Een rotdag vandaag, enfin dit telt voor vele dagen, het lijkt of ik voor niemand besta, ALS ik eens iets zeg luistert men niet, ik ben tegen mezelf aan het praten en dat is thuis hetzelfde, Walter luistert ook de helft van de tijd niet naar mij, alleen heeft hij kritiek op alles en nog wat. Niets kan ik goed doen; kritiek op alles wat ik zeg of doe, de hond thuis is nog beter af dan ik.
Ligt het aan mij? ben ik nu zo een vervelend wezen? ben ik zo onuitstaanbaar? ik houd me nu stil en zeg zo weinig mogelijk, zowel thuis als op mijn werk. Maar ik ben dat beu, ik voel me een onzichbaar nutteloos iets, onzekerheid wordt met de dag erger. Ik hou dit geestelijk niet vol.
