Een waterval van gedachten in je hoofd die je probeert om te zetten in woorden. Vaak onvertaalbare gevoelens beschrijven. Woorden als strelingen van de ziel. Hoeveel kracht kan er in een woord zitten. Hoeveel emoties kan een woord losmaken?
Wat zijn we toch afhankelijk van onze auto. Vanmorgen heel hectisch, brooddoosjes vullen, kids klaar maken en mezelf niet te vergeten, eten en dan jasjes aan en de auto in. Klaar om naar de opvang te gaan. Sleutel in contact, draaibeweging en ... niks, hij doet het niet. Is recent al paar keer in de garage geweest, en nu dit weer pffff. Hopelijk is het gewoon dat de binnenverlichting hele nacht aan geweest is. Pechverhelping gebeld en werkcollega's verwittigd. Te laat op het werk dus. Als ik er uberhaupt nog geraak vandaag.
Een traan biggelt langs mijn wang het volgt het spoor van de voorgaande tranen. Weemoedig gevoel door herinnering aan lang vervlogen tijden Herinneringen vervagen vaak is het moeilijk zijn gezicht voor ogen te halen alleen het gevoel verbonden aan de mijmering geeft warmte gevoel van herkenning, gevoel van gemis nooit meer zijn stem horen, zijn lach, zijn gefluit zijn stille en plagende aanwezigheid, weg voorgoed mijn kinderen heeft hij niet gekend gemis voor hun gemis voor hem hij zou stapel geweest zijn op die twee en andersom het mocht niet zijn
Ik ervaar het leven als een rivier, diep en eindeloos kronkelend, hier en daar een watervalletje. Je weet niet wat er na de volgende bocht komt, maar er is geen ontkomen aan, je moet er door. Er zijn periodes dat je rustig verder kabbelt maar ook periodes van wild stromen, ongecontroleerd, onbeheersbaar. Vaak wil je gewoon naar de oever en vaste grond onder je voelen, maar dan ervaar je niks meer, voel je niet meer. Laat je meegaan met de stroom. Het brengt je waar je moet zijn. Het laat je voelen wat je moet voelen. Je groeit, je leeft.
Utopia is geboren samen met dit blog. Ik ben 41 jaar en woon in Limburg. Ik ben mama, vrouw en een zieltje op zoek naar zichzelf, niet noodzakelijk in die volgorde.
