Hallo, ik ben een vluchteling. Ik leefde twee jaren in een detentiecentrum en ze hebben me eindelijk vrijgelaten, samen met drie andere meisjes. Oh ja, voor ik het vergeet, mijn naam is Kleine Bij, althans iedereen noemt mij zo. De drie andere meisjes waren Yevette, het meisje met de gele sari en het meisje zonder naam met de vele documenten. Ik ga jullie over mijn leven vertellen, dit gebeurde de dag dat ik vrijgelaten werd. We stonden in de rij te wachten om een persoon op te bellen die ons zou kunnen oppikken maar natuurlijk hadden we niemand en moesten we een taxi bellen. Ik had de taxi gebeld want de rest kon niet lezen. Ze wilden ons eerst niet komen ophalen maar ik verzon dat we hier moesten schoonmaken. De taxi was er, de bestuurder was een vreemde man. Ik had blijkbaar iets fout gezegd, want de bestuurder reed weg en liet ons daar alleen staan. Wat moesten we nu doen? We gingen samen op pad. We liepen langs velden, waar twee mannen aan het werk waren, ze zagen ons en kwamen onze richting uit. Ik was heel erg bang, ik beeldde me alweer in hoe ik mezelf iets zou kunnen aandoen indien bleek dat het handlangers waren van 'de mannen'. Na het stellen van enkele vragen  kregen we het voorstel om daar te verblijven, maar dat slechts voor een weekje.  Eerst vond ik dit geen goed idee maar stemde uiteindelijk in, na aandringen van Yevette. We kregen daar een slaapplaats en de vrouw van één van de mannen bracht ons eten. Er klopte echter iets niet, niemand van ons kreeg papieren. Maar we werden wel vrij gelaten. We zijn nu blijkbaar allemaal illegaal. De reden waarom we allemaal vrij zijn heeft Yevette mij verteld. Ze heeft namelijk haar lichaam opengesteld voor een man zodat we vrijgelaten zouden worden . Ook ikzelf en de anderen werden allemaal vrij gelaten waarschijnlijk omdat het niet zou opvallen. Eén iemand laten gaan zou verdacht lijken als het aan het licht kwam.
We waren allemaal wat aan het praten toen plots 'het meisje zonder naam' zei dat haar kind er was. We begrepen het niet zo goed maar ze zag een zonnestraal en dacht dat dit haar kind was, dus deden we alsof we het kind ook zagen. Toen de vrouw ons eten kwam brengen verdeelden we alles in 5 en gaven het kind het grootste deel want het kind moest nog groeien. Het was avond en we gingen allemaal slapen. Ik werd wakker van de ijzeren ketting van het dakraam die bewoog, ik deed mijn ogen open en zag een beweging van links naar rechts. Het was ‘het meisje zonder naam’, ze had zich verhangen. Ik schrok me te pletter en wist niet wat gedaan. Toen ik opstond zag ik een plas op de grond, ze had haar behoefte gedaan en ik vond dit heel erg vies. Ik wou Yevette wakker maken maar bedacht dat dit misschien geen goed plan was. Wat ik wel met zekerheid wist, ik moest hier weg. Door dit voorval zou de politie komen en zou alles slecht aflopen. Het deed me wel pijn dat ik Yevette moest achterlaten, ik ga haar echt missen.