Het was eindelijk zo ver. Hoofddoel van dit seizoen, mijn eerste 1/2 triatlon afwerken. Ironmanwedstrijden spreken toch altijd tot de verbeelding. Dennis en ik hadden voor deze wedstrijd gekozen omdat het qua afstand nog te overbruggen viel met de auto. De positieve commentaren over het mooie fietsparcours en de wedstrijd in het algemeen hielpen ook bij onze keuze. De dag voor de wedstrijd kwamen we omstreeks 16u aan ons hotel. Beter konden we niet zitten. 500m van de aankomst en wisselzone! Even gaan aanmelden en met gekleurde zakken, nummer en dergelijke terug naar het hotel om alles in gereedheid te brengen.
Ik vond het toch niet slecht dat we met 2 waren. Je kan toch even overleggen van hoe en wat! Uurtje later konden we onze fiets inchecken. Even naar onze plaatsje zoeken in de wisselzone, blauwe en rode zak weghangen en even visualiseren hoe de wissel in zijn werk gaat gaan. Waar loop ik binnen, welk rek hangt mijn zak, welke tent loop ik in en waar staat mijn fiets. Net hetzelfde in de andere richting voor wissel 2.
Nadien was het in ene keer naar het buffet voor wat paste, lasagne en gebak. Een heel aparte sfeer moet ik zeggen. De spanning van de wedstrijd, de 1600 atleten die elk hun doel hebben voor de dag nadien. Super gevoel en sfeer!
Veel kan je nadien niet meer doen. Rusten, eten, drinken en wachten tot het zo ver is.
Mijn nachtrust was niet de beste die ik al ooit gehad heb. Je zit met je hoofd al bij de wedstrijd en mijn kamergenoot vond niet echt zijn draai in zijn bed
De wedstrijd startte om 13u voor de profs. Mijn age-group ging 45 minuten later van start. Dennis 10 minuten vroeger. Elkaar zien, zou maar pas kunnen tijdens het lopen.
Ondertussen was ik ook Yves tegen gekomen. Die zat iets verderop in een hotel en toevallig liepen we elkaar tegen het lijf op weg naar de wisselzone. Hij had al bijna 10 1/2triatlonwedstrijden achter de rug en mikte naar een eindtijd van 4u40. Met zijn fiets kwaliteiten zat dit er zeker in. Hij startte samen met mij!
De wedstrijd...
Ik had me voorgenomen om gedurende het zwemmen constant een goed gevoel te houden, of toch te proberen. Ik startte helemaal links en hoopte zo wat uit de massa en het gewring te kunnen blijven. De eerste 200-300m waren nog druk maar nadien kon je vrij comfortabel zwemmen. Ik had een goed ritme te pakken en tot aan de eerste boei verliep alles vlot. Daar hield ik even halt om mijn bril proper te maken. Op de terugweg ondervond ik geen problemen. Had niet echt het gevoel dat ik een toptijd ging neerzetten maar ik hield 38min toch als doel. De laatste 200 meter was ik al meer bezig met ... ben ik er bijna, is het nog ver, telkens opkijken... Terwijl ik eigenlijk gewoon in mijn ritme moest blijven. Ik zal wel zien wanneer ik er ben.
Tot mijn eigen verbazing zag ik, na het afzetten van mijn aangedampte bril, 33min op mijn horloge... Dit had ik echt niet verwacht. Aan de zwemtijden van andere atleten te zien was de vraag of dit wel 1900m was. Nog nooit heb ik zo snel gezwommen. Soit, het gaf me wel een boost en die kan ik tijdens het fietsen wel gebruiken. Wissel ging goed, fiets nemen en weg... Ik zat niet direct in een goed ritme en voelde ook voortdurend een kramp in mijn kuit om de hoek loeren. Die is er uiteindelijk ook doorgekomen rond km 10 in het fietsen. Heb toen even de pedalen stil moeten houden om te stretchen op de fiets.
Vanaf 40km begon het klimwerk. Ik had buiten wat krachttraining op de rollen amper een molshoop over gereden dus voor mij was dit vrij nieuw en dus even bang afwachten. Dennis had me gezegd om zo lang mogelijk op de grote te rijden. Na 5 meter moet ik al naar de kleine en dacht bij mezelf... dat is straks wel het eerst dat ik ga vragen... hoelang heb jij groot gereden.
Eerste echte beklimming ging me goed af. Ik werd voorbijgereden, dat wel, maar ik voelde me niet helemaal ontploffen en raakte op mijn eigen tempo boven. Tot op 15km van de van de wisselzone was het constant op en neer. Met nog 1 echte klim die nog vrij vroeg in het parcours viel.
Hoe verder in het fietsen hoe beter ik me voelde en mijn 2de gedeelte was sneller en begon zo waar andere deelnemers voorbij te steken. Na 2u46 op de fiets reed ik T2 binnen en bij het afstappen voelde de benen nog goed aan.
Het lopen dan... het was een klein aanloopstuk tot aan het eigenlijke parcours. Dat stuk had ik net nodig om in mijn ritme te komen. Daarna ben ik vrij constant kunnen blijven lopen en heb het eigenlijk nooit echt moeilijk gehad. Tijdens het lopen kom je elkaar voortdurend tegen. Zo zag ik dat Dennis er al een ronde op had zitten en Yves 3/4 ronde voorliep. Dennis ben ik nog voorbij gelopen, hij had het zijn laatste ronde wat moeilijker maar finishte na een 4u50. Zeer sterk!!! Je begint toch altijd te rekenen tijdens het lopen en je schat je eindtijd in. Aan dit tempo ging ik onder 5uur duiken maar dan mocht ik niet verzwakken. Ben goed mijn gellekes blijven nemen en heb voldoende gedronken. 200m voor de aankomst wist ik dat het ging lukken. Dennis was blijven wachten ondanks dat hij wel heel dringend een sanitaire stop moest houden.
De laatste 100m waren super. Tussen het volk naar de finish en daar 4u58 op de klok zien verschijnen. Super tevreden, beter dan ik had gedacht én met een heel goed gevoel!
Met een euforisch gevoel naar het buffet voor een portie pasta en daar zag ik Yves al zitten. Ondertussen al gedoucht en aan het eten. 4u44 was zijn eindtijd! Fietstijd... 2u25...
Een wedstrijd extra om mijn vertrouwen terug wat op te krikken. Mijn triatlonfiets was ondertussen geleverd en had er al een aantal lange training omzitten. Bikefitting laten doen en had een goed gevoel op de fiets.
1000 m zwemmen - 20.15... Niet echt super veel beter qua tijd maar wel met een goed gevoel. Bij de wissel had ik toch weer wat last van krampen. Voor de eerste keer was ik niet helemaal van de kaart toen ik op mijn fiets sprong. Ook al werd ik voorbijgestoken door heel wat deelnemers, ik zat zelf snel in een, voor mijn doen, goed tempo. 1u04 over iets meer dan 38 km. Het lopen zit goed... Ook nu weer een goed tempo kunnen aanhouden en dit tot het einde. 41.20 en een totaal tijd van 2.08.
Ik zag het terug wat minder somber in. Eerste keer dat ik eigenlijk wat heb kunnen genieten van de wedstrijd. Heel constant kunnen rijden en lopen. Ook na de wedstrijd voelde ik me zeker niet helemaal leeg.
3 weken tot aan Luxemburg. We zijn er klaar voor denk ik.
Eerste triatlonwedstrijd van het seizoen. Een hele winter goed kunnen trainen. Geen blessures, niet ziek geweest,... Ik dacht wel dat ik op schema zat voor ironman 70.3 Luxemburg, mijn hoofddoel deze zomer. Had heel wat uren op de fiets doorgebracht en toch 2-3 keer per week gaan zwemmen. Wat ik nog niet had gedaan was in open water trainen.
Ik had niet al te hoge verwachtingen voor deze wedstrijd. Mijn vorige 1/4 was niet echt een succes en ik moest ook een beetje realistisch blijven. Uitdoen met een goed gevoel tijdens de drie sporten was het doel. Al stond ik wel met vertrouwen aan de start.
Er waren nog geen echt warme dagen geweest dus de watertemperatuur bedroeg maar 16 graden. Dit voelde ik onmiddellijk aan mijn spieren bij het in het water gaan. Verkrampt gevoel en dit voorspelde niet veel goeds. Zoals me was gezegd had ik me ergens aan de buitenkant gezet. Hopend om iets meer ruimte te krijgen en het mezelf wat makkelijker te maken. Zwemmen ging niet zoals gehoopt. Nooit echt een gevoel dat ik ontspannen aan het zwemmen was, voor zo ver dat kan natuurlijk. Uit het water na 20.50! Niet echt veel beterschap tov vorig jaar.
Fiets op en opnieuw zo snel mogelijk met een groepje mee. Dit blijft mijn zwakste onderdeel. Al gauw kwamen ze me opnieuw voorbij gereden. Uiteindelijk me bij een groepje kunnen aansluiten en daar in gebleven tot aan de wisselzone. Moet toegeven dat ik daar niet te veel kopwerk heb verricht. Daar voeld ik me niet echt sterk genoeg voor en de kans dat ik er nadien zou afvliegen was dan te groot
De wissel ging vlot en al snel had ik het idee dat ik hier nog wat plaatsen kon goedmaken. Geen dipje, tempo kunnen aanhouden en met 42.30 best tevreden
Al maakte ik me toch wat zorgen over het zwemmen en het fietsen. In Luxemburg is alles dubbel zo lang en ik had nog maar 6 weken. Het vertrouwen was toch wat beschadigd.
Nooit meer had plaatst gemaakt voor... Dit kan beter... Qua tijd en gevoel... Daarom proberen we het nog eens.
Anders getraind... Eerst basis dan pas snelheid...
12 april 2015... Rotterdam marathon. Voornaamste doel was deze keer wel te kunnen genieten van de Coolsingel en stiekem beter te doen dan vorig jaar. Het plan was hetzelfde... Rustig beginnen en zoeken naar een comfortabel tempo. Tot aan de halve marathon liepen de tijden gelijk met die van vorig jaar. Tempo voelde goed aan. Maar dat was het jaar daarvoor ook. Het was nu enkel afwachten tot rond km 35 en kijken waar de man met de hamer zou staan. Km 35...36...37...38... Nog steeds niks, tempo bleef perfect hetzelfde en vermoeidheid bleef uit. 40 km ... Laatste keer wat drinken nemen en dan richting Coolsingel. Ongelofelijk wat voor een sfeer daar hangt! De laatste 100 m keek ik naar de klok aan de aankomst. Ik trok nog een spurtje en eindigde met een tijd van 3u15.04 en een goed gevoel.
Zeer tevreden keerde ik terug naar huis en onderweg nog even de wedstrijd overlopen en me afvragen... Kan dit nog beter, waar loop ik de volgende marathon.
Het nieuwe jaar was in aantocht en dus ook nieuwe doelen. Vanaf november ben ik beginnen trainen om het komende zomer beter te doen. Wat stond er op het programma...
Vanaf dan ben ik ook heel veel beginnen opzoeken, lezen en tips gaan vragen aan mensen die al langer en meer ervaring hadden met triatlon. Op die manier kon ik voor mezelf een planning maken van november tot eind juni.
Triatlon is geen goedkope sport heb ik ook gemerkt. Deze winter zou ik serieuze investeringen doen in materiaal. Tot dan had ik voornamelijk materiaal geleend of ergens iets goedkoop gekocht. Nu dat ik wist dat ik hier mee ging doorgaan mocht iets meer zijn. Tacx trainer, trisuit, zwembril, triatlonfiets, peddels, poolbuoy, zwemvliezen, drinkbussen, sportdrank, sportvoeding, drinksysteem voor op de fiets,...
Het triatlonseizoen zat erop dus er zat niets anders op dan de focus terug op het lopen te leggen . Samen met mijn collega Dieter namen we deel aan de halve marathon. De verwachtingen lagen hoog. Met de marathon van rotterdam in het achterhoofd en mijn triatlontrainingen mikte we op een tijd net onder 1u30.
We hadden afgesproken om zo lang mogelijk samen te lopen tot 1 van ons voelde dat hij het tempo niet meer kon volhouden. We zaten tot op 16km op schema maar toen kreeg ik het even moeilijk. Dat heeft een km geduurd en dan vond ik mijn tweede adem. Dieter was zo vriendelijk geweest om toch te blijven wachten en ik probeerde door te zetten. Even later ging het niet meer, ik moest vertragen. Op 18,5km gaf ik nog eens aan dat het niet meer ging en toen zette Dieter door. De laatste 2 km waren zwaar ondanks het vele volk aan de kant die iedereen vooruit schreeuwde.
1u32.29 was mijn eindtijd. Onder 1u30 zat er voor mij eigenlijk nooit in. Dat was iets te hoog gegrepen. Dieter finishte in 1u31 en nog wat. Als hij niet op me had gewacht had hij er zeker dichtbij geweest.
Het was de laatste grote wedstrijd van het jaar. Tijd voor een paar duveltjes.
We hadden besloten om maar ineens door te doen. 1/4 triatlon in Viersel. In de zomer wat tijd genomen om te trainen. Nu ja trainen... Achteraf bekeken was dit eigenlijk onvoldoende om een kwart op een deftige manier te doen.
Ik had me ondertussen een fiets gekocht met opzetstuurtje. Alles was goed om me te helpen bij het fietsen. De weersomstandigheden waren die dag niet ideaal. Veel wind en nu en dan een serieuze regenbui.
Bij de start had ik me wijselijk op de laatste rij gezet. Nog nooit had ik 1500m gezwommen, even afwachten wat dat ging geven. Iets meer dan 31 minuten. Voelde me, in vergelijking met in Antwerpen, een stuk beter toen ik uit het water kwam. De vreugde was helaas van korte duur. Bij het uittrekken van mijn wetsuit, kramp in mijn kuit. Ik kreeg ze eruit maar zodra ik probeerde om mijn schoenen aan te trekken had ik weer prijs. Uiteindelijk lukte het toch en was ik vertrokken voor 40 km fietsen. Onmiddellijk "zoals nen echte" liggend op mijn stuurtje. Iets dat ik toch 2 km kon volhouden voor ik me voor de eerste keer terug recht zetten. Mijn houding was alles behalve goed en ik had hier ook weer onvoldoende voor getraind. Fietsen werd een calvarietocht. Veel wind en ik miste duidelijk uren fietstraining om dit op een goed manier te doen. Ik werd voortdurend ingehaald en kon geen enkel deelnemer in het vizier houden. 1u21, wat net geen gemiddelde van 30km/u is. Uiteindelijk heb ik het overleefd en kon ik aan het lopen beginnen. Daar toch een lichtpuntje. Ik haalde zelfs een aantal deelnemers in en liep 45 min over de 10 km.
2u41 en 134ste van 164 deelnemers. Een beetje gemengde gevoelens... Blij dat ik een 1/4 triatlon had gedaan en het gaf me wel voldoening. Een fantastische sport en duidelijk niet te onderschatten al had ik onmiddellijk daarna iets van... Dit kan beter ;-)
Ik had nog een vriend (Wouter) kunnen overtuigen om eens mee te doen. Dennis nam toen deel aan de 1/4. Hij startte pas in de namiddag. Zoals ik ben, wou ik op tijd daar zijn. Op tijd was in dit geval veel te vroeg. Met een serieuze regenbui en geen plek om te schuilen stonden we daar mooi, met nog ongeveer 20 vroege vogels, een uur te vroeg in wisselzone 1.
250 deelnemers voor de 1/8 en ik was er ene van. Toch een beetje zenuwachtig. Ik had net een 5-tal keer gaan zwemmen en een paar keer met Dennis zijn fiets een tochtje gaan maken. Geen schema, eigenlijk niet wetende wat ik moest doen qua training.
Het zwemmen was overleven. 13 jaar geleden dat ik nog gezwommen had, nog nooit in open water en zeker niet met 249 anderen naast, op en onder mij. Na 500m crawl en schoolslag gezwommen te hebben en slechts langs 1 kant te hebben geademd, kwam ik na 10.21 minuten uit het water. Ik wist even niet waar ik was, was zo duizelig dat ik niet wist wat onder of boven was. Het was ongeveer 200 m lopen tot aan mijn fiets en dat lopen ging echt niet vlot. nog maar te zwijgen over het uittrekken van mijn wetsuit. Buitenadem en nog altijd niet goed van het zwemmen kroop ik op mijn fiets. Ik had de eerste kms nodig om terug op mijn positieve te komen. Ondertussen vlogen de andere atleten mijn voorbij alsof ik stilstond. Er was me gezegd zo snel mogelijk bij een groepje aan te pikken en daar mee samen rijden. Het eerste groepje dat voorbij kwam reed toen nog tevsnel voor mij. Pas bij het tweede groepje kon ik aanpikken. Tijd om even op adem te komen in het wiel van iemand anders.
Iets over 5 km voelde ik me terug wat ok en bleef ik mooi in het groepje meedraaien. Iets over halfweg kruis ik Wout die helemaal alleen rijdt. Meer valt er over het fietsen niet te zeggen. Proberen te volgen en hopelijk met een goed gevoel aan het lopen beginnen.
Net voor de wissel moest ik het groepje laten gaan, probeerde mijn eigen tempo te rijden tot aan het lopen.
De wissel ging een pak vlotter, snel de loopschoenen aan en hoppa... Lopen, mijn beste discipline. Wissel fietsen - lopen, blijkbaar moet je daar ook eens op trainen. Na 500 m kramp in mijn kuit, even halt houden om te stretchen. Hoe is het mogelijk... Ik loop 42,2 km zonder krampen maar na 500 m lopen en 50 min wedstrijd is het zover. 20 seconden stilgestaan en dan terug rustig kunnen vertrekken. Lopen ging voor de rest redelijk ok. 22.30 op 5 km.
Uiteindelijk eindig ik in iets meer dan 1u12 en op een verdienstelijke 38ste plaats. Wout eindigt 5 minuten later en verliest eigenlijk enkel maar tijd tijdens het lopen op mij.
Van toen ik nog voetbalde werd ik al aangetrokken door triatlon. Dit ga ik ooit eens proberen zei ik toen. Tot mijn 31 jaar heb ik gevoetbald en daarna heeft werk het grootste deel van mijn tijd ingenomen. Tot ik in mei 2014 een vroegere ploeggenoot tegenkwam. Dennis begon aan zijn tweede triatlon seizoen. Hij overtuigde me om eens een 1/8 triatlon te doen. Ik mocht zijn trainingsfiets en schoenen lenen en net voor de wedstrijd besloot ik een wetsuit te kopen. Het was de 1/8 van Antwerpen ergens eind mei. Ik had geen zwem- of fietsachtergrond. Zwemmen was geleden van toen ik nog studeerde in 2001 en fietsen heb ik eigenlijk nooit gedaan maar 500 m zwemmen, 20 km fietsen en 5 km lopen ging wel lukken.
13 april 2014 - marathon rotterdam... Het was zo ver. Ik had er 5,5 maand voor getraind en was er zeker van dat ik er klaar voor was.
Om 10u30 werd het startschot gegeven. Mijn doel was de marathon uitlopen en als het even kon in een tijd van 3u20. Dat zag ik als een scherpe maar realistische tijd. In november lag de lat nog iets lager... Uitlopen. Na verloop van tijd begon ik er toch een tijd op te kleven... 4u werd 3u45 en 3u30 om uiteindelijk stiekem op 3u20 uit te komen, al heb ik dit nooit luidop durven zeggen.
Rustig beginnen... Eerste 10km wat aftasten en voelen hoe de benen waren. Op het 10 km punt kwam ik op 48 minuten door. Perfect op schema. Na verloop van tijd liep mijn tempo wat op en het voelde ok. Tot aan 30 km was er geen vuiltje aan de lucht... Goed tempo, benen voelde goed, gellekes op tijd en stond genomen, snelste 5km van de wedstrijd tussen 20 en 25kmpunt en een tussentijd die een eindtijd rond de 3u17-3u18 voorspelde. Kon niet beter.
Maar dan... De man met de hamer...van 30 tot 35 km voelde ik de vermoeidheid opkomen. Het ging nog maar het begon pijn te doen. Iets vertragen maar het komt wel goed. Na 37 km kwam de man met de grote hamer... Pijn in de benen en vooral mijn kuiten die ik nog nooit gevoeld had. Mijn hoofd zei nog wel... Versnel, maar mijn benen weigerde. Het was op... de laatste 5 km waren de langste ooit. Ik was nog steeds aan het lopen, alhoewel, dit kon je moeilijk lopen noemen. Ik dacht bij mezelf... Als je nu begint te wandelen dan loop je geen meter mee. Ik wou dit risico niet nemen. Genieten van de sfeervolle Coolsingel kon ik niet. Ik kon enkel naar de finishlijn zien en 1 meter erna mezelf op een nadar gooien. Pijn pijn en nog eens pijn. Ik klokte af op 3u21 maar echt genoten had ik niet. De eerste uren na de marathon zei ik tegen mezelf en iedereen die in mijn buurt kwam... Dit doe ik nooit meer! Ik strompelde naar de sportzaak waar mijn kleren lagen en ben daar nog een half uur op de grond gaan liggen. Belde naar huis en vertelde dat ik niet wist wanneer ik ging thuis zijn want ik kon verlopig niet met de auto rijden
Ik had nog een vriend (Wouter) kunnen overtuigen om eens mee te doen. Dennis nam toen deel aan de 1/4. Hij startte pas in de namiddag. Zoals ik ben, wou ik op tijd daar zijn. Op tijd was in dit geval veel te vroeg. Met een serieuze regenbui en geen plek om te schuilen stonden we daar mooi, met nog ongeveer 20 vroege vogels, een uur te vroeg in wisselzone 1. 
