Tegen wie kan ik het anders zeggen dan tegen deze blog, waarvan er 13 in een dozijn zitten? En toch... Ik wil gewoon mijn ei kwijt, maar ook ervaringen uitwisselen of raad krijgen van gelijkgestemden....Ik weet niet wat ik wil...Wil ik het wel? En waarom? Ik ben in een zeer moeilijke situatie terecht gekomen. Even een samenvatting om te schetsen wat er vooraf ging aan deze complexe situatie. Ik ben een jonge vrouw van vooraan in de 30, ben getrouwd en heb één dochtertje. Mijn man en ik kennen elkaar bijna 14 jaar en zijn bijna 5 jaar getrouwd. Onze relatie/huwelijk kende veel ups en dows. En de laatste jaren was ik een deel van mezelf verloren...mijn creativiteit en levenslust werden niet echt gewaardeerd door mijn man. Omdat zijn beeld van de ideale vrouw net iets anders was dan ik zelf ben, en ik hem niet ongelukkig wou maken, vervulde ik mijn taak als moeder/huishoudster/opvoedster/echtgenote iets te plichtsbewust en liet ik het zelf toe dat ik afstompte en in een put vol zelfbeklag, pijn en gevoelloosheid terechtkwam. Zo gevoelloos zelfs, dat ik er genoegen mee nam en er zelfs mee begon te leren leven. Een muurtje werd rond mij opgetrokken,waarachter ik mij rustig voelde. En mijn dochter was het fundament. We hadden zo ons eigen leventje waarvan zij gelukkig niets merkte maar ik genoot. Ergens in mij schuilde een diep verlangen...Je kan het vergelijken met een kinderwens, de drang naar het uiten van fantasie, of het willen ontdekken van een nieuw land. Ik voelde het verlangen diep in mij branden, maar kon toen nog niet omschrijven naar wat ik juist verlangde.
Sinds 2 maanden weet ik dat er een groter verlangen in mij schuilde dan ik had durven denken. Ik werd door een vriendin/klasgenote van de opleiding toneel die ik volg, uitgenodigd op haar trouwfeest. Zoals altijd en eigen aan mij, kwam ik net te laat op het feest aan. Hierdoor zaten mijn medeklasgenoten gezellig naast mekaar en moest ik genoegen nemen met een plaats naast mensen die ik niet kende. En één stoel naast me was vrij. Daar hou ik niet van. Ik heb graag mensen dicht bij me. Plots stond de fotograaf van de bruid naast de tafel, stelde zichzelf voor en deelde mee dat de vrije stoel voor hem bestemd was. Een rare gedachte, mij totaal vreemd, overviel me met de letterlijke woorden; "Dit komt goed!" Geschrokken van mezelf stelde ik me voor en liet gretig het aura van de man dichter komen. Dit had ik werkelijk nog nooit meegemaakt! Ik ben wel een heel open persoon, maar ik dacht altijd dat ik mijn emotionele grens qua aantrekking tot andere mannen goed kon bewaren. En tot op die dag is me dat ook steeds gelukt. We praatte wat over oppervlakkige dingen, maar onze gesprekken werden minder oppervlakkig naarmate de tijd vorderde. We kwamen tot de vaststelling dat we samen op school hadden gezeten en we toen al bescheiden, of eerder onbescheiden oogcontacten uitwisselden. Hij maakte die avond wat plagerige/flirterige opmerkingen en ik wees hem vriendelijk af, terwijl mijn hart een andere taal sprak. Uiteindelijk wisselden we onze e-mail adresgegevens uit. Ik bleef als allerlaatste op het trouwfeest met een vriendin, in de hoop dat de man samen met mij naar buiten zou gaan en we een persoonlijk gesprek konden voeren. Maar mijn vriendin was zo lief om mee te wandelen naar de wagen en het afscheid tussen de man en mij beperkte zich tot "slaapwel!". Ik hunkerde naar zijn stevige armen rond mij. En vraag me niet waarom, want in de 13 jaar die ik samen ben met mijn man, heb ik dit nog nooit gevoeld. Zelfs niet naar mooie mannen die hun interesse duidelijk uitten en mij overstelpte met complimentjes. Ik was erg geschrokken van mezelf en ging met een opgewonden en toch rustig gevoel slapen. Ik kon immers verlangen naar iemand, zonder me schuldig te voelen dat ik over een grens was gegaan.
