Onder
het motto "blijf van mijn verhaal" las Lumi eerder op de avond een
artikel (van een psychotherapeute overigens, waar ze niet zo dol op is
sinds ze eens een paar lessen over Freud heeft meegemaakt) dat er
eigenlijk op neerkwam hoe onontvankelijk mensen voor elkaar (kunnen) zijn; dat ze eigenlijk niet echt naar elkaar luisteren.
Het ging erover dat wanneer je iets meegemaakt hebt en er met iemand
over praat, de richting van het gesprek geredirigeerd wordt naar de
belevingswereld en de problemen van die ander.
Lumi's eerste gevoel was er een van onherkenbaarheid, maar wat later
begon ze erop te letten in gesprekken en ze moest toch vaststellen dat
het artikel niet gewoon uit de lucht kwam vallen. Toch blijft de
twijfel rondwaren in haar gedachten. Valt (min of meer) naast elkaar
praten ook onder die noemer? Speelt de invloed van Asperger-syndroom
hier een rol en is dit misschien tot op zekere hoogte een kenmerk van
Asperger? Vragen waar ze zo voorlopig geen antwroord op klaar heeft.
Maar uiteindelijk is het wel een vrij verontrustend onderwerp. Ze zal
er de volgende dagen zeker trachten op te letten.
