Met de desastreuze heenmatch (1-12 nederlaag) goed in het geheugen geprent, was onze ploeg gebeten op sportieve revanche. Iedereen was supergeconcentreerd en enorm gemotiveerd om deze schier onmogelijke opdracht tot een goed einde te brengen.

Om dit te schetsen: je moet eens een zevenjarige knaap gaan zoeken die uit eigen beweging zegt op een avond voor de wedstrijd: mama, het is 19u45, ik ga slapen want morgen moet ik voetballen...In onze ploeg eerder de regel dan de uitzondering, wat een luxe voor de trainer...

Vanaf het eerste fluitsignaal ontwikkelde Zedelgem een enorme powerplay. Iedereen, werkelijk iedereen speelde op het toppunt van zijn kunnen. Namen noemen is niet mijn gewoonte, maar wat keeper Ward gedurende de eerste helft allemaal uit zijn doel ranselde, was werkelijk subliem. Zedelgem kon wel enkele van zijn doelkansen afwerken en zo leidde Excelsior bij de rust met 0-3.

De geprikkelde thuiploeg stelde aan de rust tactisch bij en de rollen werden omgekeerd. Blauwwit geraakte nog maar moeilijk uit de omknelling. Tielt kwam terug tot 2-3. De match leek te keren in het voordeel van de thuisploeg, tot een vrije trap via de thuisgoalie in doel verdween (2-4). Dat was een harde dobber voor de thuisploeg, waarvan het niet meer zou herstellen.

De thuisploeg leed zijn eerste nederlaag van het seizoen, bij sommige kinderen vloeiden er traantjes. Bij Zedelgem was de ontlading enorm groot en de meegereisde fans konden hun vreugde niet op.

Speelden vandaag voor Excelsior Zedelgem: Ward Maréchal, Louis Rommel, Andres Rommel, Bram Delobelle, Pieter Lambrecht, Kenji De Ruwe en Kjetil Verheyen.

Scoorden vandaag voor Excelsior Zedelgem: Andres Rommel (2), Pieter Lambrecht en Kenji De Ruwe.

Volgende week wacht alweer een zware dobber tegen Blankenberge, de enige ploeg naast Tielt die ons in de heenronde wist te verslaan (4-3).

Leve Excelsior en een grote proficiat aan de hele ploeg!