|
De laatste vrijdag van het schooljaar was traditioneel
het hoogtepunt voor de laatstejaars leerlingen van het college. Morgen was het
weer zover, dan werd het galabal georganiseerd. Het stond symbool voor het
einde van een lange saaie leerperiode en het begin van het echt volwassen
leven. Sommige leerlingen gingen nu werken, anderen kozen ervoor om nog een
vervolg te breien aan hun studies. Om die reden ging het er op zo een galabal
dan ook altijd zeer losbandig aan toe en vloeiden menig liter alcohol door hun
opengesperde muilen. Het hoogtepunt had men ongetwijfeld in 1978, zes jaar
geleden, meegemaakt. Vier kameraden zetten het op een zuipen. Niet alleen water
en koffie, maar vooral bier, heel veel bier. In hun vrijheidsstrijd sleepten ze
de eeuwige nerd Franske mee naar een ongekend hoog alcoholpromille. Franske
stond in het college, zowel bij leerlingen als leraars, bekend als een dikke
loser. Geen gewone loser, maar een echte dikke loser. Franske presteerde het om
zich nog steeds door zijn oma te laten afzetten aan de schoolpoort. Dat ging
natuurlijk gepaard met het nodige gezoen en geknuffel. Dat was één. Twee. Het
laagste cijfer dat ooit op Franske zijn puntenkaart had gestaan was, zo deed
het gerucht de ronde, 88 procent. En dan drie. Zijn kleren. Inderdaad, zijn
kleren. Droeg Franske in de winter shorts of waren het te korte broeken?
Niemand die het wist. En dan die T-shirts, die kleuren, fel rood of fel groen.
Het gebeurde regelmatig dat autos stopten omdat ze dachten dat het rood licht
was. Maar goed, Franske was dus zo zat als iets. Om erger te voorkomen werd hij
door lange Jaak, de leraar Biologie, naar huis gestuurd. Om 21,32u zat Franske
al terug op zijn fiets. Het is te zeggen, half liggend en met zijn blote been
over de grond slepend, bewoog hij zich voort richting oma. Hij was ongeveer
anderhalf uur op het bal geweest. Ondertussen was het al bijna middernacht en
Franske was bijna thuis toen opeens zijn linkeroor geweldig hard begon te
trillen. Zijn ogen openden zich en een fel geel licht verblindde hem. Heel even
maar. Toen was alles zwart, gitzwart. Franske was dood. Hij was gevallen over
de spoorweg en daarbij ook nog eens in slaap gesukkeld. Zijn lichaam was in
tweeën gescheurd door een aanstormende goederentrein. De identificatie van zijn
lichaam had verrassend weinig moeite gekost. Hoewel zijn bovenlichaam deed
denken aan een doorsnee maaginhoud, werden zijn benen direct herkend aan zijn
broeklengte. Sindsdien pleitten de ouders voor een alcoholverbod tijdens het
jaarlijkse galabal. Dit werd door het organiserende studentencomité natuurlijk
jaar na jaar verworpen. Zo ook die bewuste vrijdagavond in juni. Het bal was al
enkele uren bezig. Het zag er dit jaar nogal gewoon uit. De feestzaal van het
college was sober ingericht. De interieurstukken bestonden slechts uit een
DJ-set en een gigantische toog.
De vloer was intussen omgetoverd tot een vijver van bier
en allerhande ongezonde mengsels. Flor was geen modelstudent. Hij was vijf jaar
op rij met de hakken over de sloot geraakt, maar in het zesde jaar hadden zijn
leraars die sloot in het geniep wat breder gemaakt. Resultaat: dit was Flors
tweede galabal op rij. Wiskunde, Frans, turnen, het kon hem allemaal niets
schelen. Het enige waardoor hij geboeid was,
waren wapens. Terwijl al zijn medestudenten probleemloos de maaltafels
opzegden, zo ratelde hij vlotjes alle types semi-automatische wapens af. Zijn
ouders konden niets aanvangen met hem. Echt niets, nul. Zo is hij ook aan zijn
bijnaam gekomen, de Nul. Op het vierde middelbaar was zijn vader hem eens komen
afhalen op school. Flor stond nog wat met zijn vrienden te babbelen buiten de
schoolpoort totdat zijn vader dit zodanig moe werd dat hij riep: Hey Nul, hier
komen, nu! En zo wist iedereen het. De Nul was ondertussen ook al ferm
aangeschoten. Zijn coördinatievermogen, dat nooit veel had voorgesteld, was
door de overvloedige alcoholinname helemaal verdwenen. Regelmatig moest hij
door zijn medestudenten recht geholpen worden. Maar hij was nog bij volle
bewustzijn. Het verhaal van wijlen Franske indachtig, vergreep hij zich een vol
uur aan de cola en Royco Minute Soup. Ondertussen had hij tijd genoeg gehad om
eens goed rond te kijken. Hij had haar lang in de gaten gehouden met die
typische blik van een wapenfreak. Soms twijfelde hij, had ze hem gezien, of
toch niet. Hij dacht van wel, maar ja, hij dacht ook zo veel. Mettertijd had
hij terug de volledige beschikking over zijn evenwicht en coördinatie herwonnen
en hij zei bij zichzelf: lets go Flor! De Nul wandelde met grote stoere
stappen op zijn prooi af. Hij had pas nieuwe schoenen gekocht, zwarte gympies.
Door de luide muziek kon je het ergerlijke gefiep niet horen, maar goed ook.
Hij kwam steeds dichterbij. Ze had een donkerpaarse baljurk aangetrokken. Je
kon het niet met zekerheid zeggen of de jurk nu van haar grootmoeder of haar
overgrootmoeder geweest was. Wat maakt het uit, ze stond er beeldig mee.
Slechts twee meter was Flor nog van haar verwijderd. Ai, de openingszin, die
was hij vergeten! Hoe kon hij nu zoiets vergeten. Maar nu was het al te laat,
zij had hem zien aankomen. Zijn hersens hadden zelden zo snel gewerkt als toen.
Binnen de twee seconden had hij een besluit moeten nemen. Heeeey, hoe is t?
(wordt vervolgd)
27-09-2006 om 14:39
geschreven door auteur 
|
