefeuille
weg. Maar dit was nog lang niet genoeg, de leider wou de meisjes. Andrew vroeg
wat hij nog meer kon doen en de leider stak zijn middelvinger op naar meneer
ORourke en zei, ik citeer: Deze vinger steken jullie, blanken, al mijn hele
leven naar me op. Vandaag kun je hem voor altijd aan mij geven. Snij je
middelvinger af en geef hem aan mij dan mag je de meisjes hebben. Andrew
twijfelde, hij stond op het punt zijn vinger af te snijden maar deed het uiteindelijk
toch niet. Sarah nam direct het mes over en zonder nadenken sneed ze haar eigen
vinger af. Ze riep van de pijn, maar de mannen namen de twee meisjes alsnog mee.
De leider zei tegen Sarah dat zij hierdoor de prijs had betaald om één van de
meisjes te laten leven (ik) . Maar aangezien haar man dit niet deed ging er
toch iemand sterven. De mannen namen de twee meisjes mee het bos in.
Door de vermoeidheid van de begrafenis en van het stappen was ik in slaap
gevallen. Het hele verhaal had ik dus nog niet helemaal kunnen vertellen aan Sarah.
|