Na onze nederlaag van vorige week was het aan ons om te herpakken.
Met de trip naar het geplaagde Olympic Charleroi was dat zeker geen sinecure.
Over de eerste helft kunnen we kort zijn want er was geen beleving en veel te weinig inzet om ook maar iets goeds op de mat te brengen.
Klagen over het veld en zwaaien met de armen van het gaat niet was de rode draad in onze eerste helft.
Dat het veld inderdaad allesbehalve was (om het nog mooi te zeggen) is correct maar op dat zelfde veld stond ook een thuisploeg die zich daar niets van aantrok en wel gretig was. Hoe je het draait of keert: inzet heeft niets met de tegenstander te maken maar enkel met jezelf. Het was ook niet verwonderlijk dat we met 1-0 achterstand de kleedkamer introkken.
Na een hartig woordje tijdens de rust was het hopen op een betere tweede helft.
Slechter kon deze echter niet beginnen want na een minuut kwam de thuisploeg via een vrije trap op 2-0.
De boodschap was toch aangekomen want we speelden nu wel met inzet en de doggen (bijnaam Olympic) werden nu voor hun goal geplakt.
Het duurde dan ook niet lang vooraleer we de aansluitingstreffer wisten te scoren.
Emile stuurde Denzel het straatje in en die werkte kalm af. Meteen ook het sein om nog wat meer te duwen en de tegenstander volledig vast te zetten.
Scoren zat er echter nog niet meteen in want daarvoor stond het vizier van velen niet op scherp.
Toch kwam de verdiende gelijkmaker er 10' voor tijd. Na een deviatie van Emile trapte Engelbert vanuit een scherpe hoek staalhard binnen.
Pas na de gelijke stand kwam Charleroi nog eens de neus aan het venster steken en een vrije trap werd ons bijna opnieuw fataal.
Toch zat het venijn van de wedstrijd nog in de staart want in de allerlaatste minuut wisten we nog via een frommel owngoal de overwinning uit de brand te slepen.
De eerlijkheid biedt wel gezegd dat de scheidrechter die misschien ook kon afkeuren door een voorafgaande fout.
Maar da's voetbal... Vorige week kregen we punten te weinig en deze week was het andersom.
