Je zou het niet denken, maar er zijn eigenlijk enorm veel cultuurverschillen tussen België en Tsjechië. Er zijn oppervlakkige cultuurverschillen, zoals eten of manier van omgang met elkaar, en er zijn ook veel dieper verschillen, zoals waarden en normen. De oppervlakkige verschillen zijn die die je eerst merkt en er zijn enorm veel: ze eten hier weinig aardappelen of frieten maar wel dumplings en vlees, ze zijn veel afstandelijker dan Belgen en lijken wel heel onvriendelijk bij de eerste ontmoeting. Ze zijn natuurlijk niet echt onvriendelijk, als je ze beter kent en ze zijn comfortabel bij je, zijn ze uiteraard enorm vriendelijk en open. Ze dragen nooit schoenen binnen, behalve op openbare plekken. Op het school, in het huis, in het huis van een ander en op veel andere plekken wordt er van schoenen naar sandalen gewisseld. De bedoeling hiervan is ervoor te zorgen dat het huis en school minder vuil worden.
De cultuurverschillen die dieper gaan, merk je pas na een tijdje in het land. Tsjechische mensen zijn veel meer etnocentrisch dan Belgen en kunnen daardoor soms wel erg racistisch lijken. Het is natuurlijk zo dat sommige Tsjechen racistisch zijn, maar bij de meeste is een beetje racistisch denken gewoon de norm. De sociale stand is ook wat anders dan in België - er is erg veel respect voor mensen die ouder of meer belangrijk zijn. De relatie tussen een leerkracht en een leerling bijvoorbeeld is veel afstandelijker dan die tussen leerkrachten en leerlingen in België; als een leerkracht de klas binnenkomt staat iedereen recht om respect te tonen. Het band tussen de familie leden is ook vaak sterker dan die tussen familieleden in België, en families brengen in vergelijking veel meer tijd om met elkaar, zoals samen activiteiten doen om samen op uitstappen gaan. De band tussen klasgenoten is ook veel sterker dan in de meeste scholen in België, want de klassen blijven hetzelfde door heel de middelbare school. Er is bijna nooit een verandering en daardoor kunnen de leerlingen een erg goed band met elkaar ontwikkelen. Het is ook zo dat de meeste jongeren in Tsjechië minder belang heten aan hun studies dan jongeren in België en het komt daar meer voor dat er niet echt zo veel interesse is in verder studeren.
Met feestdagen is het ook anders. Halloween vieren ze niet echt, alleen maar sommige mensen in grote steden die veel invloed hebben van de hype erover uit andere landen zoals Amerika. Ze vieren een versie van Sinterklaas waarbij er een combinatie bestaat uit Halloween en Sinterklaas waarbij dat kindjes zich verkleden zoals oftewel een duivel of een engel en gaan ze bij huize gaan aankloppen en vragen voor snoepjes. Er is ook een volwassen persoon die zich verkleed als de Sint die de engels snoepjes geeft en de duivels kolen geeft. Er worden ook 'name days' gevierd; elke dag is van een verschillende heilige of belangrijke persoon, en als je een naam deelt met die heilige/belangrijk persoon is het jouw 'name day'. Het is een traditie om een oneven aantal bloemen te geven op 'name days' of verjaardagen want een even nummer bloemen worden gegeven bij een begrafenis. Het is dus zo dat er enorm veel cultuurverschillen zijn, ondanks het feit dat Tsjechië eigenlijk niet zo ver is van België en op het eerste zicht wel heel gelijkaardig lijkt.
Het was op mijn tweede dag in Tsjechië toen ik mijn gastfamilie ontmoet heb. We hadden de hele voormiddag moeten staan wachten op onze families en de andere uitwisselingsstudenten en ik waren enorm zenuwachtig. In gespannen stilte stonden we buiten te wachten terwijl een grote groep gastfamilies op ons afkwam. Toen heb ik het eerste zicht gekregen van mijn gastmoeder en vlak daarna van mijn gastvader. In het begin wist ik niet wat ik moest zeggen, zo nerveus dat ik was! Maar het bleek dan dat ik helemaal niet zo zenuwachtig had moeten zijn; mijn gastouders hebben er direct in geslaagd om mij gerust te stellen, al waren mijn gastbroer en -zus nog altijd heel verlegen.
Mijn gastfamilie is opgesteld uit vier componenten: mijn gastmoeder Stepanka, mijn gastvader Jan, mijn gastzus Tereza en mijn gastbroer Jakub. In Tsjechië gebruiken ze vaker afgekorte namen in plaats van de echte naam, dus noem ik mijn gastvader Honza, mijn gastzus Terka en mijn gast broer Kuba. Mijn gastouders zijn enorm vriendelijk en al vanaf het eerste avond doen ze er alles aan dat ik mij een deel van het familie zou voelen; ze delen verhaaltjes en anekdotes, tonen foto's van verschillende familie uitstappen en koken allerlei typisch Tsjechisch eten voor me. Ze weten perfect wat dat ze met mij moeten doen, aangezien ze al acht andere uitwisselingsstudenten hebben gehad. Ervaring hebben ze zeker en dat helpt echt als ik een probleem heb.
Mijn gastzus Terka is viertien jaar oud en is heel stil en ook redelijk verlegen, dus het heeft een tijdje geduurd voor dat ze helemaal comfortabel was met mij. Maar, nu dat ze wel comfortabel is als ik erbij ben, praten we heel vaak over allerlei zaken van school tot politici. Mijn gastfamilie zijn ook allemaal heel intelligent.
Mijn gastbroer Kuba is een extravert van negen jaar, wat betekent dat hij altijd wel iets wil zeggen of doen en ook dat hij heel actief is - hij loopt altijd rond, of is ergens in het huis aan het roepen, of iets van die aard. In het begin was hij enorm verlegen en heeft hij zich verstopt achter zijn vader, wat ik wel heel grappig vond. Maar, zoals bij mijn gastzus, is hij nu veel meer comfortabel met mij en duurt hij wel eens praten met mij, al is hij verlegen om in het engels te praten.
Thuis is het altijd druk. Iedereen doet altijd zijn eigen ding. Vaak is het zo dat we allemaal op heel verschillende momenten thuis zijn, behalve in de avond. Dan zijn we allemaal thuis en zitten we normaal gezien eventjes samen voor het eten. Het is wel zo dat mijn gastmoeder soms bijlessen in engels moet geven s'avonds, maar anders zitten we dan wel even samen.
Mijn gastfamilie en ik passen perfect bij elkaar en raken we snel aan elkaar gehecht. Ze zorgen er altijd voor dat ik van alles geniet en dat ik zo veel mogelijk van hun cultuur beleef. Het is echt geweldig!
Zoals jullie waarschijnlijk kunnen geloven, was ik enorm nerveus toen ik op 28 augustus om vijf uur s'ochtends wakker werd. Ik had maar vier uren slaap gekregen, maar was nooit zo wakker geweest. Eten werd onmogelijk gemaakt door de vlinders in mijn buik en ik kon geen moment van het rit naar de luchthaven stil zitten. Ik stond aan het begin van de grootste avontuur van mijn leven!
Wanneer we aankwamen in de luchthaven begon de tijd voor mij heel snel vooruit te lopen; voor dat ik het wist was ik mijn bagage aan het inchecken en afscheid aan het nemen van mijn familie. Na veel knuffels was ik onderweg naar mijn vliegtuig. Het was de eerste keer dat ik op een vliegtuig zat en wist ik dus helemaal niet wat ik moest verwachten; bij het opstijgen was ik zoals in kindje in een snoepwinkel!
Bij het aankomst in Praag werden we direct opgevangen door AFS-vrijwilligers. De studenten van Amerika, Duitsland, Nieuw-Zeeland en Costa Rica waren al voor ons aangekomen, dus hebben we de tijd dat we moesten wachten op de rest met hen doorgebracht. Na ongeveer drie uren was iedereen aangekomen: de Italianse en Thaise studenten (hier waren er enorm veel van), iedereen uit Zuid-Amerika (Venezuela, Paraguy, Mexico, Argentinië en Brazilië), veel studenten uit Azië (China, Japan, Hong Kong en Indonesië) en alle studenten uit Europa (Spanje, Rusland, Bosnië en Turkije). We zijn dan direct afgevoerd naar een kamp in het midden van een bos, die op een uur afstand ligt van Praag. Het kamp was opgesteld uit een groot huis en veel kleine hutten die samen op een heuvel stonden. Naast het grote huis was er een grote rivier en een bos waarin we mochten rond lopen - het is een van de mooiste plekken waar ik ooit geweest ben. Op de bus heb ik direct veel nieuwe vrienden gemaakt, en op het kamp zelf nog meer. Het kamp was eigenlijk gewoon een dag en half workshops doen rond verschillende thema's die belangrijk zijn bij een uitwisseling en de mengeling van culturen was echt fantastisch!
Het was op mijn tweede dag in Tsjechië toen ik mijn gastfamilie ontmoet heb. We hadden de hele voormiddag moeten staan wachten op onze families en de andere uitwisselingsstudenten en ik waren enorm zenuwachtig. In gespannen stilte stonden we buiten te wachten terwijl een grote groep gastfamilies op ons afkwam. Toen heb ik het eerste zicht gekregen van mijn gastmoeder en vlak daarna van mijn gastvader. In het begin wist ik niet wat ik moest zeggen, zo nerveus dat ik was! Maar het bleek dan dat ik helemaal niet zo zenuwachtig had moeten zijn; mijn gastouders hebben er direct in geslaagd om mij gerust te stellen, al waren mijn gastbroer en -zus nog altijd heel verlegen.
Zoals jullie waarschijnlijk kunnen geloven, was ik enorm nerveus toen ik op 28 augustus om vijf uur s'ochtends wakker werd. Ik had maar vier uren slaap gekregen, maar was nooit zo wakker geweest. Eten werd onmogelijk gemaakt door de vlinders in mijn buik en ik kon geen moment van het rit naar de luchthaven stil zitten. Ik stond aan het begin van de grootste avontuur van mijn leven!
